یک کارشناس بانکداری الکترونیکی با تشریح جزئیات امکان طرح تجمیع کارت‌ها، پیشنهاد کرد که در این طرح کارت‌های بانکی مستثنی شوند؛ چراکه سازوکارهای مالی مرتبط با منافع بانک‌ها بسیار پیچیده و متفاوت هستند.
به گزارش ایسنا، سید محمدامین حسینی - کارشناس بانکداری الکترونیکی - با بیان این که کارت‌های هوشمند ملی از جدیدترین سیستم‌های جاوا استفاده می‌کنند، گفت: سیستم جاوا از آخرین فناوری روز دنیا استفاده می‌کند و تراکنش‌های بین المللی از طریق همین سیستم جاوا انجام می‌شود. در این مورد باید بانک مرکزی و وزارت ارتباطات به عنوان متولی نسبت به تغییر کارت‌های قدیمی در کشور به این کارت‌های جدید اقدام کنند.
وی با بیان این که تجمیع کارت‌های بانکی نیازمند الزامات خاص مالی است، اظهار کرد: در حال حاضر حدود ۲۰ بانک و موسسه مالی داریم که هر کدام برای مشتریان خود کارت‌هایی صادر کرده‌اند که اگر قرار باشد این کارت‌ها تجمیع شود باید مبدا و حساب‌هایی که مشتریان از آن برای تراکنش‌های خود استفاده می‌کنند مشخص باشد، چرا که بانک‌ها در مورد تراکنش‌ها ذینفع هستند.
این کارشناس بانکداری الکترونیکی با اشاره به طرح "مانا"ی بانک مرکزی در مورد این طرح گفت: هدف بانک مرکزی این است که یک بستر جدیدی را ایجاد کند تا در آن تراکنش‌های جدید و قدیمی را بتوان همزمان انجام داد. در این طرح نیاز به یک رگولاتوری مانند شتاب احساس می‌شود تا منافع بانک‌ها در نظر گرفته شود.
حسینی با بیان این که بهتر است کارت‌های بانکی در طرح تجمیع کارت‌ها گنجانده نشوند، خاطر نشان کرد: اینکه بتوانیم کارت‌ها را تجمیع کنیم عملی است اما این که بتوانیم سود بانک‌ها را در آن در نظر بگیریم سخت به نظر می‌رسد. بهتر است کارت‌های مربوط به سلامت، تامین اجتماعی و حتی کیف پول خرد را در کارت هوشمند ملی تجمیع کنیم، اما این که همه کارت‌ها را تجمیع کنیم عملی نیست.
وی با اشاره به ضعف زیرساخت‌های پذیرش کارت‌ها در ایران گفت: بسیاری از دستگاه‌های کارتخوان ما قادر نیستند کارت‌های سیستم جاوا را بخوانند و به همین خاطر باید کل دستگاه‌های کارتخوان تغییر کند یا تعداد زیادی ایجاد کنیم که همه اینها هزینه‌بردار است.
این کارشناس بانکداری الکترونیکی در نهایت گفت که بهتر است از تجربه دیگران نیز استفاده کنیم. باید ببینیم سایر کشورها در حوزه تجمیع کارت‌ها چه اقداماتی را انجام داده اند و ما نیز با الگوبرداری از تجربیات آنها این پروژه مفید ملی را پیش ببریم.
به گزارش ایسنا، گسترش کارت‌های پلاستیکی در اوایل دهه ۵۰ میلادی آغاز شد. هزینه پایین این کارت‌ها که از جنس پلی وینیل کلراید (PVC) بودند باعث شد تا به سرعت جای کارت‌های کاغذی که تحمل تنش‌های فیزیکی و تغییرات آب و هوا را ندارند را بگیرند. اولین کارت پرداخت در سال ۱۹۵۰ توسط Diners Club به صورت محدود برای اعضای ویژه ساخته شد تا به جای پول نقد از آن استفاده کنند. در ادامه رستوران‌ها و هتل‌ها هم به استفاده از این نوع کارت‌ها اقدام کردند به خاطر همین در آن دوره از آنها به عنوان کارت سفر و سرگرمی یاد می‌شد اما امروزه کارت‌های هوشمند یا کارت‌های شهروندی با استفاده از همین فناوری طراحی و در شهرها به کار گرفته شدند. این کارت‌ها امکان پرداخت کلیه خدمات شهری را به صورت الکترونیکی و بدون نیاز به پرداخت پول نقد فراهم می‌آورند که هم در سرعت و هم هزینه‌ها موجب صرفه جویی می‌شوند.
حرف اساسی نوشته فوق این است که مردم تو کشور ما مهم نیستند. سود سود دولت ها و به تبع آن بانک ها در اولویت هستند نه راحتی و آسایش مردم!