روزنامه اطلاعات نوشت:
چگونه است که در فیلم‌های «تبلیغاتی» برخی کاندیداهای محترم، چنان تصویر وحشتناک و سیاه و زجرآوری از کلیت «ایران» به نمایش درآمد که تا به حال در هیچ شبکه تلویزیونی مخالف حکومت ایران نشان داده نشده بود؟
تصاویری از فقر و فلاکت و ذلت مردم! جالب است که آن فیلم‌ها را هم نه به عنوان یک فیلم مستند، که یک فیلمساز مردم‌گرا ساخته باشد، نشان دادند. نه، رسماً به عنوان فیلم تبلیغاتی که کاندیدای محترم از لابه‌لای جوی‌های پرلجن وارد بیغوله‌ای می‌شد که چند نفر در آن زندگی می‌کردند و درددل می‌کردند و کاندیدا سر تکان می‌داد! و جالب‌تر اینکه در صحنه دیگر، کاندیدا می‌گفت که مردم ایران امروز در فقر و فلاکت و بدبختی و فساد غرقند و برخی از آنها خودکشی می‌کنند!
بدون سوگیری نسبت به هیچ یک از کاندیداها و با بی‌طرفی، این پرسش مطرح است که اگر یک روزنامه‌نگار چنین سخنی می‌گفت یا می‌نوشت، آیا نامش تشویش اذهان عمومی، دروغ‌پراکنی و سیاه‌نمایی نبود ـ که البته بود. پس چه طور کسی که مدعی است می‌خواهد شخص اول اجرایی کشور شود، می‌تواند چنین تصویر سیاه و رعب‌انگیزی از یک ملت بزرگ به نمایش گذارد؟! اگر می‌شود از این تصویر، بی‌کفایتی یک دولت را استنباط کرد، آیا می‌شود کفایت یک کاندیدای صرف را هم از آن اثبات کرد؟! از آن بالاتر، برای پیروزی در انتخابات حق داریم که کشور را فقیر و مردم را ذلیل و حاکمیت را علیل جلوه دهیم؟
