در مورد گروگانگیری در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

چند سال پس از پیروی انقلاب اسلامی 6 مرد مسلح با گذرنامه‌های عراقی وارد لندن شدند و پس از چند روز تمرین و آمادگی در روز چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۵۹ (۳۰ آوریل ۱۹۸۰) به سفارت ایران در لندن حمله کردند. این گروگانگیری که شش روز به طول انجامید با پشتیبانی دولت صدام انجام شده بود. این 6 مرد مسلح که در عراق آموزش دیده بودند خواستار آزادی برخی زندانیان سیاسی و استقلال خوزستان بودند و خود را عضو سازمان‌هایی معرفی می‌کردند که خواستار حقوقی چون تدریس زبان عربی و اولویت صرف درآمد‌های نفتی خوزستان در خوزستان و سپس ایران بودند. بعد از شروع هشت سال دفاع مقدس این واقعه تا حد زیادی در اثر جنگ از خاطر مردم رفت. گزارش بی‌بی‌سی از این واقعه که همراه با تصاویری از عملیات نجات گروگان‌هاست را در ویدیو تابناک با زیرنویس فارسی ببینید.

چند ماه پیش از شروع جنگ خلیج فارس محمد علی (کلی) بوکسور مشهور آمریکایی به عراق سفر کرد تا صدام را متقاعد کند که گروگان‌های آمریکایی را آزاد کند. محمد علی با شهرت جهانی و احترامی که در جهان اسلام داشت موفق شد با صدام حسین دیدار کرده و 15 گروگان آمریکایی را آزاد کند. تصاویر سفر و دیدار محمد علی از عراق را همراه با خاطرات گروگان‌ها از مواجهه با محمد علی را در ویدیو تابناک ببینید.

شش فرد مسلح به شکل خدمتکار در صبح سی‌ام آذرماه 1354 به جلسه وزیران نفت سازمان اوپک واقع در وین اتریش وارد شدند و شروع به تیراندازی کردند. این گروه با نام گروه «ارتش انقلاب عربی» را ایلیچ رامیرز سانچز ونزوئلایی معروف به «کارلوس شغال» فرماندهی می‌کرد. کارلوس به همراه سه چپ‌گرای آلمانی و انیس نقاش و یکی از همدستانش به شکل خدمتکار به محل اجلاس در وین نفوذ کردند. در 5 دقیقه اول آنها 3 نفر را کشتند و سپس در سالن مواد منفجره کار گذاشتند. مهاجمان، بیش از 80 نفر، شامل 12 وزیر نفت و 68 کارمند و عضو هیأت نمایندگی را به گروگان گرفتند. جمشید آموزگار نخست‌وزیر ایران در سال‌های 1356 تا 1357 که در آن زمان ریاست مجمع سالانه بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول و رئیس دوره‌ای اوپک را به عهده داشت نیز در میان این گروگان‌ها بود. او همچنین از طرف ایران به عنوان مذاکره‌کننده ارشد نفتی در این اجلاس بود. آنها از مقامات اتریشی یک دستگاه اتوبوس با پنجره های پوشیده، یک هواپیما با 3 خدمه و باک پر تقاضا کردند. همچنین تاکید کردند بیانیه‌های آنان از رادیو و تلویزیون اتریش در هر دو ساعت به زبان فرانسوی، قرائت شود. این عملیات در واکنش به دومین «توافق‌نامه جداسازی نیروها» میان مصر و «رژیم صهیونیستی» موسوم به «قرارداد سینای 2» به امضاء رسید که براساس آن، مصر به عنوان یکی از قدرتمندترین کشورهای عربی، امتیازات ویژه‌ای را در ازای بازپس گیری بخشی از صحرای سینا از صهیونیست‌ها، به اسرائیل داده بود. توافق مصر و رژیم صهیونیستی و همچنین تعطیلی ایستگاه رادیویی فلسطین در قاهره به دلیل پخش برنامه‌های مخالف با «قرارداد سینای 2» باعث شد که در 15 سپتامبر گروهی از فدائیان فلسطینی سفارت مصر در اسپانیا را اشغال کنند و سفیر، کنسول، وابسته مطبوعاتی و شش کارمند اسپانیایی سفارت را گروگان بگیرند. فداییان فلسطینی که خود را وابسته به سازمان «سپتامبر سیاه»معرفی می‌کردند تهدید کردند که اگر مصر «قرارداد سینای 2» را لغو نکند، گروگان های خود را خواهند کشت. فدائیان، از مقامات مصری که در «کنفرانس صلح ژنو» شرکت کرده بودند، خواستند که با صدور یک بیانیه مشترک این قرارداد را خیانتی به مصری‌ها و خلق عرب قلمداد کنند و مصر نیز سریعاً «مذاکرات ژنو» را ترک کند. سفرای الجزایر، کویت و عراق مذاکراتی را با گروگان‌گیران سفارت آغاز کردند. انور سادات رئیس جمهور وقت مصر در تلگرافی به یاسر عرفات، او را مسئول جان تمامی گروگان‌ها دانست. یک روز بعد، مهاجمان فلسطینی طی توافقی همراه با گروگان‌های خود و سفرای عراق و الجزایر، تحت نظارت پلیس به فرودگاه برده شدند. یک هواپیما آن‌ها را به الجزایر برد و گروگان‌ها در فرودگاه الجزیره آزاد شدند. گروگانگیران وزیران حاضر در نشست اوپک که تحت رهبری فردی به نامایلیچ رامیرز سانچز (با اصالت ونزوئلایی) معروف به کارلوس بودند، در بیانیه‌ای 8 ماده‌ای که تمام آرمان‌های اعراب را در آن ایام در خود داشت، خواستار شعار «سه نه» (نه «معاهده»، نه «مذاکره» و نه «شناسایی رژیم صهیونیستی») مصوب اجلاس سران عرب در خارطوم (1967)، تقبیح هر عملی که به اشغال هر قسمتی از سرزمین فلسطین مشروعیت ببخشد و... شدند. آنها دیپلمات‌ها را به سه دسته دوست، بی‌طرف و دشمن تقسیم کردند که دوستان شامل الجزایر، عراق و لیبی و دشمنان شامل ایران، عربستان، امارات متحده عربی و قطر بودند. حمله‌کنندگان نام «سازمان بازوی انقلاب عرب» را بر خود نهاده بودند. کارلوس از دولت اتریش درخواست هواپیما کرد تا گروگان‌ها را به هر جا خواست ببرد و از این کشور خواست بیانیه‌ای درباره آرمان فلسطین هر دو ساعت از رادیو و تلویزیون اتریش پخش کند و گرنه ابتدا زکی یمانی و جمشید آموزگار را خواهد کشت و بعد سالن را منفجر خواهد کرد.سرانجام مقامات پس از چند ساعات مذاکره بی‌حاصل به خواسته گروگانگیران تن دادند و گروگان گیرها به همراه دریافت بین پنج تا پنجاه میلیون دلار آمریکا همراه با گروگان‌هایشان با اتوبوس به سمت فرودگاه و سپس با هواپیما به سمت الجزایر حرکت کردند. آنها در الجزایر برخی گروگان‌های عرب را آزاد کردند و به سوی لیبی حرکت کردند. اما در لیبی هواپیمایی جهت حرکت به سمت عراق در اختیارشان قرار نگرفت و به ناچار پس از اینکه نتوانستند در تونس فرود بیایند مجدداً به الجزایر بازگشتند و در نهایت پس از آزادی گروگان‌ها در الجزایر، گریختند. تأثیر این حادثه چنان بود که اوپک تا 25 سال اجلاسی در این سطح و گستردگی حضور برگزار نکرد. تصاویری از این گروگان گیری که پس از سه روز در دوم دی ماه 1354 به پایان رسید را در تابناک می‌بینید.

صد سال دیگر هم بگذرد، بعید می‌دانم افکار عمومی غیرمترقی‌ترین آدم‌های آن زمان بپذیرند، سه روز بعد از برف یک روزه تهران، فرودگاه بین‌المللی کشوری که در سند چشم‌اندازش است، هشت سال بعد قدرت برتر خاورمیانه باشد، از هم پاشیده، فروریخته و مضمحل باشد؛ اما این اتفاق درست در بهمن ۹۶ تهران رخ داد!

در حالی که از شب گذشته، خبر ورود گروهی از افراد مسلح به یکی از بزرگترین هتل‌های شهر کابل در افغانستان در صدر اخبار در رسانه‌های مختلف جهان قرار گرفت، اکنون پس از گذشت حدود دوازده ساعت از شروع گروگان‌گیری در هتل اینترکانتیننتال کابل، هنوز نیروهای امنیتی در تلاش برای پایان دادن به این ماجرا هستند.

طراحی نقشه آدم ربایی با شناسایی تصویر گروگان در تلگرام و استفاده از سیم کارت های بی هویت رقم خورد