چه انجمن نویسندگان و چه خانه سینما، هر کجا دولت دخالت کرد، خراب‌کاری کرد

حق دولت است که خطوط قرمز و خط مشی تعیین کند؛ اما هر کجا بیش از این پیش رفته، ‌ باعث انشقاق و دعوا و فساد اقتصادی و سیاسی شده ‌و کار را خراب کرده است.

سعید ابوطالب در ادامه ضمن بیان مطلب ‌افزود: نویسنده و شاعر و.. را باید به حال خودش‌‌ رها کنیم. در دولت‌های گذشته در خانه سینما شاخه‌های دولتی و غیر دولتی ساختند. عده‌ای بودند که عضو نیروهای اجتماعی بودند و فعالیت صنفی و سندیکایی داشتند و عده‌ای نفوذ کردند در این‌ها و می‌خواستند حرف‌های دولت وقت را به مجمع صنفی تحمیل کنند؛ چه انجمن نویسندگان و خانه هنرمندان و چه خانه سینما و موسیقی، هر کجا دولت دخالت کرد خراب‌کاری کرد. دولت حق این کار را ندارد. هنرمندان می‌توانند برای خود یک نظام صنفی داشته باشند. مثل ورزشکاران که برای خود خانه کشتی و فوتبال و... دارند.

این کارگردان سینما و تلویزیون در ادامه با اشاره به تشدید جو امنیتی در سال‌های گذشته بر فرهنگ و هنر کشور، اظهار داشت: اگر قرار باشد هر فردی در حاکمیت، نام امنیتی بر موضوعی بگذارد و آن را تعمیم دهد و هنرمند و روزنامه نگار و.. نداند با چه کسی طرف است هر کسی به خود این اجازه را می‌دهد که موضوعی را امنیتی بداند و بگوید که به صلاح نیست و نگذارد کاری انجام شود؛ برای نمونه، در دولت گذشته حرف‌های متفاوت از دولت شنیده می‌شد و سلیقه‌های متفاوت روی هر چیزی برچسب امنیتی می‌زدند. هنرمند جرأت نمی‌کرد خلاقیت به خرج دهد و دچار خود سانسوری شده بود. با خود می‌گفتند هر کاری انجام دهیم با آن مخالفت می‌شود. زمانی که کارگردان بزرگی مانند حاتمی کیا دچار این معضل است باید تکلیف بقیه را دانست.

نماینده اسبق مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با تأکید بر اینکه نگرش امنیتی به مقوله فرهنگ و هنر منحصر به دولت احمدی‌نژاد نبوده است، خاطر‌نشان کرد: فیلم «به رنگ ارغوان» در دولت اصلاحات اجازه اکران پیدا نکرد! در حالی که وقتی بعد‌ها آن فیلم پخش شد، هر کس این فیلم را دید گفت که اصلا وجهه امنیتی ندارد. توقیف فیلم یعنی نابود کردن تهیه کننده، عوامل دست‌اندرکار فیلم، کارگردان و خلاقیت و جرأت و جسارت بدنه سینما.

ابوطالب در ادامه خاطر‌نشان کرد: وظیفه قدرت رسمی این است که خطوط قرمز را تعریف کند و تعامل سازنده با تمام اصناف داشته باشد. همه دنیا این گونه است؛ از سندیکای کامیون‌داران گرفته در فرانسه تا سندیکای خلبانان در آلمان و صنف سینماداران و خانه سینما در ایران. اینکه رئیس و مدیران این سندیکا‌ها رابطه درست و تعامل سازنده با دولت‌ها داشته باشند، معقول و منطقی است. آن‌ها باید کار صنفی کنند، نه کار سیاسی و دولت نیز نباید انتظار داشته باشد که آن‌ها مجیزگوی دولت باشند و به جای اینکه حقوق صنفی خود را دنبال کنند، حرف دولت را بزنند.

وی با انتقاد از دخالت‌های مستمر دولت‌ها در امور اصناف به ویژه هنرمندان، اظهار داشت: اگر زمانی مدیری برگزیده شد که بهترین عضو آن صنف نیست، بدانید که با رانت دولتی در صنف انتخاب شده و این است که کار را خراب می‌کند. اگر دولت‌ها در خانه سینما دخالت نکنند، خانه سینما درست می‌شود و عده‌ای از بهترین‌های سینما مدیریت را به عهده می‌گیرند. اما می‌بینید عده‌ای با تکیه به دولت که همیشه بهترین‌های صنف هم نیستند، انشقاق ایجاد کرده و مشابه‌سازی می‌کنند؛ چه در خانه سینما و چه در صنف‌ها و حوزه‌های دیگر.