کلیات

ستارهٔ سُهَـیل (به انگلیسی Canopus)، با نام باستانی پَرَک، اَگَست درخشان‌ترین ستارهٔ صورت فلکی شاه‌تخته در نیمکرهٔ جنوبی آسمان است. سهیل پس از شباهنگ دومین ستارهٔ پرنور آسمان شب است. ستاره سهیل یک ابرغول سفید است و با ۹ جرم خورشیدی و قطر ۷۰ برابری خورشید از نزدیکترین نامزدهای ابرنواختر به‌شمار می‌رود. این ستاره در فاصله ۳۰۹ سال نوری از زمین قرار دارد و درخشندگی آن حدود ۱۰۰۰۰ برابر خورشید تخمین زده شده.

نام ستاره

سهیل نامی عربی بوده و در کاربرد به معنای «درخشان» است. نام ایرانی این ستاره پرک، اگست و نام کردی گلاویژ است. در کشورهای اسلامی از واژهٔ سهیل، برای نام‌گذاری پسران استفاده می‌شود.

رؤیت پذیری

سهیل معمولاً در نیمه دوم سال خورشیدی قابل رویت خواهد بود. در ۷ دیماه به اوج نیمه شبی می‌رسد و در نیمه دوم بهمن ماه مناسب رصد شامگاهی (ساعت ۲۱) است.

سهیل از آسمان ایران تنها در مدارهای شمالی قابل دیدن نیست. برای نمونه در شهر تهران تنها یک درجه از افق بالا می‌آید و بعد از حدود ۳ ساعت غروب می‌کند و در شهری مانند بندرعباس نیز بعد از حدود ۶ ساعت بعد از طلوع قابل مشاهده می‌شود. برای دیدن آن باید به مناطق با عرض‌های جغرافیایی پایین‌تر سفر کرد، دلیل ورود نام این ستاره به فرهنگ فارسی به شکل ضرب‌المثل همین کم پیدا بودن آن است.