کلیات

زَنْجیرزَنی از آیین‌های جمعی سوگواری شیعیان است که در آن برای یادکرد مصائب اهل ‌بیت(ع) خصوصا اسیران کربلا، زنجیرهایی که به صورت خوشه‌ای به دسته‌ای چوبی آویخته شده را بر شانه خود فرود می‌آورند. گستره این آیین هند، پاکستان، افغانستان، ایران و عراق است. این آیین نوعا مردانه و به صورت گروهی در مناسبت‌های مهم عزاداری مانند دهه اول محرم و دهه آخر صفر برگزار می‌شود. زنجیرزنی در سبک‌های گوناگونی انجام می‌شود و غالبا همراه دسته‌های زنجیرزنی، نوحه خوانده شده و از طبل و سنج استفاده می‌شود. اگرچه غالب فقها زنجیرزنی را جایز شمرده‌اند، اما سید ابوالحسن اصفهانی از مراجع تقلید شیعه قرن چهاردهم قمری و سید حسن امین فقیه و ادیب، زنجیرزنی را همانند قمه‌زنی تحریم کرده‌اند.

تاریخچه

منشأ زنجیرزنی را هند و پاکستان دانسته‌اند. احتمالاً این آیین در اواسط دوران قاجار به ایران آمده باشد. در منابع قدیمی‌تر گزارشی از زنجیرزنی نیست. در سفرنامه‌های اروپاییان در عهد ناصرالدین‌شاه، گزارش‌هایی از زنجیرزنی آمده است. در زمان رضاشاه، آیین‌های عزاداری از جمله زنجیرزنی ممنوع شد. در زمان محمدرضا پهلوی نیز در مقاطعی محدودیت‌هایی در برگزاری این مراسم ایجاد شد. به عنوان نمونه، در شهریور۱۳۳۴، در آستانۀ ماه محرم، حکومت پهلوی به استناد فتوایی از سید هبةالدین شهرستانی، از فقهای وقت عراق، زنجیرزنی و برخی عزاداری‌های دیگر را ممنوع کرد. این ممنوعیت اعتراض‌هایی را در پی داشت؛ یکی از این اعتراضات، دسته بزرگ زنجیرزنی آذربایجانی‌ها بود که در ۸ محرم در منزل سید محمد بهبهانی تحصن کردند و سرانجام با دخالت حسین علاء نخست وزیر وقت، خاتمه یافت. هم‌چنین در ۱۹۲۷م در حیدرآباد زنجیرزنی ممنوع شد.

گستره جغرافیایی و محدوده اجرایی

زنجیرزنی از آیین‌های عزاداری شیعیان است که عمدتا در کشورهای ایران، عراق، افغانستان، لبنان، پاکستان و هند به اشکال مختلف انجام می‌شود.

زنجیرزنی مکان خاصی ندارد و هم در کوچه و خیابان‌ها و هم در مکان‌های محدود مانند صحن‌های اماکن مذهبی و یا حسینیه‌ها برگزار می‌شود.

نمادشناسی

این مراسم احتمالاً به صورت نمادین به مصائب کاروان اسیران کربلا در مسیر شام اشاره دارد؛ مصائبی مانند در غل و زنجیربودن و نیز تازیانه خوردن از نگهبانان کاروان. زنجیرزنی نوعی تحمل ریاضت و رنج است که اجراکنندگان بدین وسیله خود را در مصائب و مشکلاتی شریک می‌کنند که دشمنان شهدای کربلا برای آنها به وجود آورده‌اند.

چگونگی و انواع

در ایران

زنجیرزنان در ایران، به صورت منظم و پشت سرهم در ستون‌های دو تایی یا بیشتر حرکت می‌کنند. در ردیف‌های جلو پیش‌کسوتان و سپس جوانان، نوجوانان و کودکان حرکت می‌کنند. به صورت هماهنگ، بر اساس ریتم نوحه‌ای که همزمان نوحه‌خوان می‌خوانند، زنجیرها را بر کتف و پشت و گاهی سر و سینه خود می‌کوبند. همراه دسته، طبل و سنج می‌کوبند. زنجیرزنی سبک‌های گوناگونی دارد؛ از جمله تک‌ضرب، سه‌ضرب، چهارضرب و بیشتر. ریتم آن تابع ریتم نوحه و طبل است.

در روزهای تاسوعا و عاشورا، گاهی در پیشاپیش دسته‌های سینه‌زنی و زنجیرزنی اسب‌هایی با پوشش پارچه‌های سفید آغشته به قطرات سرخ‌رنگ به نشان خون حرکت می‌کنند. گاهی چند کبوتر پشت اسب‌ها می‌گذارند به نشانهٔ انتقال خبر شهادت امام حسین از کربلا به مدینه.