حبیب احمد زاده، کهنه سرباز ایرانی که چندین بار در طول جنگ مجروح و دو بار نیز شیمیایی شده است، نامه ای برای رئیس جمهور آمریکا نوشت
به گزارش «تابناک» به نقل از خبرگزاري صدا و سيما، پایگاه اینترنتی لوبلاگ در مطلبی با عنوان "نامه یک کهنه سرباز ایرانی برای دونالد ترامپ"، مطلبی از یکی از ایرانیان بازگشته از جنگ را منتشر کرد که در آن کهنه سرباز ایرانی با اشاره به صلح دوستی ایرانیان تاکید کرد ایرانیان در طول تاریخ هرگز شروع کننده هیچ جنگی نبوده اند ولی در دفاع از مهین خود ذره ای تردید به خود راه نخواهند داد.
به گزارش لوبلاگ؛ حبیب احمد زاده، کهنه سرباز ایرانی که چندین بار در طول جنگ مجروح و دو بار نیز شیمیایی شده است، در نامه خود برای رئیس جمهور آمریکا نوشت: رئیس جمهور ترامپ در توئیت اخیر خود نوشته بود که "ایرانیان هرگز در جنگی پیروز نبوده اند ولی در مذاکره هرگز شکست نخورده اند". به عنوان شهروندی جهانی و یک کهنه سرباز جنگ عراق با ایران با تجربه ای دست اول از تلخی جنگ، دو پیشنهاد را در واکنش به رئیس جمهور ایالات متحده ارائه می کنم.
اول اینکه، وی هرگز از واژه "پیروزی و پیروز شدن" در توصیف هیچ جنگی استفاده نکند. تاریخ آمریکا سرشار از تجربه های جنگ و شکست است و نیازی نیست به رئیس جمهور ایالات متحده، نتایج جنگ های ویتنام، عراق، افغانستان، سوریه و حتی درگیری ها در یمن را یادآوری کنم. هیچکدام از این تجربه های تکان دهنده و هیچکدام از جنگ های دیگر به نتیجه دلخواه منجر نشده اند.
به عنوان یک کهنه سرباز و فعال صلح، باید به رئیس جمهور آمریکا بگویم که گام نخست در هر نبردی، درک دشمن است. به عنوان کهنه سربازی ایرانی، به شدت توصیه می کنم که فرهنگ و تاریخ تمدن های قدیمی همچون ایران را مطالعه کند. ایرانیانی که وی از آنها با عنوان "ملت تروریست" یاد می کند، از اینکه هیچ جنگی در دویست و پنجاه سال اخیر به نامشان ثبت نشده است، بسیار مفتخر و خرسند هستند. افتخار می کنیم که هرگز جنگی را علیه هیچ کشوری شروع نکرده ایم و هیچ ملت دیگری تحت ستم ما نبوده اند.
همچنین، ظرافتی در فرهنگ پیچیده ایرانی وجود دارد که ملت کهن ایران را از رئیس جمهور ترامپ و تیم "ب" وی جدا می سازد. این دیدگاهی است که هر یک از ما درباره جنگ داریم. برای ما جنگ یک گزینه نیست، ما هرگز رفتن به جنگ را انتخاب نمی کنیم، ما فقط به جنگ واکنش نشان می دهیم.
در هزار و نهصد و پانزده و در طول جنگ جهانی اول، رئیسعلی دلواری، مردی از یک روستای کوچک در نزدیکی خلیج فارس در کنار گروهی کم شمار از مردان خود، از ایران در برابر مهاجمان انگلیسی دفاع کرد. آنها مهاجمان را متوقف کردند، کسانی که بی طرفی ایران در این جنگ را نادیده گرفته بودند. آنچه که رئیسعلی در آن زمان می گفت همچنان در خاطره مردم امروز ایران جاری است؛ او می گفت "ما در این جنگ وارد شده ایم نه برای به دست آوردن سرمایه و دارایی های مهاجمان، بلکه وارد شده ایم تا سرمایه و دارایی های خودمان را از خسران نجات دهیم". رئیسعلی و افرادش در آن جنگ پیروز شدند و جانشینان وی یک قرن بعد نیز همان کار را کردند و اگر لازم باشد، ما نیز تکرار خواهیم کرد.
آقای رئیس جمهور؛ ایران هرگز شروع کننده جنگ نبود؛ هرگز به منابع، جان و وجود دیگران دست درازی نکرده است تا برای خود ثروت و منفعت جمع کند. ایران فقط از خود و داشته هایش، جان و هویتش دفاع کرده است و خواهد کرد. ایران در طول تاریخ هزاران ساله خود این کار را انجام داده است و اگر مجبور شود، بار دیگر آنچه را که رئیسعلی انجام داده بود، انجام خواهد داد. مردم نسل من این کار را بین سالهای هزار و نهصد و هشتاد تا هزار و نهصد و هشتاد و هشت انجام دادند، زمانی که همه دنیا در جنگ هشت ساله پشت صدام حسین ایستاده بودند، ایرانیان با قدرت ایستادند و از وطن خود دفاع کردند.
زمانی که جهانیان نظاره گر فرو افتادن بمب های شیمیایی صدام بر سر مردم بیگناه ایران بودند، درنهایت وی نشان داد که حتی یک وجب از خاک ایران را نمی تواند بگیرد. ایرانیان یک دل و یک صدا از وطن و خانواده های خود دفاع کردند. مردم ما هنوز داغدار زندگی های ارزشمند زیادی هستند که در طول جنگ از دست داده اند با این حال و با وجود همه اختلاف ها، ایرانیان به اینکه هشت سال از میهن خود دفاع کرده اند، همچنان افتخار می کنند.
آقای رئیس جمهور؛ از نگاه ایرانیان، پیروزی و شکست در جنگ به این معناست. در واژگان ما، کسی که جنگ را شروع می کند تنها بازنده آن است. کسی که می خواهد شادی را برباید، زندگی و سعادت دیگران را از میان ببرد تنها کسی است که متحمل شکست شده است. جنگیدن کار ما نیست ولی مذاکره و دیپلماسی چرا! جنگ هدف ما نیست ولی خود را موظف به صلح می دانیم. صلح تنها فلسفه زندگی ماست و شما درست گفته اید: دیپلماسی هنر ماست. ایران نیز زبردستی خود در هنر صلح دیپلماسی را به اثبات رسانده است.
دیپلماسی، روامداری و قناعت، گرایشاتی هستند که با صرف میلیاردها دلار سلاح هم نمی توان آنها را به دست آورد. متحدان شما در منطقه، محمد بن سلمان و بنیامین نتانیاهو می توانند به این حقیقت گواهی دهند. با وجود ده ها میلیارد دلاری که آنها برای بودجه های نظامی خود صرف کرده اند، همچنان احساس ناامنی می کنند و تصور می کنند تهدیدهایی واقعی یا خیالی آنها را در بر گرفته است. اتکای آنها به قدرت نظامی به بهای از میان رفتن دیپلماسی خطرهای زیادی در پی خواهد داشت؛ مانند اتکا به شطرنج بازی که برای کیش و مات حرکت می کند.
آقای رئیس جمهور؛ فقط آگاه باشید که دوستان شما که ما آنها را تیم "ب" می خوانیم دارند شما را به سوی دو راهی سوق می دهند که در طول چند دهه گذشته نیز با آن روبرو بوده اند. حال آنها شما را قانع کرده اند و به سوی تحریم استاد دیپلماسی ایران و همکارانش سوق داده اند تا از تاثیر گذاری آنها بکاهند. با همه این کارها، ایران همچنان می تواند اسب و فیل خود را تا آن سوی صفحه شطرنج جهان گسیل دهند. دوستان شما همچنان باید یاد بگیرند که دیپلماسی بیش از آنکه تخت نرد باشد، شطرنج است.
گفتنی است؛ حبیب احمد زاده، نویسنده کتاب هایی همچون "شهر در محاصره" و "شطرنج با ماشین قیامت" است. وی همچنین مستند سازی سینمایی و عضو هیئت علمی دانشگاه هنر تهران است.
بیشتر انشا نوشته تا نامه 
