کلیات
احمد نادری استاد عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه تهران و نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس در مجلس شورای اسلامی است. وی تحصیلات کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته انسان‌شناسی (مردم‌شناسی) در دانشگاه تهران، و دکتری تخصصی خود را در رشته انسان‌شناسی سیاسی در دانشگاه فرایه برلین آلمان به پایان رسانده‌است.
پژوهش‌های او مباحث نظری و کاربردیِ انسان‌شناسی سیاسی، روابط بین‌الملل، انسان‌شناسی غرب آسیا و شمال آفریقا، مطالعات جوامع مسلمان و ژئوکالچر و ژئوپلیتیک را در برمی‌گیرد.
احمد نادری علاوه بر کتاب های تالیفی زیاد، کتاب های مهمی را نیز ترجمه کرده است و دارای مقاله های زیادی در نشریات داخلی و بین المللی نیز هست.
سوابق اجرایی
احمد نادری دبیر اسبق مجمع انجمن‌های اسلامی منطقه آلمان است او از سال ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۷ مدیریت خانه نشریات وزارت علوم؛ از سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۳ ریاست جهاد دانشگاهی واحد تهران و از سال ۱۳۹۳ تا اسفند ۱۳۹۷ مدیریت گروه مردم‌شناسی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران را برعهده داشته‌است. هم چنین از سال 98 تا کنون رئیس مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران است.
نادری علاوه بر فعالیت‌های دانشگاهی، در عرصه اجتماعی و سیاسی نیز از چهره‌های فعال در سال‌های اخیر بوده‌است و در آثار و نوشته‌های خود همواره بر پیوند پژوهش‌های دانشگاهی و فضای اجتماعی تأکید داشته‌است. او از مخالفان جدیِ جریان نئولیبرالیسم سیاسی و اقتصادی است. وی توانست در یازدهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی، به عنوان نفر پانزدهم از حوزه انتخابیه تهران، ری، شمیرانات و اسلامشهر از استان تهران انتخاب شود.
نظرات و دیدگاه ها
نبرد تمدنی در غرب آسیا، شورش حاشیه بر متن از مهم ترین نظریه های احمد نادری است.
-نبرد تمدنی در غرب آسیا
احمد نادری در مقام مردم‌شناسِ متخصص در حوزه مطالعات غرب آسیا و شمال آفریقا، اولین کسی بود که پس از شروع انقلاب‌های عربی و بیداری اسلامی، به تغییر نظم جهانی از حالت تک قطبی به چند قطبی اشاره کرد. او درگیری‌های منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا از سال ۲۰۱۱ تاکنون را در چارچوب نوعی نبرد تمدنی می‌بیند و معتقد است سه تمدنِ اسلامی با محوریت ایران، ارتدکس با محوریت روسیه و کنفوسیوس با محوریت چین در خط گسل سوریه و عراق در تقابل با تمدن غرب به محوریت ایالات متحده آمریکا قرار گرفته‌اند و این تقابل، نظم آینده در سطح جهانی را تعیین خواهد کرد. او همچنین پدیده پیاده‌رویِ اربعین را در راستای بازگشت به نوعی کلان هویت در فضای معاصر تلقی می‌کند و معتقد است در چهل سال گذشته دو نقطه مقاومت جدی در برابر مناسبات سرمایه‌داری نئولیبرال قابل شناسایی است که عبارتند از: انقلاب اسلامی ایران و پیاده‌رویِ اربعین. او اربعین را نقطه گذارِ از مناسبات دولت محورِ و ستفالیایی می‌داند و معتقد است اربعین طلیعه بازیگری گفتمان مقاومتِ جغرافیای تمدن اسلامی در مناسبات جهانی است و این بازیگری بر خلاف سایر بازیگری‌های تاریخ، بر مبنای صلح، دوستی، مودت، صمیمیت، برادری، برابری، آزادی، معنویت، عقلانیت و عدالت است. این پدیده توانسته‌است در بعد جغرافیای تمدنی، با تکیه بر عناصر فرهنگ اسلامی؛ از سویی یک گفتمان مقاومت فرهنگی ایجاد کند و از سوی دیگر، چندین دولت و مردمان آنها را در این عرصه درگیر خود کند که این همانا شروع بازیگریِ تمدن نوین اسلامی است.
-شورش حاشیه بر متن
احمد نادری دیدگاه‌های انتقادی‌ای نیز در بعد سیاست داخلی اجتماعی ایران مطرح کرده‌است. او معتقد است شورش‌های اجتماعی سال‌های ۹۶ و ۹۸ نوعی جنبش اجتماعی تمام عیار حاشیه بر متن بوده‌اند که خود محصول سیاست‌های نئولیبرال بوده‌اند که از دهه ۷۰ شمسی با دولت رفسنجانی شروع شدند و در دولت‌های خاتمی، دولت دوم احمدی‌نژاد و دولت روحانی استمرار یافتند. . او خاطرنشان می‌کند که «در دهه هفتاد شورش‌هایی در نتیجه سیاست‌های نئولیبرال آقای رفسنجانی و تیمشان در اکبرآباد، اسلام شهر، قزوین و مشهد به وجود آمد و کشته‌هایی داشت. اینها شورش‌های طبقه محروم بود که مشابهت‌هایی با وقایع سال ۹۶ و ۹۸ داشتند.» او در مناظره ای که در سال ۹۸ با عباس عبدی داشته یادآور می‌شود که: «آنچه که جنبش حاشیه نشینان را برجسته می‌کند، راه نیافتن روایت آنها از منافعشان به حوزه عمومی است؛ یعنی نمی‌توانند روایت خود را به حوزه عمومی انتشار بدهند چون رسانه و صدایی در درون حاکمیت و اصطلاحا State ندارند. رسانه، شخص یا اشخاصی وجود ندارد که اینها را بازنمایی کند و نمایندگی آنها را به عهده بگیرد. به نظر بنده ویژگی مهمتر قصه در جنبش حاشیه نشینان، «نداشتن صدا» ست که نمی‌تواند روایتشان منتقل شود.» او همچنین در مقاله‌ای با عنوان «روند معناسازی در تقابل تهیدستان شهری و دولت: مطالعه شهر تهران 1358-1345 » که در بهار ۱۳۹۶ در نشریه بررسی مسائل اجتماعی ایران چاپ شد، به‌طور مفصل به جنبش حاشیه نشینی و تهیدستان پرداخته و برای تبیین این جنبش آرای چند نظریه‌پرداز را در بعد نظری و عملی تلفیق کرده‌است. در این مقاله او بحث جنبش حاشیه نشینی در ایران را در سپهر ایران با دولت پیوند زده و به تاسی از آرای «هانری لوفبر» از متفکران مکتب آنال که معتقد است اساساً فضا عرصه تخاصم دولت و تهیدستان و طبقات پایین است و کشاکش این دو در این فضا اتفاق می‌افتد؛ به بررسی تخاصم‌های طبقه محروم و دولت در فضاها می‌پردازد. او در همین مقاله با ترکیب آرای لوفبر با آصف بیات در مورد سیاست خیابانی، به تبیین کنشگری طبقات محروم در بحبوحه انقلاب می‌پردازد و خاطرنشان می‌کند «در بحبوحه انقلاب هم جنبش فرودستانی داشتیم که داشتند خانه‌های طبقه بالا و هتل‌ها را تصرف می‌کردند. بحث بر سر واژه ای است که «آصف بیات» به کار می‌برد: «سیاست خیابانی». اساسا سیاست خیابانی در تنازع بر سر فضا(Space) اتفاق می‌افتد و فرودستان در مقابل دولت قرار می‌گیرند و سیاست ورزی خیابانی که از طریق نهادها و راه کارها و سازوکارهای مشخص نیست که در حکومت رخ دهد؛ بلکه قلمرو اول و آخر هر چیز خیابان است. »
-دولت روحانی و اجرای تمام عیار سیاست‌های نیولیبرالی
احمد نادری در چندین مقاله، یادداشت و سخنرانی به نقد سیاست‌های نیولیبرالی دولت حسن روحانی پرداخته‌است. او با حمله به دیدگاه نئولیبرال دولت روحانی که نماد آن عباس آخوندی وزیر مسکن دولت وی بود، معتقد است «از نظر آخوندی و تیم نئولیبرال دولت روحانی؛ فقر، فاحشه گری و روسپیگری و حاشیه نشینی «کارکرد» دارد و این البته یک دیدگاه جهانی است و لزوما به نئولیبرال‌های ایرانی ربطی ندارد. این نوع نگاه مشخص می‌کند که نه تنها هیچ اعتنایی به مسائل گفته شده نمی‌کنند، بلکه سعی می‌کنند نوعی کنترل بر آنها داشته باشند و این اساساً مقوله خطرناکی است. در منطق نئولیبرال‌ها، طبقه محروم تعمدا فقیر نگه داشته می‌شوند، چون دیدگاه این است بایستی فقیر وجود داشته باشد تا برای سرمایه دار کار کند.»