چه کسی کمر بسته که نسل ایرانیان را منقرض کند؟!

پس از برنج های آلوده هندی، لبنیات پالم‌دار و گوشت های آلوده بوفالو، حالا نوبت اعلام آلودگی مرغ ها به فلزات سنگین رسیده است؛ انگار کمر بسته‌ایم که خودمان را منقرض کنیم!

به گزارش «تابناک»، سال ها از زمانی که سازمان استاندارد وعده داده بود، برچسبی برای محصولات ارگانیک تهیه کند تا سلامت مواد غذایی قابل تشخیص شود، کار به جایی رسیده که هر روز از عدم سلامت یکی از محصولات غذایی می‌شنویم؛ یک روز آلودگی برنج های هندی نگرانمان می‌کند، روز دیگر خبردار می‌شویم که لبنیات چرب با نوعی روغن وارداتی آمیخته هستند، یک بار می‌شنویم که پوست میوه ها با نوعی ورنی براق شده و دست آخر خبردار می‌شویم که مرغ ها علاوه بر هورمون های فراوان، حاوی فلزات سنگین نیز هستند!

این را مهدی خلج، رئیس سازمان دامپزشکی به ایسنا گفته و توضیح داده: در طرح پایش محصولات و فرآورده‌های خام دامی که چند سالی است در سازمان دامپزشکی اجرا می‌شود، در برخی از نمونه‌گیری‌های انجام شده گوشت مرغ تولید‌ شده حاوی فلزات سنگین حد مجاز بوده‌ که البته نگران‌کننده نیست.

رئیس سازمان دامپزشکی که به تازگی با مطرح کردن طرح گسترش واردات گوشت بوفالوهای هندی، ماجرای مفصلی به راه انداخت و موجب شد نمایندگان کمیسیون بهداشت مجلس از آلودگی این گوشت ها گلایه کرده و واردات این محصول را ممنوع کنند، در حالی آلوده بودن مرغ ها به فلزات سنگین را در محدوده مجاز می‌خواند که ظاهرا ماجرا اینقدر هم ساده نیست.

پیچیدگی ماجرا زمانی مشخص می‌شود که می‌بینیم محمد یوسفی، رئیس انجمن صنفی پرورش‌دهندگان مرغ گوشتی در این باره می‌گوید: عامل وجود فلزات سنگین در گوشت مرغ برخی از کارخانه‌های تولید خوراک مرغ هستند که برای غنی‌تر‌ کردن محصولشان از مواد غیرمجازی برای افزایش ضریب تبدیل مرغ استفاده کرده‌اند؛ در این راستا سازمان دامپزشکی حدود شش کارخانه تولید خوراک مرغ را تعطیل و به آنان اعلام کرد برای ادامه فعالیت باید خط تولید خود را استاندارد‌سازی و سالم‌سازی کنند.

بدین ترتیب آشکار می‌شود، آلودگی مرغ ها به فلزات سنگین در محدوده مجاز نیست، زیرا اگر این گونه بود، دلیلی برای تعطیلی برخی کارخانه های تولید خوراک مرغ وجود نداشت. البته همه این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که برخی کارشناسان معتقدند هورمون هایی که برای رشد مرغ ها به ایشان خورانده و تزریق می‌شود، عامل شیوع برخی بیماری ها در جامعه هستند.

خلاصه آنکه مرغ هم به مجموعه دیگر محصولات غذایی‌ می‌پیوندد که درباره سلامتشان تردیدهای جدی وجود دارد؛ محصولاتی که اگر قرار باشد جدایشان کنیم، تقریبا چیز خاصی برای خوردن نخواهیم یافت، زیرا از سبزیجاتی که با فاضلاب آبیاری می‌شوند، تا اثرات سموم کشاورزی در میوه ها و حبوبات، آلودگی های برخی محصولات وارداتی، ضررهایی که سوسیس و کالباس و فست فودها به همراه دارند، نگهدارنده هایی که به غذاهای کنسروی و حاضری افزوده می‌شوند، رنگدانه هایی که به خورد هندوانه ها می‌دهند، فرآیندهای شیمیایی که برای نگهداری برخی میوه ها به کار می‌گیرند و...، همه و همه مشکل دار به نظر می‌رسند.

این در حالی است که هرچه نقش مسئولان در بی توجهی به تولید و واردات برخی محصولات غذایی ـ گاه ـ دیده می‌شود و واکنش هایی را رقم می‌زند، در آسیب هایی که هندوانه های حاوی رنگدانه، عسل های غیر طبیعی، سبزیجات آبیاری شده با فاضلاب، میوه های آفت کشی شده با سموم غیرمجاز و... اتهام بیشتر متوجه مردم است، نه دولتمردان.

گویی همه به مصرف مواد غذایی ناسالم عادت کرده‌ایم و حواسمان نیست که وقتی سبزیجاتمان را با آب های آلوده سیراب می‌کنیم، سلامت عمومی را به خطر انداخته و به نوعی شاخه زیر پای خودمان را بریده‌ایم؛ نتیجه آن را هم می‌شود از انبوه بیماری هایی که روز به روز بر شمار قربانیانشان افزوده می‌شود دریافت. امثال سونامی سرطان که احتمالا یکی از دلایل مهم شایع شدن آن همین آلودگی هایی‌ است که با مواد غذایی فرو می‌بریم.

عجیب اینجاست که این همه اشکال نه به چشم ما می‌آید و نه به چشم مسئولانی که از میان ما و با رأی ما به سمتی رسیده و بر کرسی های نظارتی و اجرایی تکیه زده‌اند که اگر غیر از این بود، روز به روز اوضاع سلامت در کشورمان وخیم تر و بیمارستان ها مملو از مراجعان نمی‌شد و سعی می‌کردیم هزینه هایی که برای درمان بیماری هایی چون سرطان می‌پردازیم، صرف تهیه نهادی کنیم که با نظارت دقیقش نمی‌گذاشت حتی برای یک روز، مرغ های آلوده به فلزات سنگین، گوشت های آلوده، برنج های سمی، لبنیات پالم‌دار و... در بازار توزیع شوند!