به گزارش «کالاخبر»؛ برخی مورخان نیز بر این عقیده اند که ریشه های بازار فلزات به زمان حمله امپراطوری رم به انگلستان در سال ۴۳ میلادی برای دستیابی به ذخایر مس و قلع جزیره در کورن وال و ولز، باز می گردد. پیش از تاسیس بورس فلزات در اوایل قرن هجدهم، تمامی فعالان بازار اعم از تجار، عرضه کنندگان، شرکت های حمل دریایی و تامین کنندگان مالی برای انجام معاملات خود در بورس سلطنتی (Royal Exchange)جمع می شدند اما با افزایش شمار آن ها و به تبع افزایش فعالیت های معاملاتی، حضور در بورس سلطنتی دیگر امکان پذیر نبود لذا تجار معاملات خود را به کوچه های اطراف در مکان های عمومی یا مغازه های اطراف بردند و به مرور، یکی از قهوه خانه های لندن به نام Jerusalem Coffee House در نزدیکی کورن هیل به محل مورد علاقه معامله گران برای انجام دادوستد فلزات مبدل شد. در اینجا معامله گران دور هم جمع می شدند. تاجری که قصد فروش فلز داشت بر روی کف قهوه خانه بر روی خاک اره دایره ایی (Ring) می کشید و با صدای بلند می گفت: “Change!”، سپس کسانی که مایل به خرید بودند دور این دایره می ایستادند و پیشنهاد قیمتی خود را با صدای بلند اعلام و بعضا برای دادن پیشنهاد بالاتر با هم رقابت می کردند؛ از همین جا بود که مفهوم رینگ معاملاتی وارد فرهنگ بازار شد.
انقلاب صنعتی
در اوایل قرن نوزدهم انگلستان در تولید مس و قلع خودکفا شد و قیمت های اعلامی در بازار لندن به مدت زیادی اعتبار داشت. اما با وقوع انقلاب صنعتی همه چیز تغییر کرد؛ اکنون انگلستان به بزرگترین کشور صنعتی دنیا تبدیل شده بود و نیاز به مواد اولیه برای تداوم حرکت چرخ صنعت داشت و تولید داخل پاسخگوی این نیاز نبود. از همین رو باید فلزات مورد نیاز خود را از سایر کشورها وارد می کرد. تجار فلز اکنون با چالش بزرگی مواجه بودند چراکه نمی دانستند مثلا کنسانتره سنگ معدن مس که از شیلی و یا قلعی که از مالایا (اندونزی و مالزی کنونی) خریداری شده چند ماه بعد هنگام ورود به انگلستان چه قیمتی خواهد داشت. واردات مقادیر قابل توجه مواد اولیه معدنی از کشورهای دوردست در فواصل زمانی نامنظم تجار و مصرف کنندگان را با ریسک بالایی روبرو می کرد. اما با اختراع تلگراف، فناوری به یاری آنها آمد؛ خطوط ارتباطی بین قاره ها ایجاد شد و تغییر کشتی های بادی به بخار زمان ورود محموله ها را قابل پیش بینی تر کرد. از آن پس تجار دیگر قادر به پیش بینی زمان ورود محموله های فلزی بودند و می توانستند بار خود را برای تحویل در سررسیدی معین در آینده( Forward Delivery) به فروش برسانند و به این ترتیب خود را در برابر ریسک افت قیمت کالا در طول مدت زمان حمل بار تا مقصد پوشش دهند.
تحویل سه ماهه
گشایش کانال سوئز در سال ۱۸۶۹ موجب کاهش زمان حمل قلع از مالایا به سه ماه و همزمانی آن با ورود محموله های مس از شیلی به انگلستان گردید که مبنایی شد برای سامانه معاملات تحویل فوری از یک روز (Daily Prompt Date) تا سه ماه (Three Months Forward) که تا به امروز در LME پابرجاست. با افزایش روزافزون معلاملات آتی فلزات که ناشی از تقاضای بالای بخش صنعت در انگلستان بود هر روز بر تعداد معامله گران، بازرگانان و تجار مشارکت کننده در این بازار افزوده می شد از این رو نمی شد این حجم از معاملات را در مکانی کوچک برگزار و مدیریت کرد؛ لذا ضرورت یافتن فضا و ساختمانی مشخص برای تجمع و حضور معامله گران و انجام دادوستد بیش از پیش احساس می شد. آنها نخست به ساختمان Lombard Exchange نقل مکان کردند اما هجوم تجار و معامله گران سایر کالاها و خدمات به این ساختمان و عدم امکان تمرکز بر معاملات فلزات موجب شد معامله گران فلزی به دنبال یافتن مکان دیگری برای انجام معاملات خود باشند.
۱۸۷۷- تاسیس LME
سال ۱۸۷۷ تجار و معامله گران، شرکت فلزات و معادن لندن را تاسیس کردند و به اولین مکان مختص خود در طبقه بالای یک مغازه کلاه فروشی در Lombard Court نقل مکان کردند. خطوط تلگراف برای سهولت مخابره قیمت ها و پیام های معاملاتی کشیده شدند و دبیر کل شرکت برای تصدی امور انتخاب شد. هر روز به تعداد اعضای بورس که عمدتا از معامله گران فلزی بودند افزوده می شد بطوریکه وقتی تعداد اعضاء از ۳۰۰ نفر گذشت ساختمان مذکور دیگر گنجایش حضور معامله گران را نداشت لذا تصمیم بر این شد که شرکت به ساختمانی در خیابان ویتینگتون که بطور خاص برای بورس ساخته شده بود منتقل گردد. ساختمان ویتینگتون قریب به ۹۸ سال میزبان معامله گران و معاملات بورس فلزات لندن بود. LMEپس از یک قرن حضور و فعالیت در ساختمان مذکور، در سال ۱۹۸۰ تصمیم به نقل مکان گرفت و ۱۴ سال بعدی فعالیت خود را در ساختمان کشاورزی(Plantation House) در خیابان فن چرچ استریت ادامه داد. بورس در سال ۱۹۹۴ به ساختمان Leadenhall Street کوچ کرد و دست آخر اینکه بورس درسال ۲۰۱۶ به محل فعلی خود در میدان فینزبری آمد تا در کنار اتاق پایاپای خود، LME Clear زیر یک سقف باشند. تا پیش از ۲۰۱۲ و راه اندازی LME Clear، معاملات بورس فلزات لندن در اتاق پایاپای لندن London Clearing House (LCH) که تسویه تمامی معاملات بازار سهام و کالا در لندن را انجام می داد صورت می پذیرفت. با راه اندازی اتاق پایاپای ویژه بورس فلزات درآمدهای بورس که تا پیش از این سهم کمتری از کارمزد معاملات خود داشت، بطور قابل توجهی افزایش یافت.
ورود فلزات به بورس
در ابتدای تشکیل LME فقط مس معامله می شد اما اندکی بعد معاملات سرب و روی هم وارد مدار بورس شدند اما تا سال ۱۹۲۰ به عنوان کالای بورسی به رسمیت شناخته نمی شدند. طی جنگ جهانی دوم بورس فلزات تعطیل بود و فعالیت آن در سال ۱۹۵۳ با معاملات مس از سر گرفته شد. سایر فلزات نیز به تدریج به فهرست کالاهای مورد معامله این بورس افزوده شدند. آلومینیوم در سال ۱۹۷۸، نیکل و قلع در ۱۹۷۹ و ۱۹۸۹، آلیاژ آلومینیوم ۱۹۹۲، فولاد ۲۰۰۸ و کبالت و مولیبدن در سال ۲۰۱۰ در LME پذیرش شدند.
میلگرد و آهن قراضه در سال ۲۰۱۵ به جمع کالاها پیوستند و طلا و نقره هم در سال ۲۰۱۷ وارد بورس شدند. طی این سال ها، بورس فلزات لندن ضمن پیشرفت و ورود به عرصه های نوین بازار و فناوری های معاملاتی، ساختار و فضای سنتی معاملات خود را حفظ نموده است. مالکان بورس فلزات لندن تا پیش از تملک توسط بورس هنگ کنگ اعضای بورس بودند اما پس از پیشنهاد بورس هنگ کنگ مبنی بر خرید بورس لندن و پس از یک دوره کش و قوس و چانه زنی بر سر قیمت، نهایتا با توافق بر روی قیمت، بورس را در سال ۲۰۱۲ به مبلغ ۱.۲ میلیارد پوند به هنگ کنگ فروختند و هم اکنون بورس هنگ کنگ (Hong Kong Exchanges and Clearing corporation) مالک LME است. بورس فلزات لندن در سال ۲۰۱۸ روزانه بطور متوسط ۷۳۰۵۰۰ قرارداد (محموله) فلزی معامله کرده که این رقم درسال ۲۰۱۹ با ۴.۶ درصد کاهش نسبت دوره قبل متوسط روزانه ۶۹۷۰۰۰ قرارداد بوده است. در مجموع در سال ۲۰۱۸، ۱۸۵ میلیون قرارداد (با وزن اسمی ۴ میلیارد تن) معادل ۱۵.۷ تریلیون دلار معامله شد. تعداد موقعیت های معاملاتی باز طی این دوره ۲.۳ میلیون OI بوده است. حجم معاملات بورس لندن معمولا ۴۰ برابر میزان تولید جهانی فلزات است.
