کلیات

اینتوبه شدن، یک روش استاندارد شامل عبور لوله به مجاری هوایی انسان است. پزشکان اغلب قبل از عمل جراحی یا در مواقع اضطراری برای دادن دارو یا کمک به فرد در تنفس این اقدام را انجام می دهند. اکثر افراد پس از لوله گذاری بدون عوارض طولانی مدت بهبود می‌یابند. با این حال، مانند هر روش درمانی، این اقدام نیز خطراتی دارد.

لوله‌گذاری داخل نای یا اینتوبه کردن به معنای قرار دادن یک لوله قابل انعطاف در داخل نای است. اینکار هنگامی صورت می‌گیرد که فرد نیاز به تنفس مکانیکی یا جلوگیری از آسپیراسیون دارد.

اینکار توسط پزشک معالج دستور داده می‌شود. این یک روش معمول است که در اتاق عمل و اتاق‌های اورژانس در سراسر جهان انجام می‌شود. چندین نوع مختلف لوله گذاری وجود دارد. پزشکان آن‌ها را بر اساس محل لوله و آنچه در تلاش برای دستیابی است طبقه بندی می‌کنند.

انواع متداول اینتوبه

برخی از انواع متداول اینتوبه شامل:

لوله گذاری نازوگاستریک که شامل عبور لوله از طریق بینی و معده برای خارج کردن هوا یا تغذیه یا تهیه دارو برای فرد است.

لوله گذاری درون تراشه، در جایی که لوله از طریق بینی یا دهان به داخل نای منتقل می‌شود برای کمک به تنفس فرد در هنگام بیهوشی یا به دلیل وجود راه هوایی پریشانی.

لوله گذاری فیبر نوری، که در آن پزشک لوله را داخل گلو قرار می‌دهد تا گلو را معاینه کند یا از لوله گذاری داخل تراشه کمک کند وقتی فرد نتواند سر خود را افزایش یا خم کند.

اهداف اصلی اینتوبه

اهداف اصلی اینتوبه شامل موارد زیر است:

باز کردن راه هوایی برای دادن اکسیژن، بیهوشی یا دارو

از بین بردن انسداد

در صورت ریزش ریه‌ها، نارسایی قلبی یا تروما به فرد کمک می‌کند تا نفس بکشد

به پزشکان اجازه می‌دهد راه‌های هوایی را ببینند

کمک می‌کند تا شخص از تنفس مایعات جلوگیری کند

روش‌های اینتوبه

عمل لوله گذاری بسته به هدف و نوع آن در اتاق عمل یا وضعیت اضطراری متفاوت خواهد بود. در اتاق عمل یا یک محیط کنترل شده دیگر، پزشک با استفاده از بی حسی، فرد را آرام می‌کند. سپس پزشک ابزاری به نام لارنگوسکوپ را در دهان فرد وارد می‌کند تا لوله لوله قابل انعطاف را وارد کند.

پزشک از لارنگوسکوپ برای یافتن بافت‌های حساس مانند تار‌های صوتی استفاده می‌کند و از آسیب دیدن آن‌ها جلوگیری می‌کند. اگر پزشک در دیدن مشکل دارد، ممکن است یک دوربین ریز درج کند تا به آن‌ها راهنمایی کند. در اتاق عمل، پزشکان معمولاً برای کمک به تنفس فرد در حالی که تحت بیهوشی قرار دارد، از لوله گذاری استفاده می‌کنند.

پس از وارد کردن لوله، پزشک به نفس کشیدن شخص گوش می‌کند تا مطمئن شود لوله در محل صحیح است. این لوله به طور معمول به ونتیلاتور متصل است. وقتی فرد دیگر در تنفس مشکلی نداشته باشد، پزشک لوله را از گلوی فرد خارج می‌کند.

در مواقع اضطراری، یک پزشک معالج ممکن است نیاز به انجام لوله گذاری برای نجات جان شخص داشته باشد. لوله گذاری اورژانس می‌تواند برخی از خطرات را به همراه داشته باشد. به عنوان مثال، برخی تحقیقات نشان می‌دهد که لوله گذاری نادر در هنگام اضطراری به دلیل داشتن فشار زیاد و اینکه ممکن است فرد به اندازه یک شخص در یک تئاتر عملیاتی پایدار نباشد، خطرناک است.

• در مورد آنفولانزای خوکی در ویکی تابناک بیشتر بخوانید