«گنگ / gong» ازی ايديوفون (خودصدا)/آتوفون با زير و بمي خاص و در دسته‌ی پركاشن (سازهای كوبه‌اي) قرار می‌گیرد. این ساز که معمولاً با برنز ساخته می‌شود، در حدود قرن هفتم قبل از ميلاد مسیح در چين به وجود آمد و از اواخر قرن هفدهم وارد اروپا شد و اولين بار بيشتر براي مقاصد نمايشي نه ساختن موسيقي مورد استفاده قرار گرفت. قرن نوزدهم تام-تام و گنگ بيشتر از قبل از هم متمايز شدند: تام-تام داراي يك زير و بمي نامشخص است، گنگ يك زير و بمي مشخص است. به دليل اين تمايز، آهنگسازان شروع به نوشتن دستورالعمل‌هاي زير و بمي و اجرا در پارتيتور كردند. اولين تركيب‌بندي براي استفاده از گنگ احتمالاً “Funeral Music for Mirabeau” گاسك (Gossec) در سال 1791 بود. كاميل سنت سائن (Camille Saint-Saëns) از يك گنگ در اپرايش (La princesse jaune 1872) استفاده كرد. جاكومو پوچيني (Giacomo Puccini) در اپرايش (Madame Butterfly 1904) يك گروه گنگ دوازده تايي از نوازندگان چیره‌دست وارد كرده است. كارل ارف بويژه، در اپراهايش Antigonae, Oedipus der Tyrann و Prometheus شمار زيادي از گنگ‌هاي عميق، در حاليكه جان كيج (John Cage) و لو هاريسون (Lou Harrison) شمار زيادي از سازهاي با زير و بمي بالا استفاده كردند. اکنون یک سولوی گنگ را با اجرای لادرین بکس می‌بینید و می‌شنوید.
