نصرلله مدقالچی از صاحبان صدای ماندگار، امروز قدم به ۷۵ سالگی گذاشت. او همانند صدایش، شخصیتی آرام و درون‌گرا دارد؛ صدایی که با دکلمه ماندگار آنشرلی و یا صدای خاطره‌انگیز ابوسفیان در فیلم محمد رسوالله (ص) در ذهن مخاطبان ایرانی به یادگار مانده است.
به گزارش ایسنا، مدقالچی از دیرپاترین گویندگان تاریخ دوبله است که به جای بازیگران برجسته‌ای از سینمای جهان نظیر «ژان گابن»، «جین هاکمن»، «آنتونی هاپکینز» صحبت کرده است. گویندگی وی به جای مایکل آنسارا در نقش ابوسفیان در فیلم محمد رسول الله از شناخته شده‌ترین کارهای وی در عرصه دوبله است.
او اهل آذربایجان و زاده محله اهراب تبریز است. از سن هفده سالگی کار دوبله را در عرصه سینما در استودیو عصر طلایی آغاز کرد. بعدها با همراهی مدیران دوبلاژ ماندگار از جمله علی کسمایی، مرحوم زرندی، ژاله علو و مانی توانست از عهده دوبله نقش‌های مهم سینمایی و تلویزیونی برآید.
از جمله کارهای شناخته شده و محبوب مدقالچی، دوبله کارتون آنشرلی است.
وقتی انیمیشن مناسبی انتخاب و دوبله می‌شود، برای آن دوبلور و همه مخاطبان ماندگار می‌شود؛ مثل «آنشرلی».
مدقالچی درباره‌ی این انیمیشن به ایسنا گفته است: آن شرلی» را دوبله کردم. ۲۶ شعر برایش گفتم. یک تیتراژ برایش ساختم. انیمیشن تیتراژ را خودم کار کردم و صدایش را گفتم. این سریال جاودانه شد. هزار ساعت روی این سریال کار کردم. در زندگینامه‌ام هم نوشته‌ام، اگر هزار ساعت کار رنج‌آوری به حساب آید، من آن را به یک آن بیداری مادرم تقدیم می‌کنم. نگهبان دو نصف شب می‌آمد و می‌گفت آقای مدقالچی شما از صبح اینجایید بیایید لااقل پیش من یک چایی بخورید. باید عشق و علاقه داشته باشید. چقدر من پول گرفتم از آن کار. سال ۷۸ این کار را دوبله کردم. ۸۰۰ هزار تومان برای ۵۰ قسمت. من به پولش فکر نمی‌کردم. هنوزم که هنوز است دیالوگ فارسی و آلمانی آن، پایین در انباری است. تمام شناسنامه فیلم در آن است. «آلیس در سرزمین عجایب» و هم «شهر شلوغ پلوغ» را کار کردم.
او درباره سریال‌ها و فیلم‌هایی که در تلویزیون دوبله می‌شوند و خیلی قابل توجه نیستد نیز چنین نظر داده است: تلویزیون دلاری برای خرید فیلم‌ها نمی‌دهد. الان افرادی به حوزه دوبله از همین زیرزمین‌ها آمدند که کارشان هیچ ارزشی ندارد. از نظر کار حرفه‌ای می‌گویم مبادا توهینی به آن‌ها شود. یک روز رفتم استودیو برای سریالی حرف می‌زدم. شنیدم که یکی از آن‌ها گفت فلانی دیشب آمد بدون اینکه کار را ببیند، گفت و رفت، مگر می‌شود نبینی. به آن رفیق که مدیر کار بود گفتم اینجا جنی چیزی دارد. گفت چنین شرایطی رواج دارد. مگر می‌شود آدم یک بار فیلم را نبیند. بعضی رول‌ها را باید پنج بار دید. من بعضی رول‌ها را که حساس است چندین بار می‌بینم. همین الان یک سریال کار می‌کنیم که آنتونی هاپکینز بازی می‌کند. دو قسمت این سریال را من اول در خانه دیدم بعد رفتم و حرف زدم. شوخی نیست، هنرپیشه بزرگ دنیاست. باید او را بپایی. ما از دیدن کار یاد گرفتیم. هنرپیشه را دیدیم، آنالیز کردیم و می‌کنیم.
مدقالچی درباره‌ی دوبلورهای جوان و کارآموز چنین نظری دارد: من همیشه به کارآموزها می‌گویم که شما جعبه ابزار همراهتان نیست. من یک جعبه‌ابزار دارم که ۵۴ سال ابزار مختلف ساختم و در آن نگه داشتم. ولی شما هنوز باید ابزار جمع کنید وگرنه من و شما هنوز یکی هستیم. این تجربه کاری من است که می‌گوید جای فلان آرتیست چگونه حرف بزنم یا کدام رول را بگویم. شما ندیده رول می‌گویید آن هم انیمیشن! می‌دانید که انیمیشن از فیلم معمولی بسیار دشوارتر است. بزرگترین شخصیت‌های انیمیشن دنیا بیش از ۲۰ حالت نمی‌توانند داشته باشند و در مقایسه با یک هنرپیشه، ۸۰ حالت کم دارد. این را چه کسی باید به او بدهد؟ گوینده. در هالیوود چه حرکتی می‌کنند. کارگردان بعد از بررسی‌هایی که می‌کند به انیماتور و مجسمه‌ساز می‌گوید که از آن کاراکتر یک نمونه بدهند. بعد دیالوگ را می‌دهد و می‌گوید شما سه هفته وقت داری برای تست بیایید. یا می‌گوید اوکی یا می‌گوید متأسفم. یعنی چه؟ یعنی اینکه تمام آن ریزه‌کاری‌هایی که می‌خواهد در آن تست بدهی را از تو می‌خواهد. یکی از ظریف‌کاریی که من انجام می‌دهم دیپ سینک است که کار مدیر دوبلاژ است. اما خود گوینده هم ۸۰ درصد در آن دخیل است. وقت و سرعت عمل می‌خواهد. «سکوت بره‌ها» را ببینید. من در آنجا هفت الی هشت بار کلمه نه را گفتم، انگار خود هاپکینز نه گفته است. این‌ها همه دقت و دید است.
