وقتی به کسی گفته می‌شود که به عفونت گوش داخلی مبتلا شده است، به طور معمول، اصلا نمی‌داند که گوش داخلی کجاست. ابتدا باید ذکر شود که برای عفونت گوش داخلی در پزشکی یک اصطلاح تخصصی به کار می‌رود: لابیرنتیت. این واژه در زبان انگلیسی به صورت labyrinthitis نوشته می‌شود.

 پس از کانال شنوایی و پرده گوش، فضایی وجود دارد که به آن گوش میانی گفته می‌شود. گوش میانی حاوی سه استخوانچه است. این استخوانچه‌ها وظیفه انتقال امواج صوتی به گوش داخلی را بر عهده دارند.

آخرین استخوانچه به پرده‌ای به نام پرده بیضی متصل می‌شود. در واقع، پرده بیضی دروازه ورود امواج صوتی به گوش داخلی است. بخشی از گوش که پس از گوش میانی وظیفه دریافت امواج صوتی و انتقال آن را به مغز را بر عهده دارد، گوش داخلی نامیده می‌شود.

نام لاتین گوش داخلی لابیرنت است. گوش داخلی دو بخش دارد:

• دستگاه تعادلی یا سیستم وستیبولار که وظیفه درک حرکت و حفظ تعادل را بر عهده دارد
• حلزون شنوایی که در حس شنیدن نقشی کلیدی ایفا می‌نماید

اگر ویروس، باکتری یا هر عامل عفونی دیگری در گوش داخلی مستقر شود، لابیرنتیت یا عفونت گوش داخلی رخ می‌دهد. عامل عفونی باعث ایجاد ورم و التهاب در بافت گوش داخلی می‌شود.

این تورم و التهاب در گوش داخلی باعث می‌شود کارکرد این بخش در هر دو زمینه؛ یعنی هم قدرت شنوایی، هم حفظ تعادل، دچار اغتشاش گردد. به همین دلیل، به طور معمول، عفونت گوش داخلی با علائم متنوعی همراه است که هم به توانایی شنیداری، هم به حفظ تعادل فرد ارتباط پیدا می‌کند.