کلیات
وقتی به کسی گفته میشود که به عفونت گوش داخلی مبتلا شده است، به طور معمول، اصلا نمیداند که گوش داخلی کجاست. ابتدا باید ذکر شود که برای عفونت گوش داخلی در پزشکی یک اصطلاح تخصصی به کار میرود: لابیرنتیت. این واژه در زبان انگلیسی به صورت labyrinthitis نوشته میشود.
پس از کانال شنوایی و پرده گوش، فضایی وجود دارد که به آن گوش میانی گفته میشود. گوش میانی حاوی سه استخوانچه است. این استخوانچهها وظیفه انتقال امواج صوتی به گوش داخلی را بر عهده دارند.
آخرین استخوانچه به پردهای به نام پرده بیضی متصل میشود. در واقع، پرده بیضی دروازه ورود امواج صوتی به گوش داخلی است. بخشی از گوش که پس از گوش میانی وظیفه دریافت امواج صوتی و انتقال آن را به مغز را بر عهده دارد، گوش داخلی نامیده میشود.
نام لاتین گوش داخلی لابیرنت است. گوش داخلی دو بخش دارد:
اگر ویروس، باکتری یا هر عامل عفونی دیگری در گوش داخلی مستقر شود، لابیرنتیت یا عفونت گوش داخلی رخ میدهد. عامل عفونی باعث ایجاد ورم و التهاب در بافت گوش داخلی میشود.
این تورم و التهاب در گوش داخلی باعث میشود کارکرد این بخش در هر دو زمینه؛ یعنی هم قدرت شنوایی، هم حفظ تعادل، دچار اغتشاش گردد. به همین دلیل، به طور معمول، عفونت گوش داخلی با علائم متنوعی همراه است که هم به توانایی شنیداری، هم به حفظ تعادل فرد ارتباط پیدا میکند.
به طور کلی میتوان عفونت گوش داخلی را بر اساس عامل ایجاد عفونت طبقه بندی کرد. در این جا فقط به دو نوع شایع عفونت گوش داخلی اشاره میشود.
اگر ویروس بیماری زا در گوش داخلی مستقر میشود، این نوع از عفونت ایجاد میشود. به عفونت ویروسی گوش داخلی نورونیت وستیبولار هم گفته میشود. تهوع، استفراغ و سرگیجه علائم شاخص این نوع از عفونت گوش داخلی به شمار میروند.
از خصوصیات عفونت ویروسی گوش داخلی این است که علائم آن به طور کاملا ناگهانی و به یکباره ظرف 24 ساعت تظاهر مییابند. به طور معمول، با گذشت چند روز و به تدریج این علائم فروکش میکنند. البته بهبود کامل عفونت ویروسی گوش داخلی ممکن است حدود یک ماه زمان ببرد.
به طور معمول، درمان عفونت ویروسی گوش داخلی شامل استراحت، نوشیدن مایعات زیاد و داروهای سرکوب کننده سیستم وستیبولار میشود.
عفونت باکتریایی گوش داخلی را به سه نوع میتوان تقسیم کرد.
این نوع عفونت میتواند از بدو تولد نوزاد را درگیر کند (سرایت از مادر) و هم میتواند افراد را در سایر سنین درگیر نماید. علائم این نوع عفونت گوش داخلی بسیار متغیر است. این علائم آغازی تدریجی دارد. علائم میتواند تا حد بسیار شدید پیشرفت نماید. سرگیجه شدید و ناشنوایی کامل به دنبال این عفونت محتمل است. در موارد پیشرفته، تغییر شکل بینی به شکل زین اسب، و التهاب چشم یا ایجاد برجستگی در پیشانی ممکن است رخ دهد.
این عفونت نوع نادری از عفونت گوش داخلی محسوب میشود. علامت مهم این نوع از عفونت گوش داخلی، سرگیجه ناگهانی است. عفونت حاد چرکی گوش داخلی به طور معمول به دنبال یک عفونت گوش میانی پدیدار میشود. در صورت عدم درمان عفونت گوش میانی، این عفونت مزمن میشود. مزمن شدن عفونت گوش میانی به طور معمول با تشکیل و تجمع ترشحات غلیظ و سلولهای مرده همراه است. بدین ترتیب، حضور مزمن این عفونت در گوش میانی میتواند به عفونت حاد چرکی گوش داخلی منتهی شود.
این عفونت به دنبال یک عفونت حاد گوش میانی رخ میدهد. در واقع، اگر باکتری ایجاد کننده عفونت گوش میانی موفق شود به گوش داخلی راه یابد، این نوع عفونت شکل میگیرد.
درمان
عفونت گوش داخلی سمی باعث ناشنوایی و فقدان تعادل میشود. به طور معمول، این نوع عفونت با تجویز بهترین آنتی بیوتیک برای عفونت گوش درمان میگردد.