پس از حمله عراق به کویت که با حمله متقابل آمریکا با همراهی شماری از کشورهای عربی به نیروهای عراقی و عقب راندن پرتلفات عراق از کویت همراه شد، روند ساقط کردن حکومت صدام حسین آغاز شد و در نخستین گام‌ها، با قطع ارتباطات مالی عراق با شبکه بانکی جهان و همچنین ممانعت از هرگونه صادرات عراق از جمله صادرات نفت، عراق محاصره اقتصادی شد. همزمان با این اقدام بی‌رحمانه که مرگ میلیون‌ها نفر را در پی داشت، برای مشروعیت بخشیدن به این محاصره کامل اقتصادی، «برنامه نفت در برابر غذا /Oil-for-Food Program» سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه 986 شورای امنیت سازمان ملل متحد در تاریخ 14 آوریل 1995 آغاز شد و تا 21 نوامبر 2003، همزمان با اشغال نظامی عراق توسط آمریکا ادامه یافت. مطابق قطعنامه 986 شورای امنیت عراق می‌توانست محصولات نفتی خود را صادر کرده و از عواید آن برای بهره‌گیری در جهت نیازهای انسانی (مواد غذایی و دارویی) استفاده کند، عراق ابتدا این قطعنامه را در 15 آوریل 1995 رد می‌کند ولی در نهایت در 20 می 1996 آن را می‌پذیرد. در این دوران نفت عراق به میزان مشخصی به شماری از کشورهای مشخص شده نظیر ترکیه فروخته می‌شد و در عوض از شماری از کشورها نظیر عمان، محموله‌های غذا و دارو پس از بازرسی و اطمینان از عدم مخفی بودن دیگر کالاها در میان آنها، وارد عراق می‌شد. در این دوران به واسطه تحریم های اعمال شده از سوی آمریکا و کمیته بین المللی در کشور عراق، ارزش دینار عراقی در اواخر سال 1995 میلادی، به ارزشی معادل 0.00033 دلار آمریکایی رسید. حال آن که ارزش آن در زمان ریاست جمهوری صدام حسین در سال 1982، برابر با 3.22 دلار آمریکایی بوده که کاهش 99 درصدی ارزش دینار عراق به سبب رخداد جنگ خلیج فارس و تحریم های اعمال شده در آن کشور را نشان می دهد. تصاویری از اجرای این برنامه در عراق و همچنین صرافی‌ها که نشان می‌دهد چه حجمی از پول عراق با اسکناس دلار تبادل می‌شد را در تابناک می‌بینید.
