در هفته گذشته که فضای رسانه ای کشور گمانه زنی ها برای انتخاب اعضای کابینه بالا گرفته بود، گاه درباره برخی لابی ها و اعمال نفوذهای برخی شخصیت های سیاسی در مورد آن مطرح می شد؛ حرف و حدیث هایی که در چند مورد منجر به واکنش هایی از جمله رد این اظهارات شد.
یکی از این موارد، سخنان «علی لاریجانی» در رد بده بستان ها بین مجلس و وزرا بود که گفت: من در یکی از روزنامه‌ها دیدم که وزرا برای رسیدن به وزارت، دست به دامان مجلس و بهارستان شدند و معاملاتی کردند و این اساسا خلاف واقع است. این موضوع بوده است که وزیر موفقی به بنده مراجعه و اعلام کرده که نمی‌خواهد در دولت آینده باشد که آقای هاشمی، وزیر بهداشت از این جمله افراد بود؛ اما اینکه ما توصیه کنیم و معامله‌ای برای انتخاب وزرا باشد، وجود ندارد و سطح روابط قوا در جمهوری اسلامی به این سطح نازل نیست.
به گزارش «تابناک»؛ هرچند سطح روابط در جمهوری اسلامی نازل نیست، لابی و لابیگری و تأثیرگذاری افراد بانفوذ در تقسیم قدرت و تخصیص صندلی های مؤثر، امری نیست که در هیچ کشوری و هیچ عرصه سیاسی انکارشدنی باشد. این نه امر مذمومی است و نه امری دور از قواعد سیاسی؛ هرچند در کشور ما ترجیح سیاسیون بر این است، نمایی که از فعل و انفعالات سیاسی داده می شود، نمای ساده و خطی باشد و پیچیدگی های آن که احتمالا به باور آنها تأثیر منفی بر ذهنیت مردم ما می گذارد، به چشم نیاید.
علی لاریجانی از شخصیت های پرنفوذ جمهوری اسلامی است که حدود یک دهه بر رأس قوه مقننه تکیه کرده است. مجلسی که معمار جمهوری اسلامی ایران آن را در رأس امور می داند. لاریجانی در کسوت ریاست پارلمان، روز به روز بر جمع حامیان و هواداران تکنوکرات و سیاسی خود افزوده است. تا جایی که امروز به یکی از افرادی تبدیل شده که می توان از او به عنوان یکی از تأثیرگذارترین های عرصه سیاسی کشور در حال و آینده نام برد.
«علی مطهری»، نماینده اصولگرای لیست امید مجلس که از قضا رابطه فامیلی هم با لاریجانی دارد، در هفته های گذشته و وقتی در مورد انتخاب اعضای کابینه روحانی اظهارنظرهای مختلف ارائه می شد، با اشاره مستقیم به نام رحمانی فضلی وزیر کشور دولت یازدهم، حضور او در کابینه اول روحانی را نتیجه لابی و اعمال نفوذ دانسته و گفته بود، چنین اتفاق هایی نباید در کابینه جدید رخ دهد؛ حرف هایی که هم خود لاریجانی آن را رد کرده و هم رحمانی فضلی در گفت وگوی اخیرش صحت آن را زیر سؤال برده بود.
اما رحمانی فضلی در اثنای گفت و گویش با یکی از رسانه ها مدعی شده بود، لاریجانی برای ماندن حجتی، زنگنه و قاضی زاده هاشمی اصرار داشته است و گفته بود، این کار لابی گری و معامله نیست و ادامه داده بود: در مورد وزیر شدن بنده هم لاریجانی نه تنها اصرار نداشت بلکه در دوره قبل اصلا در جریان پیشنهاد وزارت کشور به بنده هم نبود.
او همچنین در بخشی دیگر از سخنانش با بیان اینکه لاریجانی هم می‌تواند لیست وزرای پیشنهادی خود را به روحانی بدهد، آن را کاری عجیب نداسته بود.
این چهره نزدیک به لاریجانی که در صدر یکی از حساس ترین وزارتخانه های مرتبط با سیاست داخلی روحانی قرار دارد، صراحتا می گوید: ارادت قلبی به لاریجانی دارد و هر ماه دست کم یک بار با او دیدار می کند.
البته این موضوع، موضوع جدیدی نیست و از همان بدو تشکیل دولت یازدهم، اصلاح طلبان در مورد اختصاص وزارت کشور به یکی از نزدیکان لاریجانی انتقاد داشتند و در این دوره تمام سعی شان را کردند، کسی مثل محمد شریعتمداری بر کرسی وزارت کشور بنشیند؛ اما انگار روحانی دوباره ترجیح داده انتساب استاندارها، فرماندارها و برگزاری انتخابات آینده را که شامل انتخابات مجلس98 و ریاست جمهوری 1400 است، همچنان به رحمانی فضلی بسپارد.
از نظر گروهی تحلیلگران سیاست داخلی حضور هشت ساله رحمانی فضلی در وزارت کشور به نوعی آماده ساختن فضای سیاسی کشور در دورترین نقاط ایران برای هموار کردن مسیر ظهور لاریجانی 1400 است؛ امری که طبیعتا در این برهه خوشایند اصلاح طلبان نیست. آنها پس از درخشش جهانگیری در انتخابات 96 که با هدف پشتیبانی از روحانی حضور یافته بود او را برای ریاست جمهوری دوران پساروحانی در نظر گرفته اند؛ اصلاح طلبانی که به رغم بدنه رأی قابل توجه، نتوانسته اند صندلی مهمی را در مجلس و وزارتخانه ها به دست بیاورند.
هرچند اصلاح طلبان با صبوری و قناعت به روحانی و آنچه روحانی برمی گزیند تا به امروز مسیری را پیموده و شرایط خود را نسبت به سال های انزوای بعد از سال 88 بهبود بخشیده اند، بی شک ترجیح می دهند در سال 1400 گزینه ای مستقل با درجه اصلاح طلبی بالا را به قدرت برسانند؛ اما گویا هرچند برای روحانی و اطرافیان او بدنه اجتماعی با رأی بالای اصلاح طلبان خوشایند بوده، ترجیح می دهند همکاری سیاسی خود را با لاریجانی اصولگرای معتدل پیش ببرند.
همگان می دانند اگر ریاست لاریجانی بر مجلس نبود و شخصی مثل عارف یا اصلاح طلبی دیگر اداره جلسه تصویب برجام را به دست داشت، تصویب برجام در مدت زمانی اندک در مقابل داد و فریاد پایداری چی ها به این سهولت ممکن نبود.
با اینکه قرار گرفتن نام لاریجانی در صدر لیست امید شهر قم و رقابت تنگاتنگ او با پایداری چی های این شهر در انتخابات مجلس دهم، با هماهنگی جبهه اصلاحات صورت گرفته بود، آنها هرگز فکر نمی کردند ریاست مجلس به عارف اصلاح طلبی که در انتخابات 92 به نفع روحانی کنار کشیده بود، نرسد.
نزدیکان دولت برای چندمین بار در انتخابات هیأت رئیسه مجلس در سال اخیر نشان دادند که لاریجانی و هیأت رئیسه اصولگرای معتدل را بیشتر می پسندند. موردی که هرچند در اوایل، صرفا یک گمانه زنی بود، بعدها با مطرح شدن تأثیر واعظی رئیس دفتر فعلی روحانی و وزیر سابق ارتباطات در انتخابات هیأت رئیسه مجلس، ابعاد باورپذیرتری به خود گرفت.
از اخبار و نشانه هایی که در برخی گفت وگوهای سیاسی نزدیکان دولت و نزدیکان لاریجانی شنیده و دیده می شود، روشن شدن چراغ راهنمای لاریجانی برای 1400 قابل استنباط است. چهره های نزدیک به لاریجانی در وزارتخانه های روحانی یا قدرت گرفته و یا تثبیت شده اند. واعظی اداره دفتر رئیس جمهور را به عهده گرفته و رحمانی فضلی با چنیش فرمانداران و استانداران سراسر کشور، فضای اداری سیاسی کشور را در دست خواهند داشت.
لاریجانی که در انتخابات اخیر، نه تنها به سمت هم اردوگاهی های سابق خود نرفت، گرایش خود به پیروزی روحانی را نیز انکار نکرد. باید دید در انتخابات دو سال بعد مجلس، آرایش نیروها و گروه های سیاسی به چه نحوی خواهد بود. به نظر می رسد تا آن روز لاریجانی با روحانی همکاری و با هم افزایی، سعی خواهند کرد کارها با سرعت خوبی پیش رود، تا با پایان دوره ریاست جمهوری هشت ساله روحانی در 1400، تشکیل یک دولت اعتدالی با خاستگاهی اصولگرایانه و در عین حال معتدل، این بار توسط کسی که ایده رئیس جمهوری را از سال 84 و با یک شکست آغاز کرده بود، تحقق یابد.
درست است که اصلاح طلبان و اصولگرایان و پایداری ها نیز تا آن روز خود را آماده رقابت خواهند کرد؛ اما اگر شرایط با همین شیب پیش رود، به نظر اتحاد روحانی ـ لاریجانی دست پرتری برای کسب قدرت خواهد داشت.
تحلیل جالبی بود. زنده باد. 
