به گزارش «تابناک» به نقل از ایلنا، پیش از آمدن کرونا، کارگران استانهای مرزی مانند کردستان از فقدان فرصت‌های شغلی شایسته و بیکاری انتقاد داشتند؛ با آمدن کرونا، اوضاع به مراتب بدتر شده است. میکائیل صدیقی (رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی استان کردستان) در این رابطه می‌گوید: کارگران ساختمانی در استانهای مرزی مانند کردستان، قبل آمدن کروناویروس هم عموماً بیکار بودند اما الان بیکاری وحشتناک، دامان این کارگران را گرفته است؛ شاید بتوانیم بگوییم بیش از ۶۰ یا ۷۰ درصد کارگران ساختمانی کردستان در سال جدید بیکار شده‌اند.
وی با بیان اینکه بیمه بیکاری به کارگران ساختمانی تعلق نمی‌گیرد و این کارگران صندوق بیمه بیکاری ندارند، خواسته مهمی را مطرح می‌کند: ما انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی از دولت می‌خواهیم از اعتبار در نظر گرفته شده برای بیمه بیکاری کرونا، لااقل هزار یا هزار و پانصد میلیارد تومان به بیکاری کارگران در مشاغلی اختصاص بدهد که صندوق بیمه بیکاری ندارند مانند کارگران ساختمانی.
صدیقی وضعیت اشتغال کارگران ساده وروزمزد در استان کردستان را «ناگوار» توصیف می‌کند و می‌گوید: با آمدن کرونا، مرزهای کولبری کاملاً بسته شده است و کولبری کاملاً تعطیل است؛ فقط در منطقه اورامانات، ۴ تا ۵ هزار خانوار هستند که از طریق کولبری روزگار می‌گذرانند که اکنون با بسته شدن مرزها، این خانواده‌ها هیچ منبع درآمدی ندارند. بسیاری از این کولبران، زمانی کارگران متخصص یا ساختمانی بوده‌اند که به دلیل بیکاری یا تعطیلی واحدهای تولیدی به کولبری پناه آورده‌اند؛ از سوی دیگر، علیرغم بیکاری بالای ۶۰ درصدی کارگران و استادکاران ساختمانی، کردستان عراق به خاطر کرونا، اجازه ورود به کارگران و استادکاران ساختمانی نمی‌دهد؛ پیش از این، کارگران و استادکاران ساختمانی کردستان برای کار موقت به کردستان عراق می‌رفتند اما حالا این راه نیز بسته شده است.
وی در ارتباط با دریافت بسته‌های معیشتی کرونا گفت: کارگران ساختمانی بیکارشده، نه وام خاصی گرفتند و نه کمک خاصی دریافت داشتند؛ خود انجمن‌های صنفی با کمک خیرین و فرمانداری‌ها، بسته‌های حمایتی غذایی با بهداشتی به کارگران رساندند اما کمک اساسی و وام و تسهیلات به این کارگران داده نشده است.
رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی کردستان تاکید می‌کند: خواسته ما این است که به خانواده‌های کولبر یا کارگران ساختمانی، وام و بسته‌های معیشتی مکفی بدهند؛ در عین حال، دولت باید اعتباری برای پرداخت مقرری موقت بیکاری به بیکارشدگان بخش ساختمان به خصوص در استانهای مرزی و محروم اختصاص بدهد؛ اگر این اتفاق نیفتد، با توجه به اوضاع اقتصاد و رکود ساخت و ساز مشخص نیست چه زمانی این کارگران و استادکاران می‌توانند شغلی پیداکنند و از آن طریق، معیشت خانوار خود را تامین نمایند.
کولبری حتی با این توجیه که کولبران برای افراد کله گنده صرفا جابجایی بار انجام می دهند قابل قبول نیست و کمک به قاچاق کالا هست.... با این حساب باید همه استانهای مرزی کولبری رایج شود که آسیب جدی به بدنه اقتصاد وارد می کند. شنیدن مواضع دلسوزانه نسبت به این شغل از زبان برخی از مسئولان واقع تعجب آور است