هنوز یک ماه از قهرمانی تیم ملی تکواندوی آذربایجان با مربی و دو تکواندوکار ایرانی نمی‌گذرد که حالا یک قهرمان المپیکی کشورمان تهدید کرده، در صورت عدم رسیدگی مسئولان از ایران می‌رود و به تیم ملی دیگری می‌پیوندد. این مسأله در حالی عنوان می‌شود که پدیده ترک تیم‌های ملی ایران در سال‌های گذشته میان ورزشکاران رشته‌های تکواندو و کشتی فرنگی بسیار شایع بوده و حالا گویا با عادی سازی این مسائل ورزشکاران از این مسأله به عنوان اهرمی برای فشار به مسئولان استفاده می‌کنند.
به گزارش «تابناک»، چند شب پیش، گزارشی از اخبار سراسری تلویزیون پخش شد که در آن مجری برنامه پای حرف‌های محمد باقری معتمد از یک سو و رئیس فدراسیون تکواندو از سوی دیگر نشسته بود. باقری معتمد از بی‌مهری روا داشته با او در این سال‌ها می‌گفت و پولادگر از عملکردش دفاع می‌کرد. گزارشگر با اشاره به قهرمانی جمهوری آذربایجان با مربی و تکواندوکاران ایرانی به گوشه‌ای از حرف‌های باقری معتمد اشاره کرد که اگر شرایط تغییر نکند، از ایران می‌رود و در پایان گزارش خیلی گرم و صمیمی آرزو کرد که «انشائالله محمد آقا می‌مونه و برای تیم ملی کشورمون مبارزه می‌کنه!»
محمد باقری معتمد، نائب قهرمان تکواندوی رقابت‌های المپیک لندن است که بعد از این رقابت‌ها یا به دلیل مصدومیت و یا به دلیل اختلافات درونی از تیم ملی دور مانده است. آماده‌ترین تکواندوکار ایران در المپیک قبلی و یکی از شانس‌های مدال‌آوری در آیین المپیک، دلیل اصلی دور ماندن از تیم ملی رأی ندادن به پولادگر در انتخابات فدراسیون تکواندو اعلام میکند. موضوع وقتی بدتر می‌شود که بدانیم تیم ملی تکواندوی ایران از چهار سهمیه المپیک، سه سهمیه کسب کرده و سهمیه وزن باقری معتمد هنوز کسب نشده است. بهنام اسبقی به دلیل مصدومیت و علیرضا نصرآزادانی، دیگر مدعیان المپیکی این وزن بودند که توفیقی برای المپیکی شدن، نداشتند.
باقری معتمد این اتفاقات در کنار بی‌توجهی‌های فراوان به خودش بعد از المپیک را مهم‌ترین دلیل افت انگیزه و گرفتن چنین تصمیمی می‌داند؛ اما آیا همه این موضوعات توجیهی برای پشت کردن به پرچم ملی یک کشور می‌شود؟ آیا همه این ناملایمت‌ها دلیل می‌شود یک نفر تهدید نماید که تیم ملی و کشورش را ترک کند و به تیم ملی دیگری می‌رود؟ مگر تیم ملی رقابت باشگاهی است که این تیم نشد به تیم دیگری بروی؟ با همه احترامی که برای محمد باقری معتمد و ورزشکارانی مانند او قائلیم و در این دست اختلاف نظرها به دلیل بیماری ساختاری ورزش کشورمان، حق را به آنها می‌دهیم؛ اما فقط و فقط به دلیل چنین تصمیمی نه او نه هر ورزشکار دیگری که چنین موضعی در قبال تیم ملی کشورش بگیرد ـ با همه قابلیت‌های فنی ـ شایسته پوشیدن پیراهن تییم ملی نمی‌دانیم، زیرا بحث پیراهن تیم ملی و پرچم، موضوعی نیست که بتوان به آن با چنین تساهل و تسامح‌هایی نگریست. بر خلاف گزارشگر تلویزیون که گویا نمی‌داند از چه جایگاه و تریبونی دارد سخن می‌گوید، باید به ورزشکارانی که به هر دلیل با پشت کردن به پرچم ملی‌شان قصد رسیدن به مقاصد و اهدافشان – هرچقدر هم به حق- دارند، گفت برای ترک ایران و رفتن به هر تیمی حتی یک لحظه درنگ نکنید که پوشیدن پیراهن تیم ملی، مهم‌تر از قابلیت‌های فنی و تکنیکی به جوشش خون ایرانی در رگ‌ها نیاز دارد؛ به عرق ملی و وطن‌دوستی که با همه ناملایمات شما را وادار نکند به راحتی بگویید حالا این تیم ملی نشد، تیم ملی دیگر.
در این میان نباید از گزارش عجیب تلویزون هم به سادگی گذشت که چنان ساده و معمولی با این مسأله برخورد میکند که انگار یک بازیکن در لیگ تکواندوی ایران تیمش را عوض میکند.
بار دیگر اعلام می‌کنیم، در میان بزرگترین ایراد به ساختار ورزشی ما بازمی‌گردد که موجب بی‌انگیزه شدن استعدادها و هدر رفت آنها می‌شود؛ اما همه این موضوعات عاملی نیست که یک ورزشکار را به پشت کردن به تیم ملی کشورش مجاب کند.
این فقط مشکل ورزش نیست در همه قشرها وجود داره....من هم اگه موقعیت و فرصتشو داشتم از این خراب آباد میرفتم 