گفتند: دعوای درون خانوادگی است؛ قبول! گفتند: تصمیم مدیریتی است؛ آن نیز قبول! گفتند؛ سوء تفاهم است؛ که نبود! گفتند و گفتند و باز هم میگویند... حالا دیگر شنیده ام که دکور برنامه ۹۰ را نیز جمع کرده اند و این یعنی دیگر نباید دل خوش داشت به قاعدهی میگویندها...
او خودش را فرزند رسانهی ملی نامید، ما و جمیع فوتبالیها او را عادلِ دوست داشتنی میدانیم. با او تنور فوتبال ما داغتر میشود با او فوتبالیستهای ما احساس بهتری خواهند داشت. با او جامعهی داوری روز به روز پلههای ترقی را بیشتر از روز قبل پیمود اصلا با عادل دوشنبههای دوست داشتنی، زیباتر است.
به عنوان عضو کوچکی از خانواده بزرگ و فهیم فوتبال امیدوارم یک دعوای درون خانواده گی عادل را از جامعه بزرگ مخاطبانی که عاشقانه ۹۰ را دنبال میکردند جدا نکند. امیدوارم خیلی زود عادل چونان همیشه با همان لبخندهای خاص مردمان خونگرم کویر و تکیه کلامهایی که خوبتر از خودِ او به یاد داریم به فوتبال و رسانه ملی بازگردد.
این درست که دعوا، دعوای درون خانوادگی بود و این درست که یک تصمیم مدیریتی، اما این نباید باعث خراب شدن فضای ذهنی جامعه شود. فوتبال برتر و نود در دورهای که برنامههای تلوزیونی چندان در جذب مخاطب موفق عمل نمیکردند، بینندگان پر شماری را به پای جعبههای جادویی میکشاندند. تعداد زیادی از ایرانیان خارج از کشور در میان برنامههای متعدد شبکههای خارجی به هر طریق ممکن پیگیر تماشای این دو برنامه بودند و این دو مکمل یکدیگر بودند. استعدادهایی مانند محمد حسین میثاقی از دل همین برنامه ها، پیدا شدند و رشد پیدا کردند.
پس چرا امروز بینندگان مشتاق نباید همانند گذشته هر دو برنامه را داشته باشند و از آن لذت ببرند؟
مگر نه این که میگوییم همدیگر را تحمل کنیم و آستانهی تحمل خود را بالا ببریم؟! صحبت از یک برنامه معمولی نیست پای ۹۰ و خیل عظیم و میلیونی طرفدارانش در میان است پس دوباره فکر کنید. دوباره تصمیم بگیرید. دوباره و چندبار برای زدن حرف آخر، حداقل جامعهی مخاطب را محک بزنید، چون عادل باید باشد همانطور که ۹۰، فوتبال، جامعه داوری و مخاطب باید باشد این را نه به عنوان یک آرزو و احتمال که به عنوان یک درخواست مطرح میکنم. از نگاه من که سالها رخت قضاوت پوشیدم و در ترازوی نقد و نگاه عادل و نود قرار گرفتم این گونه است که فردوسی پور، عادل بود... هست... خواهد بود.
*داور بین المللی بازنشسته ایران