کلیات

پروژه اتصال تهران به ورامین از طریق خطوط راه آهن ریلی از ۱۰ سال پیش در بلاتکلیفی بسر می برد. در واقع اختلاف نظری وجود داشت که آیا اساساً  این اتصال باید توسط شبکه متروی تهران صورت گیرد یا اینکه شرکت راه آهن جمهوری اسلامی ایران با قطار حومه ای باید مسافران آن را پوشش دهد. در این مدت طی دو نوبت، مدیریت احداث خط ارتباطی تهران - ورامین بین شرکت مترو و شرکت راه آهن جابجا شد.

 در خرداد ماه سال 1402 طی سفر استانی رئیس جمهور مقرر شد پروژه احداث خط ریلی تهران - ورامین  و پیشوا هر چه سریعتر تعیین تکلیف شود. بعد از این تصمیم ، ضمن توافقی که با شرکت راه آهن انجام شد، مقرر شد یک مشاور بیطرف در مورد بروزرسانی مطالعات خط تهران - ورامین اقدام کند.

پیشینه مطالعات

 مطالعات سال ۱۳۹۸ یک مشاور فرانسوی نشان داده بود که در افق سال ۱۴۰۴ و در اوج ساعات ترافیک، حدود ۱۰ هزار و ۲۰۰ سفر در ساعت ، ظرفیت جذب مسافر در این مسیر وجود دارد. همچنین مطالعات بروز رسانی شده مشاور نشان می دهد که در افق سال  ۱۴۲۰ این تعداد جابجایی به ۱۵ هزار سفر در ساعت  می‌رسد و همین امر اثبات می کند که برای جابجایی این حجم مسافر،  به یک سیستم حمل و نقلی «انبوه بر» همان مترو، نیاز است.

 مطالعات نشان می‌دهد که برای پوشش این حجم مسافر در افق سال ۱۴۲۰ باید از مدلی مشابه قطار تهران – کرج استفاده کنیم، ادامه داد: پس از بررسی ۳ گزینه پیشنهادی ، ‌به این نتیجه رسیدیم که برای خط متروی تهران – ورامین - پیشوا با طول حدودی ۵۵ کیلومتر ، باید از قطارهای دو طبقه که از برق بالاسری تغذیه می‌کنند، استفاده کرد.