زلزله‌زده باشی، بی امکانات و در شرایط برفی باشی و به چشم هم نیایی؛ این حال و روز اهالی کوهبنان است که شانس دیده شدن مانند زلزله زدگان کرمانشاه را نداشتند و از این روی، مجبورند سردترین روز‌های عمرشان را با سوز و سرما و لرز و غم پشت سر گذارند.
به گزارش «تابناک»؛ کوهبنان، ساعت ٨ و ٣٤ دقیقه ٣٠ آذر ماه ١٣٩٦، ٣ ساعت و ٢٦ دقیقه پیش از نیمه شب، ٥ و ٢ دهم ریشتر لرزید؛ لرزشی مخرب در شب یلدا که خوشبختانه به جان هیچ یک از اهالی این دیار گزندی نرسید، ولی سقف و در و دیوار خانه بسیاری را آوار کرد؛ آواری در سکوت!
کوهبنان در حالی لرزید و تخریب شد که چند روز پیشتر از آن کرمانشاه لرزیده بود و تخریب و خسارات جانی، چشم ایرانیان را به خود خیره کرده بود؛ اتفاقی که موجب شد کوهبنان و خساراتش را کسی نبیند، در حالی که 80، 90 نود درصد خانه‌های این دیار تخریب شده است. این را حسنی، فرماندار کوهبنان می‌گوید و می‌افزاید؛
«١٥٠٠ خانه تخریب شده و بیشتر تخریب ها، خیابان طالقانی بوده و دهستان جور. دهستان جور که ۱۷۰۰ نفر جمعیت دارد و یک کیلومتر با کانون زلزله فاصله داشته،٥٠٠ کانکس می‌خواهد. خانه‌هایی که فرو نشسته که هیچ، اما آن‌هایی هم که از بیرون سالم هستند و سرپا، دیوارهایشان ترک خورده و پای سازه، سست شده، طوری که مردم جرأت نمی‌کنند داخل خانه بروند.»
همه این‌ها در حالی است که برف زمستانی باریده و زندگی در چادر‌های امدادی یکی از مشقت بارترین کار‌های ممکن است. وضعیتی که اهالی این خطه چاره‌ای ندارند، جز تن دادن به آن. مردمانی که کمتر مسئولی راهی دیارشان شده و می‌شود و از این روی، امیدی به گلایه کردن به مسئولان بابت کمبود‌ها هم ندارند.
این گزارش را که ساعاتی پیش مدیر کل بنیاد مسکن انقلاب اسلامی استان کرمان در این خصوص داده، بخوانید: «
تا کنون ۹۶ کانکس در شهر کوهبنان و ۵۰ کانکس در روستای جور شهرستان کوهبنان تحویل مردم شده است و روند توزیع کانکس به افرادی که نسبت به آواربرداری منازل خود اقدام می‌کنند، ادامه دارد.
تاکنون بیش از ۳۰۲ واحد تخریب شده در مناطق زلزله زده شهرستان کوهبنان آواربرداری شده‌اند و حدود ۴۳۱ متقاضی به شهرداری برای صدور پروانه معرفی شده‌اند. همچنین تاکنون ۵۵۶ متقاضی به بانک‌های عامل جهت در یافت تسهیلات ویژه معرفی شده‌اند و بیش از ۲۷۷ تن با بانک‌های عامل با ضمانت سفته زنجیره‌ای قرارداد بسته است و این روند همچنان ادامه دارد.»
این گزارشی از برخی خدمات ارائه شده به زلزله زدگان کوهبنان در یک ماه و چند روز اخیر است. گزارشی که نشان می‌دهد، هنوز کار آواربرداری از خانه‌های تخریب شده هم صورت نگرفته و توزیع کانکس هم به یک سوم آنچه نیاز است، نرسیده. کانکس‌هایی که تنها به قدر تأمین حداقل مورد نیاز برای زندگی کارایی دارند، ولی تا این لحظه اغلب زلزله زدگان کوهبنان از دریافتشان محروم مانده اند.
حال و روز مردمانی که بسیاری شان کشاورز و معدن کارند و وسع خرید کانکس و ساختن سقف بر سر خود را ندارند؛ مردمانی که حتی حال و روزشان به چشم خیرین نیز نیامده که اگر این گونه شده بود، بعید بود در این شب‌های برفی شب را در چادر به روز و روز را به شب بدوزند و از کمبود ارزاق و ده‌ها مشکل ریز و درشت دیگر احساس نومیدی کنند.
هموطنانی که به مصیبتی گرفتار آمده و از فرط دیده نشدن، حالشان روز به روز وخیم تر می‌شود. دیده نشدنی که حکایت از حال وخیم تر مسئولان و نهادهای امدادی در کشورمان دارد. مسئولانی که می‌بایست در این دست مواقع به یاری مردم بشتابند و مشکلاتشان را مرهم بگذارند، اما ظاهرا تنها زمانی پا پیش می‌گذارند که کسی جان به جان آفرین تسلیم کند، نه مثل زلزله کوهبنان که به رغم تخریب های وسیعش، تلفات جانی نداشته!
به نظرم باید سیاست های خارجی خودجون رو تغییر بدیم و از دشمنی و دوستی کورکورانه دربیایم. ببینیم چی حال و رفاه مردم رو بهتر میکنه و اونو انجام بدیم.