المپیک توکیو با شیوع ویروس کرونا یکسال به تعویق افتاده است و از آنجا که تا برگزاری این رقابت‌ها در تابستان ۲۰۲۱ زمان زیادی باقی است، چند چهره سرشناس کشتی ایران ـ که به دلایل مختلفی از جمله مصدومیت یا افت بدنی ناشی از فشار تمرینات و مسابقات از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده بودند ـ زمزمه بازگشت شان به تشک دوباره بر سر زبان‌ها افتاده است.
به گزارش «تابناک ورزشی»؛ بین کشتی گیران معروف است که نباید روی اعلام وداع با دنیای قهرمانی حساب چندانی باز کرد. بعد از بازگشت‌های تاریخی همچون کشتی گرفتن رسول خادم با وجود مصدومیت یا بازگشت ناگهانی امیر خادم در آستانه المپیک و یا حتی جدال معروف عباس جدیدی سال‌ها پس از کناره گیری از کشتی قهرمانی و یا حتی همین اواخر بازگشت مصطفی جوکار، همه منتظرند بار دیگر چند چهره سرشناس و قدیمی برای مانور روی تشک، وسوسه شوند.
البته بازگشت‌های سابق با امروز یک تفاوت بزرگ دارد و آن اینکه دیگر رسانه‌ها و افکارعمومی اجازه بازگشت تحمیلی و بدون انتخابی برخی غول‌ها به دنیای کشتی حرفه‌ای آن هم در آستانه المپیک را نمی‌دهند و قهرمانان دیروز کشتی در صورت تمایل برای آزمودن شانس خود در مهمترین میدان ورزش جهان، ابتدا باید از پس رقبای داخلی بربیایند.
بد نیست نگاهی به معروف‌ترین بازگشت‌های کشتی ایران طی دو دهه اخیر بیندازیم که هر کدامش جنجال و حاشیه‌های زیادی ایجاد کرده بود.
امیررضا خادم و داستان بازگشت‌های عجیب و غریبش
در میان کشتی گیران سرشناس ایرانی، هیچ مهره درشتی به اندازه امیررضا خادم رفت و برگشت نداشت. او که بعد از کسب نشان برنز در المپیک آتلانتا از کشتی کناره گیری کرد، سال ۹۸ مدیر تیم ملی شد، اما سال ۲۰۰۰ و قبل از المپیک سیدنی با وسوسه کسب سومین نشان المپیکی اش روی تشک برگشت و بدون انتخابی صاحب دوبنده تیم ملی شد، اما در استرالیا به مقام چهارمی رسید.
خیلی از هواداران کشتی، این شکست را پایان قطعی دوران حرفه ای کشتی امیر خادم می پنداشتند اما او دست بردار نبود و قبل از المپیک آتن در حالی که نماینده مجلس شورای اسلامی بود، بار دیگر به تشک برگشت اما این بار مجبور شد با مجید خدایی در جریان یک تورنمنت بین المللی انتخابی برگزار کند که در آن شکست را پذیرا شد و به پنجمین المپیک زندگی اش نرسید و برای همیشه با ورزش حرفه ای وداع کرد.
عباس جدیدی؛ وداع همیشگی پس از شکست در انتخابی مقابل رضایی
عباس یکی از خاطره ساز‌ترین کشتی گیران تیم ملی ایران در چند دهه اخیر محسوب می‌شود. او که از ۱۹۹۲ در ترکیب تیم ملی کشتی آزاد ایران قرار گرفته بود، با شکست رسول خادم در انتخابی تیم ملی، نخستین حضورش در مسابقا قهرمانی جهان را در سال ۱۹۹۳ تجربه کرد و در تورنتو موفق شد با شکست خادارتسف روس، پدیده کشتی دنیا شود. او داگلاس آمریکایی را در فینال برد، اما طلایش به خاطر دوپینگ پس گرفته شد.
جدیدی دو سال بعد و با پایان محرومیتش برگشت و در جهانی با وجود آمادگی با یک اشتباه برنز گرفت، اما در المپیک ۹۶ آتلانتا آمریکا تا فینال همه را درو کرد، ولی با رای داوران در کشتی برابر، مغلوب کورت انگل آمریکایی شد و در حسرت طلای المپیک ماند. جدیدی دو سال از کشتی کنار رفت، اما در ۹۸ برگشت و طلای جهانی را یا انتقام از داگلاس آمریکایی در تهران به سینه زد و روی سکوی معروفی ایستاد که حریف آمریکایی اش بعد‌ها قاب عکس رهبر انقلاب را در دست گرفت.
جدیدی با آمدن علیرضا حیدری قبراق، به جای انتخابی به ۱۳۰ کیلو کوچ کرد و با وزن بسیار پایین برنز ۱۹۹۹ دنیا را برای ایران گرفت. او سال بعد در المپیک سیدنی ۲۰۰۰ چهارم شد تا همه پایان دوران قهرمانی جدیدی را باور کنند. اما جدیدی دو سال بعد باز هم برگشت و در بازی‌های آسیایی نقره گرفت. او قصد داشت در جهانی ۲۰۰۲ نیز روی تشک برود، اما علیرضا رضایی آماده در انتخابی جنجالی تیم ملی مانعش شد تا پرونده کشتی گرفتن عباس برای همیشه بسته شود.
کمیل قاسمی؛ مردی که با طلای دیرهنگام المپیک احیا شد
جمعه هفتم تیر سال گذشته، کمیل قاسمی طی جدال انتخابی با جدی ترین رقیب سنگین وزن دوران حرفه ای اش یعنی پرویز هادی در استادیوم دوازده هزارنفری آزادی مغلوب شد و دور تشک را بوسید و از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
قهرمان مازندرانی که حضورش در المپیک چهار سال قبل با ماجراهای معروف و جنجالی اعتراضات پرویز هادی همراه بود، این بار خسته و کم رمق میدان را واگذار کرد و سوار بر دوش حریفش کشتی را کنار گذاشت. اما یک ماه بعد یعنی پنجم مرداد ۹۸ بود که اتحادیه جهانی کشتی رسما اعلام کرد به دلیل استفاده از ماده ممنوعه دهیدروکلرمتیل تستوسترون، تست دوپینگ آرتور تایمازوف ازبک در بررسی مجدد مثبت شده است، به این ترتیب مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن به کمیل قاسمی از ایران می‌رسد! طلایی تاریخی که با هفت سال تاخیر برای نخستین بار در تاریخ به یک سنگین وزن ایرانی رسید. کمیسیون اخلاق کمیته بین المللی المپیک نیز این تصمیم را تایید کرد.
حالا ماجرا خیلی فرق کرده و کمیل دارنده تنها نشان طلای کشتی ایران در المپیک است؛ هرچند او رمق لازم برای ورود به یک جدال رسانه ای تازه با پرویز هادی را نمی دید، لغزش این کشتی گیر متعصب آذری در رقابت های قهرمانی آسیا و شکست او در ششم اسفند سال ۹۸ مقابل حریف قزاق ورق را برگرداند و خیلی ها را نگران کرد. پرویز که متخصص صید مدال های طلا در قهرمانی آسیا بود، حالا از پس تکرار مقام همیشگی اش در قاره برنیامد. بهانه مثل اغلب کشتی گیران بازنده، مصدومیت قدیمی بود اما هجوم ویروس کرونا به ورزش جهان و تعویق یک ساله المپیک توکیو، برای هواداران کمیل قاسمی معنای دیگری دارد.
اگر پرویز هادی ۳۳ ساله تا تابستان سال آینده نتواند در مرز آمادگی مورد نیاز برای شرکت در المپیک قرار گیرد، نمی‌توان پیروزی او در انتخابی دو سال قبلش را سندی برای حضور در توکیو قلمداد کرد. مسلما این از بدشانسی پرویز خواهد بود که یک مهمان ناخوانده‌ای به نام کرونا همه رویاهایش را به خطر انداخته، ولی باید به کمیل هم حق داد که بخواهد شانسش را امتحان کند؛ البته نه به سبک امیررضا خادم و موارد مشابه، بلکه او باید روی تشک برتری اش نسبت به رقیب پهلوان صفت را ثابت کند. کمیل می‌داند که با وجود محبوبیت بسیار، این بار دیگر خبری از تشویق یکصدای سالن روی دوش رقیب نیست.
اوضاع برای رضا یزدانی و سایر قهرمانانی که داعیه آمادگی دارند همین است؛ آن‌ها باید وسط میدان و مردانه حقشان را بگیرند، وگرنه محبوبیت گذشته به کمکشان نخواهد آمد.
وسوسه کاپیتان برای بازگشت کرونایی
حسن رحیمی که با مدال برنز المپیک ۲۰۱۶ کشتی را بوسید و کنار گذاشت، با ناکامی‌های پیاپی جانشینانش در میادین جهانی حالا برای بازگشت وسوسه شده است. کشتی گیر آزادکار دسته سبک وزن تیم ملی ایران که با تصمیم پانزدهم اسفندماه ۹۷ بیش از یک سال است از خداحافظی اش می‌گذرد، حالا روی بازگشت به تشک و آغاز تمرینات فکر می‌کند.
دارنده مدال برنز المپیک ۲۰۱۶ ریو در واکنش به شایعه‌ای که درباره احتمال بازگشت دوباره او به دنیای قهرمانی به راه افتاده است، خاطرنشان کرد: یکی از دوستان برنامه زنده اینستاگرامی ترتیب داد و سؤال‌هایی از من پرسیده شد. یک نفر پرسید اگر شرایط فراهم شود، دوست داری دوباره کشتی بگیری که من هم گفتم چراکه نه. دوست دارم، ولی وقتی می‌بینم شرایطی که لازم است، فراهم نیست و من اگر بیایم باید با همه بجنگم، چرا باید بیایم؟ اگر شرایط خیلی خوبی برایم فراهم می‌شد و حمایتم می‌کردند، من هم می‌آمدم و همه سعی و تلاشم را می‌کردم که دوباره ملی‌پوش شوم. مگر من چقدر توان دارم؟ جوان بیست ساله نیستم که وقتی عاشق چشم و ابروی حریفم شدند و او را انتخاب کردند، مصمم‌تر و باانگیزه‌تر بیایم و حقم را از دنیای کشتی بگیرم. من امروز توان این کار را ندارم.
رحیمی می‌گوید: حتی حاضرم در مسابقه انتخابی هم شرکت کنم، اما در شرایط عادلانه. وقتی که می‌دانم این شرایط مهیا نیست، نمی‌آیم. قرار نیست از روی احساسات تصمیم بزرگی بگیرم. امروز همه می‌گویند برگرد، تو دوباره می‌توانی کشتی بگیری، اما همین که ببازم همان‌ها نظرشان عوض شده و می‌گویند رحیمی پیر شده بود. مگر به من گفته‌اند سال المپیک است و ما به تو نیاز داریم؟ اصلاً کسی دوست ندارد که حسن رحیمی به کشتی برگردد.
انشاالله كه با قدرت برگردند ودل مرم را شاد كنند