کلیات

انسلادوس ششمین ماه بزرگ زحل است که در سال ۱۷۸۹ توسط ویلیام هرشل کشف شد.کاوشگرهای وویجر در دههٔ ۱۹۸۰ بر سطح آن یخ یافتند. قطر انسلادوس تنها ۵۰۰ کیلومتر است و همهٔ پرتوهای تابیده‌شده از خورشید را بازمی‌تاباند. در هنگام ظهر دمای سطح آن منفی ۱۹۸ درجهٔ سانتی‌گراد است.

سن انسلادوس ۱۰۰ میلیون سال تخمین زده شده‌است. در سال ۲۰۱۴ بر اساس پژوهش‌های ناسا مشخص شد که یک اقیانوس زیرسطحی به عمق ۱۰ کیلومتر در آن وجود دارد.

از سال ۲۰۰۵ میلادی بشر از وجود یخ‌فشان‌های مرموز در انسلادوس آگاه بوده‌است. فضاپیمای کاسینی برای نخستین‌بار در ژوئن ۲۰۰۵ موفق به مشاهدهٔ یخ‌فشان‌های عظیم نیم‌کرهٔ جنوبی انسلادوس شد. هر چند هنوز خاستگاه چنین پدیده‌ای به‌درستی مشخص نشده، اما به احتمال زیاد این فوران‌ها ریشه در لایه‌ای درونی از آب مایع دارند.

دانشمندان حدس می‌زنند که فشار گرانشی اعمال‌شده از جانب زحل، درون خاموش این قمر را بار دیگر زنده ساخته و بدین واسطه بخشی از اقیانوس زیرسطحی و یخ‌بستهٔ انسلادوس را ذوب کرده باشد.

کشف ترکیبات زیستی در آب قمر

در تحلیل و تفسیر ناسا از داده‌های مدارگرد کاسینی، وجود عناصر کربن، نیتروژن و اکسیژن به‌صورت محلول در آب تأیید شده‌است. هر چند ناسا از وجود چنین عناصری در انسلادوس آگاه بود؛ اما کشف این عناصر در آب، بی‌شک دروازه‌ای تازه از امید به وجود زیست فرازمینی را به روی انسان می‌گشاید.

تاریخچه کشف و نامگذاری

انسلادوس در تاریخ ۲۸ اوت ۱۷۸۹ توسط ویلیام هرشل در حین اولین آزمایش تلسکوپ جدید خود کشف گردید و اطلاعات کمی دربارهٔ آن موجود بود تا اینکه در دههٔ ۱۹۸۰ دو فضاپیما وویجر ۱ و وویجر ۲ به نزدیکی آن فرستاده شدند. نام «انسلادوس» توسط جان هرشل (پسر ویلیام هرشل) پیشنهاد و در نهایت پذیرفته گردید.