کلیات

آلن وولف آرکین (به انگلیسی: Alan Wolf Arkin) (زادهٔ ۲۶ مارس ۱۹۳۴ – درگذشتهٔ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۳) بازیگر، خواننده، نوازنده و کارگردان برنده جایزه اسکار اهل آمریکا بود که نخستین فیلم وی آن منم (۱۹۶۲) است.

آرکین به خاطر بازی‌هایش روی صحنه شناخته شده‌است. او در طول زندگی حرفه‌ای خود که بیش از شش دهه را در بر می‌گرفت، جوایز مختلفی از جمله یک جایزه اسکار، دو جایزه انجمن بازیگران سینما، یک جایزه فیلم آکادمی بریتانیا، یک جایزه گلدن گلوب و یک جایزه تونی دریافت کرد.

آرکین کار خود را در تئاتر برادوی با بازی در «خنداندن وارد کنید» در سال ۱۹۶۳ آغاز کرد که برای آن جایزه تونی بهترین بازیگر نقش اول مرد در نمایشنامه و نمایشنامه کمدی Luv (1964) را دریافت کرد. او همچنین نامزد دریافت جایزه تونی برای بهترین کارگردانی نمایشنامه برای پسران آفتاب در سال ۱۹۷۳ شد.

او در فیلم‌های روس‌ها می‌آیند، روس‌ها می‌آیند (۱۹۶۶)، صبر کن تا تاریکی (۱۹۶۷)، قلب یک شکارچی تنها است (۱۹۶۸)، پوپی (۱۹۶۹)، Catch-22 (1970)، در قوانین (۱۹۷۹)، ادوارد دست قیچی (۱۹۹۰)، گلنگاری گلن راس (۱۹۹۲)، گروس پوینت بلانک (۱۹۹۷)، سیزده گفتگو دربارهٔ یک چیز (۲۰۰۱)، خانم کوچک آفتاب (۲۰۰۶)، هوشمند شدن (۲۰۰۸)، و آرگو (آرگو) ۲۰۱۲) نیز نقش‌آفرینی کرد. او برای بازی در فیلم Little Miss Sunshine برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و جایزه بافتا برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

او همچنین برای نقش‌هایش در تلویزیون از جمله بازی‌هایش در نقش لئون فلهندلر در فیلم فرار از سوبیبور (۱۹۸۷) و نقش هری روون در فیلم‌های پنتاگون (۲۰۰۳) شناخته می‌شود. از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ او صداپیشگی جی دی سالینجر را در مجموعه انیمیشنی نتفلیکس BoJack Horseman بر عهده داشت. از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹ او در سریال کمدی نتفلیکس به روش کومینسکی بازی کرد و دو بار پیاپی جایزه امی پرایم تایم را برای نامزدی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در یک سریال کمدی دریافت کرد.

سنین جوانی و تحصیل

آرکین در ۲۶ مارس ۱۹۳۴ در بروکلین، نیویورک، به عنوان پسر دیوید آرکین، نقاش و نویسنده، و همسرش بئاتریس ورتیس، معلم، متولد شد. او در یک خانواده یهودی «بدون تأکید بر دین» بزرگ شد. پدربزرگ و مادربزرگ او مهاجران یهودی از اوکراین، روسیه و آلمان بودند. پدر و مادرش زمانی که آلن ۱۱ ساله بود به لس آنجلس نقل مکان کردند، اما اعتصاب ۸ ماهه هالیوود به قیمت کار پدرش به عنوان طراح صحنه تمام شد. در طول دهه ۱۹۵۰، والدین آرکین به کمونیست بودن متهم شدند و پدرش به دلیل امتناع از پاسخ دادن به سؤالات مربوط به ایدئولوژی سیاسی خود اخراج شد. دیوید آرکین اخراج را به چالش کشید، اما او تنها پس از مرگش تبرئه شد.

آرکین که از ۱۰ سالگی دروس بازیگری را گذرانده بود، دانشجوی بورسیه در آکادمی‌های نمایشی مختلف شد، از جمله یکی از آکادمی‌هایی که توسط دانش‌آموز استانیسلاوسکی، بنیامین زماچ اداره می‌شد، که به آرکین رویکرد روان‌شناختی بازیگری آموخت. آرکین از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۳ در کالج ایالتی لس آنجلس شرکت کرد. او همچنین در کالج بنینگتون شرکت کرد.

کتابشناسی (فهرست کتب)

آرکین نویسنده کتاب‌های بسیاری بود، از جمله روز سخت کار تونی (تصویرگر جیمز استیونسون، ۱۹۷۲)، وضعیت لمینگ (تصویرگر جوآن ساندین، ۱۹۷۶)، نیمه راه: سفر بازیگر به سوی خود (۱۹۷۹) و The پاکسازی (۱۹۸۶ ادامه لمینگ). او دو کتاب خاطرات منتشر کرد: یک زندگی بداهه (۲۰۱۱) و خارج از ذهن من (۲۰۱۸).

آوازخوانی

او با دو دوستش گروه فولک The Tarriers را تشکیل داد که در آن آرکین آواز می‌خواند و گیتار می‌نواخت. اعضای گروه در سال ۱۹۵۶ آهنگ موفق گروه "The Banana Boat Song" را ساختند، یک بازسازی، با برخی اشعار جدید، از یک آهنگ سنتی جامائیکایی کالیپسو به همین نام، همراه با دیگری با عنوان "Hill and Gully Rider". 30] در همان سالی که نسخه موفق هری بلافونته شناخته شده بود، به شماره ۴ جدول مجله بیلبورد رسید. این گروه در سال ۱۹۵۷ در فیلم استثمار کالیپسو موج گرمای کالیپسو با خواندن "آهنگ قایق موز" و "چوکون" ظاهر شد. آرکین یکی از اعضای گروه The Tarriers بود که آنها "سیندی، اوه سیندی" را ضبط کردند که در صدر جدول قرار گرفت.

از سال ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۸، آرکین با گروه فولکلور کودکان The Baby Sitters اجرا و ضبط کرد. او همچنین نقش دکتر پانگلوس را در اجرای کنسرت اپرت Candide اثر لئونارد برنشتاین در کنار Cunegonde مدلین کان اجرا کرد. در سال ۱۹۸۵، او دو انتخاب از جونز و اشمیت را در آلبوم Contemporary Broadway Revisited بن باگلی خواند.