«هاردی-گاردی» اولین ساز زهی است که مضرابهای آن به کلیدهایی متصل شده است. لغت فرانسوی Viella a Roue یا ویولون چرخان شیوه تولید صدا را در این ساز توضیح میدهد. حرکت قوسی شکل آرشه ویولون در اینجا با چرخی متصل به یک دسته کوچک، انجام میشود و در اصل ایجاد صدا با چرخاندن این دسته انجام میگیرد. لبه خارجی چرخ چوبی با صمغ پوشیده شده و وقتی حرکت دسته به چرخ منتقل میشود چرخش آن موجب لرزیدن سیمها یا زه های ساز میشود.همانطور که در ارگ، هوای ذخیره شده میتواند آوایی کشیده یا پایدر تولید کند، چرخ در این ساز با نگه داشتن زه در حالت ثابت صدایی کشیده و مداوم ایجاد میکند. به علاوه در هاردی- گاردی زه‌هایی هستند که اصولا صدایی ثابت دارند و باقی زه‌ها طوری کوک شده‌اند که بتوانند نتهای دیگر را ایجاد کنند. کلیدهای تعبیه شده در این ساز هنگام فشرده شدن با زه مماس شده و آنرا در محلی محکم میکند که نت مورد نظر از آن شنیده شود، کاری که نوازنده ویولون با انگشتانش انجام میدهد. شواهدی درباره وجود هاردی-گاردی در قرن دوازدهم وجود دارند. قبل از سال 1300 این ساز گاهی چنان طویل بوده که توسط دو نفر نواخته میشده است، یک نفر به چرخاندن دسته و دیگری به فشردن کلیدها میپرداخته است. نوع کوتاه آن در قرن سیزدهم و هنگامی ساخته شد. گفته میشود ریشه این ساز ایرانی است و توسط ابن خردادبه موسیقدان ایرانی اختراع شده و از قسطنطنیه وارد اروپا شده و اکنون در بسیاری از کشورهای اروپایی وجود دارد. «رزوستاناتا / Razvrastanata» یکی از قطعاتی است که آندری وینوگرادوف با این ساز نواخته و اکنون در تابناک می‌بینید و می‌شنوید.
