در مورد نون در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

نان «لواش / լավաշ / lavaş / nanê loş / ლავაში / Lavash» نان نازک تردی است که به ضخامت حدود سه میلی‌متر که از خمیر فطیر یا خمیر «کم ورآمده» پخته می‌شود. لواش یک واژه ارمنی است و خاستگاه این نان نیز متعلق به ارمنستان است و این کشور نیز نان لواش را به‌عنوان میراث فرهنگی و معنوی کشورش در یونسکو ثبت کرد و ایران درخواست میراث مشترک داد. این نان را در ایران لواش، در جمهوری ارمنستان لاواش می‌نامند و در گرجستان آن را «سومخوری لواشی» یعنی لواش ارمنی می‌خوانند. نان لواش با نام لَواش، لِواش و لَباش در بیشتر نقاط ایران شهرت دارد. بنا بر منابع اطلاعات کتبی، دست‌کم 800 سال است که فقط از رواج و شهرت عام آن در ایران می‌گذرد. پیش از این طرز تهیه نان سنگک، بربری و تافتون را در تابناک فراگرفته‌اید و اک نون دستور پخت این نان را روی گاز و ساج نان پزی فرامی‌گیرید.

نان سنگک نوعی نان است که روی بستری از سنگک‌ها (ریگ) در تنور مسطح طبخ می‌شود. سالنمای کمیته نانوایان تهران می‌نویسد: «شیخ بهایی به سفارش شاه عباس نان سنگک را ابداع کرد.» سنگک نانی است که هم‌اک نون فقط در ایران است بنابراین می‌توان آن را نان ملی ایران نامید. نان سنگک در قدیم نان طبقه اشراف یا نظامیان بوده‌است و سنگکی‌ها نانوایی‌های فصلی بوده‌اند بیشتر در زمستان و ماه رمضان پخت می‌کرده‌اند و از نظر گستردگی هیچگاه به اندازه نان تنوری و نان تافتون (تفتو) همه جا و فراگیر در همه ایران نبوده‌است. در قدیم نان خشکی تنوری پر دوام‌ترین نان ایران بوده‌است و حتی تا چند ماه سالم و خوشمزه باقی می‌مانده‌است. تهیه یک نان سنگک مطلوب علاوه بر آرد باکیفیت و مهارت پخت، نیاز به تنور دارد اما می‌توان نان سنگک را نزدیک به مدل تهیه شده در تنور در فر نیز تهیه کرد که اک نون این شیوه تهیه خمیر و پخت آن را فرامی‌گیرید.