چند سالی است که مدام خبر ورشکستگی تولیدکنندگان پوشاک به گوش می رسد و دلیل عمده آن واردات و قاچاق این کالا از کشورهایی چون ترکیه است. این ورشکستگی در حالی است که در سال 95 خانوارهای ایرانی به طور متوسط حدود 25 هزار میلیارد تومان صرف خرید پوشاک نموده اند.
به گزارش
تابناک اقتصادی، مدتی است که سایه سنگین ورشکستگی بر پیکر صنعت پوشاک افتاده است و روزانه درب تعدادی از سالن های تولید پوشاک بسته و کارکنان این بخش خانه نشین می شوند. این در حالی است که محاسبات آماری نشان می دهد که ما ایرانی ها کم هم به پوشش هایمان اهمیت نمی دهیم و سالانه هزینه های هنگفتی را خرج خرید لباس، کفش و غیره می کنیم. طبق آمار مربوط به هزینه و درآمد خانوارهای مرکز آمار ایران در سال 95، هر خانوار شهری و روستایی به صورت متوسط به ترتیب 21.8 میلیون تومان و 9.7 میلیون تومان برای بخش غیرخوراکی خود هزینه نموده است.
از این میزان هزینه برای بخش غیرخوراکی، هر خانوار شهری حدود 5 درصد و هر خانوار روستایی حدود 9 درصد را صرف خرید پوشاک و کفش نموده است. بنابراین در سال 95 هر خانوار شهری 1.1 میلیون تومان و هر خانوار روستایی 800 هزار تومان را به طور میانگین صرف خرید پوشاک و کفش نموده اند. حال طبق سرشماری سال 95 تعداد خانوارهای ایرانی حدود 24.1 میلیون خانوار بوده است که از این تعداد 18.1 میلیون خانوار در شهرها و 6 میلیون خانوار در روستاها زندگی می کرده اند. بنابراین با ضرب تعداد خانوار در هزینه های پوشاک و کفش، در سال 95 کل خانوارهای شهری به صورت میانگین حدود 20 هزار میلیارد تومان و هر خانوار روستایی حدود 5 هزار میلیارد تومان برای پوشاک و کفش خود هزینه نموده اند. این یعنی کل خانوارهای ایرانی در سال 95 حدود 25 هزار میلیارد تومان صرف خرید پوشاک و کفش کرده اند. این رقم به آنچه علیرضا زاهدیان معاون طرح های آماری و آمارهای ثبتی مرکز آمار ایران پیرامون هزینه های خرید پوشاک و کفش طی یک سال توسط خانوارهای ایرانی اعلام کرده، تقریباً نزدیک است. زاهدیان طی مصاحبه ای در 3 اردیبهشت 96 گفت: خانوارهای ایرانی سالی 20 هزار میلیارد تومان صرف خرید پوشاک و کفش می کنند اما سهم تولید در این بخش اندک است.
سئوالی که در این بین مطرح می شود این است که با این میزان هزینه سالانه در بخش پوشاک و کفش چرا باید تولیدکنندگان صنعت پوشاک و کفش ما ورشکست شوند؟ چرا باید کارکنان این بخش از کار بیکار شده و به دنبال کار دیگری بروند و یا خانه نشین شوند؟
شاید عمده ترین پاسخ این سئوال واردات و قاچاق پوشاک از کشورهای دیگر چون ترکیه، چین، ایتالیا و ... می باشد.
آن گونه که قاسم خورشیدی سخنگوی ستاد مرکزی مبارزه با قاچاق کالا و ارز در 12 تیر ماه 96 در جریان نشست خبری به مناسبت پانزدهمین سالروز صدور فرمان رهبر معظم انقلاب درباره تشکیل ستاد مرکزی مبارزه با قاچاق کالا و ارز اشاره نمود از 12 میلیارد و 100 میلیون دلار قاچاق کالا در سال 95، پوشاک با 2 میلیارد و 544 میلیون دلار قاچاق صدرنشین کالاهای قاچاق بوده است. این آمار تنها مربوط به پوشاک قاچاق می باشد. در اظهار نظر دیگری، محمدجواد صدق آمیز رئیس مرکز پژوهش های صنف اتحادیه پوشاک در اسفند ماه 95 عنوان نمود که ساعتی 6 کانتینر و روزانه 137 کانتینر پوشاک از ترکیه وارد ایران می شود که نشان دهنده حجم وحشتناک ورود پوشاک به ایران است.
با کنار هم قرار دادن آمار این گزارش به این نتیجه خواهیم رسید که تولیدکنندگان خارجی پوشاک، سهم بسیاری را از صنعت پوشاک کشور ما می برند و روز به روز این موضوع عرصه را بر تولیدکنندگان داخلی تنگ و تنگ تر می کند تا جایی که خیلی از آن ها مجبور می شوند درب کارگاه های تولیدی خود را ببندند.
راهکار عمده این کار ورود جدی مسئولین و مردم به این قضیه می باشد. مسئولین در ابتدای امر می توانند با بستن گلوگاه های ورود پوشاک قاچاق از کشورهای همجوار به ایران و برخورد جدی با قاچاقچیان و همچنین بالا بردن تعرفه واردات پوشاک کمک شایانی را به تولیدکنندگان داخلی بکنند و مردم نیز برای کمک به تولیدکنندگان و کارکنان صنعت پوشاک و جهت جلوگیری از بیکار شدن آن ها پوشاک داخلی را جهت مصرف مد نظر قرار دهند. به طور خلاصه می توان گفت که ایرانی لطفا ایرانی بخر.
