اکران فیلم‌های خارجی در سالن‌های سینمای ایران، با معرفی سه سالن سینما به عنوان سینمای پایلوت، رنگ و بوی جدی‌تری به خود گرفته و بعد از اکران فیلم سینمایی «همه پول دنیا»، نام دومین فیلم سینمایی خارجی برای اکران در ایران اعلام شده است.
روزنامه جوان در گفت و گو با سه تن از سینماگران به مسئله لزوم اکران فیلم خارجی با توجه به شرایط خاص سینمای ایران پرداخته است.
چراغی که به مسجد حرام است
سید غلامرضا موسوی، عضو شورای عالی تهیه‌کنندگان سینما در گفت و گو با «جوان»، درباره اکران فیلم خارجی در سینماها، به موضوع کمبود سالن سینما اشاره می‌کند و می‌گوید: اساساً سینمای ایران باید حدود ۵هزار سالن سینما در اختیار داشته باشد، در همه شهر‌ها و شهرستان‌ها هم باید سینما داشته باشیم، اما اکنون چیزی که به عنوان سالن اکران فیلم در اختیار داریم زیر ۵۰۰ سالن است، یعنی یک دهم نیاز کشور به سالن‌های سینما! در این شرایط کمبود سالن، وقتی صحبت از اکران فیلم‌های خارجی می‌شود، یاد آن جمله معروف می‌افتیم که «چراغی که به خانه حلال است به مسجد حرام است.»
موسوی ادامه می‌دهد: وقتی فیلم ایرانی برای اکران، سالن ندارد و همکاران من مجبور می‌شوند با فریاد و وامصیبتا گفتن به دنبال راه چاره‌ای برای مشکل اکران فیلم هستند، دلیلی برای صحبت از اکران فیلم خارجی وجود ندارد.
عضو شورای عالی تهیه‌کنندگان سینما با اشاره به اعلام شعار سال حمایت از کالای ایرانی از سوی مقام معظم رهبری تأکید می‌کند: اینکه سالی که باید سال حمایت از تولید ایرانی باشد، صحبت از اکران فیلم خارجی می‌شود، نشان‌دهنده کم سلیقگی و بی‌سلیقگی است.
موسوی می‌گوید: اکنون نیاز مردم برای تماشای فیلم‌های خارجی از طریق VOD ها، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون رفع می‌شود و مردم می‌توانند با مراجعه به هرکدام از آن‌ها فیلم‌های خارجی را نگاه کنند.
در ضمن وقتی قرار است فیلم خارجی در سینما اکران شود، حتماً موضوع ممیزی و سانسور فیلم‌ها هم به میان می‌آید، خیلی از علاقه‌مندان به فیلم‌های خارجی هم دوست ندارند فیلم را سانسور شده ببینند برای همین استقبالی از اکران در سینماها نخواهند کرد.
تهیه‌کننده پیشکسوت سینما در پاسخ به این سؤال که چرا در این شرایط عده‌ای اصرار به اکران فیلم خارجی دارند، پاسخ می‌دهد: احتمالاً آن‌ها تعدادی فیلم خریداری کرده‌اند و الان روی دستشان مانده و باید به نوعی آن‌ها را رد کنند. باید از آن‌ها پرسید که چه تعداد فیلم خریده‌اند، با چه قیمتی خریده‌اند و اسم فیلم‌هایی که خریداری کرده‌اند، چیست؟! تا آن وقت بهتر بشود درباره دلیل اصرار برای اکران فیلم‌های خارجی حرف زد.
موسوی در پایان تأکید می‌کند: با شناختی که از وزارت ارشاد و شخص وزیر و آقای انتظامی دارم، این وزارتخانه به شدت به شفافیت اعتقاد دارد و امیدوارم واردکنندگان فیلم‌های خارجی درباره سؤالی که پرسیده‌ام شفافیت به خرج دهند.
اکران فیلم خارجی باید ممنوع شود
محمدحسین فرحبخش، تهیه‌کننده و کارگردان سینما که برای عدم اختصاص سالن به اکران فیلم «دشمن زن» دست به تحصن زده و از شرایط اکران در سینما اعلام نارضایتی کرده بود، در گفت‌و‌گو با «جوان» درباره اکران فیلم‌های خارجی در سینما‌های ایران می‌گوید: باید اکران فیلم خارجی در سینمای ایران ممنوع شود. هم اکنون هر‌کس که فیلم خارجی بخواهد می‌تواند آن را در شبکه نمایش خانگی یا تلویزیون ببیند. همه فیلم‌هایی هم که می‌خواهند در ایران اکران کنند، در اینترنت موجود است یا در کنار خیابان به صورت «دی وی دی» فروخته می‌شود.
فرحبخش ادامه می‌دهد: اگر در ایران ۲ هزار سالن سینما داشتیم، می‌شد قبول کرد بخشی از این سالن‌ها به اکران فیلم خارجی اختصاص پیدا کند، اما الان بیش از هزار شهر داریم که اصلاً سالن سینما ندارند.
تهیه‌کننده فیلم «دشمن زن» می‌گوید: یکی از دلایلی که بعد از انقلاب اسلامی، سینمای ایران توانست روی پای خودش بایستد و تولید داشته باشد، این است که اکران فیلم خارجی در ایران ممنوع شد، الان هم باید آن ممنوعیت ادامه پیدا کند تا فیلم‌های ایرانی امکان اکران در سینماها پیدا کنند.
برای ۸۰ میلیون ایرانی فیلم بسازید
منصور لشکری قوچانی، تهیه‌کننده سینما در گفت و گو با «جوان» می‌گوید: با گشودن در‌های سینمای ایران روی فیلم‌های خارجی، بدون برنامه‌ریزی درست، مخالفم.
لشکری قوچانی با تأکید بر اینکه، سینمای ایران و تولیداتش بر اساس و نیاز واقعی مردم جهت‌دهی نشده‌است، ادامه می‌دهد: اکنون از جمعیت بیش از ۸۰ میلیون نفری کشور، تقریباً نزدیک به یک میلیون و ۷۰۰ تا ۸۰۰ هزار نفر به سینما می‌روند که اکثرشان هم مخاطب سینمای کمدی هستند و عملاً سینمای ایران برای باقی ملت ایران برنامه‌ای نداشته است.
تهیه‌کننده فیلم «قاتل اهلی» می‌افزاید: سازمان سینمایی نتوانسته است تولید در سینما را با ذائقه مردم هماهنگ کند و فیلم‌هایی در ژانر‌های مختلف تولید کند تا مردم را به سینما بکشاند. وی با اشاره به اینکه اکنون بهترین فیلم‌های سینمای ایران، پرفروش‌ترین‌های سینما نیستند، می‌گوید: همین موضوع نشان‌دهنده آن است که سینما راه اشتباهی رفته است و باید به دنبال راهکاری باشیم که مردم را به سینما بیاوریم و تعداد سالن‌های سینما را افزایش دهیم تا مردم بیشتر فیلم ایرانی ببینند، نه اینکه از همین ظرفیت محدود هم کم کنیم و به فیلم خارجی اختصاص دهیم.
لشکری قوچانی تصریح می‌کند:ای کاش سینمای ایران آنقدر ظرفیت داشت که به جای ۲ میلیون مخاطب، حداقل ۵۰ میلیون ایرانی به سینما می‌رفتند. وقتی این حجم از مردم در سینما نباشند یعنی دغدغه مردم را در سینما ندیده‌ایم!
تهیه کننده «کوچه بی‌نام» می‌گوید: زمانی که مردم ایران حداقل ماهی یک بار به سینما رفتند و فیلم‌های ایرانی به حد کافی دیده شدند، آن وقت می‌شود از باز شدن پای فیلم خارجی به سینما سخن گفت، چون آن زمان مردم در برابر محصولات فرهنگی خارجی دچار مصونیت شده و از آثار خارجی تأثیر‌پذیری نخواهند داشت.
لشکری قوچانی در پایان تأکید می‌کند: نه‌تن‌ها سینما بلکه تلویزیون نیز باید به نیاز مردم در تولیداتشان توجه کنند. هم اکنون چه در سینما و چه در تلویزیون صرفاً بحث سرگرمی مخاطب مطرح است در حالی که باید موضوعات فرهنگی نیز مورد توجه قرار گیرد.
«جوان» این آمادگی را دارد که نظرات موافقان اکران فیلم‌های خارجی در سینماها را نیز منعکس کند و دلایل احتمالی مفید‌بودن حضور آثار غیر ایرانی و رقابت آن‌ها با محصولات سینمای ایران را بررسی کند.
