کلیات
شمارهٔ استاندارد بینالمللی کتاب یا شابک شمارهای متشکل از ۱۰ یا ۱۳ رقم است، که به کتابهای منتشرشده منسوب میشود و هر شماره منحصر به یک کتاب (یا یک نگارش یا نوع مشخص از آن کتاب) است، اما تجدید چاپ کتاب باعث تغییر شابک نمیشود. شابک را در زبانهایی که از خط لاتین استفاده میکنند با سرواژهٔ ISBN (مخفف عبارت انگلیسی International Standard Book Number) نشان میدهند.
در سال ۱۹۶۶ استانداردی دیگر به نام شمارهگذاری استاندارد کتاب یا اسبیان (به انگلیسی: SBN، مخفف Standard Book Numbering) برای این منظور ایجاد شد. در سال ۱۹۶۷ استاندارد شابک برای نخستین بار به صورت ده رقمی مطرح شد و نهایتاً در سال ۱۹۷۰ توسط سازمان بینالمللی استانداردسازی (ایزو) به عنوان استاندارد ایزو ۲۱۰۸ در سال ۱۹۷۰ به چاپ رسید. از آن زمان تا پایان سال ۲۰۰۶ شابکها دهرقمی بودند. از سال ۲۰۰۷ برای آن که تعداد بیشتری کتاب را بتوان شمارهگذاری کرد، شابک سیزدهرقمی شدهاست.
تاریخچه
شماره شناسایی کتابها در ابتدا دارای ۹ رقم بوده که کتابفروشیهای انگلیس برای فروش کتابهایشان و همچنین برای جلوگیری از گردش اضافه و کنترل راحتترِ موجودی، آن را بهکار میبردند. بعداً این کد زیر نظر سازمان بینالمللی استانداردسازی به ده رقم و سپس سیزده رقم افزایش یافت تا در سطح جهانی قابل کاربرد شود. این استاندارد تحت نام ایزو ۲۱۰۸ در سال ۱۹۷۰ (نهرقمی)، در ۱۹۹۷ (دهرقمی)، و پس از سال ۲۰۰۷ بهصورت سیزدهرقمی عرضه شدهاست.
ساختار شابک
در نگارش شابکها متداول است که بخشهای بالا را با خط تیره از هم جدا کنند. مثلاً شابک ۹۷۸۸۱۷۵۲۵۷۶۶۵ به صورت ۹۷۸-۸۱-۷۵۲۵-۷۶۶-۵ نوشته میشود. تعیین محل خط تیره کار آسانی نیست چرا که بخشهای مختلف شابک (به جز پیشوند سهرقمی در ابتدا و عدد کنترل تکرقمی در انتها) تعداد ارقامشان ثابت نیست.