در مورد انجمن منتقدان تئاتر در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

نقدهای تئاتری در مجموعه مورد مطالعه از دیدی زیبایی شناختی و کارشناسانه برخوردار بودند و اغلب آن‌ها از انتقاد بی اصول فاصله داشته و به فرم، محتوا، اجرا، میزانسن و بازی توجه کرده بودند؛ حتی از این هم فراتر رفته و در پی کشف اندیشه داخل متن برآمدند و موفق نیز بوده‌اند. از دیگر سو، منتقدان در برخی نقدهای برون‌گرا، از فلسفه، هنر و جامعه شناسی و تاریخ هم مدد جُسته‌اند که این رویکرد بر پر بُنیه شدن آثار بخش نقد تاثیر زیادی داشته است.

انصاف بدهید که مصادیق این امر بسیار شده است؛ از انتشار غیرقانونی عکس‌های خصوصی تا انتساب و انتشار گسترده و هماهنگ انواع اتهام‌های اثبات نشده به هنرمندان در صفحات مجازی و رسانه‌های عمومی ـ که به شکلی آزاردهنده با انفعال هیات‌های نظارت بر مطبوعات و فضای مجازی در دفاع از حقوق هنرمندان همراه بوده ـ تا انتشار رسمی اخبار توقیف و سلب مجوز نمایش‌های مختلف از سوی شورای نظارت اداره کل هنرهای نمایشی و شنیده‌ها از دستور اصلاحیه‌های پیاپی به آثار مجوزدار و دخالت نهادهای متنوع در زمینه صدور مجوز تئاتر و اخیرا، بدعت تازه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در «دستورالعمل صدور پروانه اجرای نمایش» که از «ممیزی آثار» فراتر رفته و به حیطه «احراز صلاحیت شخصی افراد برای فعالیت هنری» وارد شده است، همگی باعث ایجاد جو ناامیدی و سرگشتگی و احساس عدم اطمینان در هنرمندان ـ از پیشکسوتان گرفته تا هنرمندان نسل جوان ـ می شود و بی اغراق می‌توان گفت که چنین تنگنایی، به این شدت و گستردگی، در سه دهه اخیر بی‌سابقه بوده است.