کلیات

سیمون خوسه آنتونیو د لا سانتیسیما ترینیداد بولیوار ای پالاسیوس پونته‌ای بلانکو معروف به سیمون بولیوار ، فرمانده انقلابی و سیاستمدار ونزوئلایی، رهبر انقلاب‌های آزادی‌بخش آمریکای لاتین از استعمار اسپانیا بود. بولیوار معروف به آزادیبخش (liberator)، ونزوئلا، بولیوی، کلمبیا، اکوادور، پرو و پاناما را از استعمار امپراتوری اسپانیا رهاند و رئیس‌جمهور پرو شد.

 بولیوار در کاراکاس (ونزوئلا) در یک خانواده ثروتمند متولد شد و همان‌طور که در دوران او برای خانواده‌های طبقه بالا معمول بود، در سن جوانی برای تحصیل در خارج از کشور اعزام شد، در حالی که ۱۶ ساله بود وارد اسپانیا شد و بعداً به فرانسه رفت. در حالی که در اروپا بود با ایده‌های روشنگری آشنا شد، که بعداً انگیزه او را برای سرنگونی اسپانیایی‌های حاکم در استعمار آمریکای جنوبی فراهم کرد. بولیوار با بهره‌گیری از بی نظمی در اسپانیا که ناشی از جنگ شبه جزیره بود، مبارزات خود را برای استقلال در سال ۱۸۰۸ آغاز کرد. مبارزات استقلال گرانادای جدید با پیروزی در نبرد بویاکا در ۷ اوت ۱۸۱۹ تثبیت شد. وی طی سه سال کنگره ملی سازمان یافته‌ای را ایجاد کرد. علی‌رغم موانع متعددی، از جمله ورود یک نیروی اعزامی بی‌سابقه اسپانیایی، سرانجام انقلابیون پیروز شدند، که در نهایت به پیروزی میهن پرستانه در نبرد کارابوبو در سال ۱۸۲۱ منجر شد، که باعث شد ونزوئلا به کشوری مستقل تبدیل شود. پس از این پیروزی بر سلطنت اسپانیا، بولیوار در تأسیس اولین اتحادیه ملتهای مستقل در آمریکای لاتین، گران کلمبیا، که وی رئیس‌جمهور آن از ۱۸۱۹ تا ۱۸۳۰ بود، شرکت کرد و بولیوی به نام وی نامگذاری شد. وی به‌طور همزمان رئیس گران کلمبیا (ونزوئلا، کلمبیا، پاناما و اکوادور کنونی)، پرو و بولیوی بود، اما اندکی بعد، فرمانده دوم وی ، آنتونیو خوزه دو سوکر، به عنوان رئیس‌جمهور بولیوی منصوب شد. بولیوار ۱۰۰ جنگ انجام داد که ۷۹ مورد مهم بود و در طول لشکرکشی‌های خود ۷۰۰۰۰ کیلومتر سوار بر اسب شد که ۱۰ برابر بیشتر از هانیبال، سه برابر ناپلئون و دو برابر اسکندر است. بولیوار به عنوان یک نماد ملی در بیشتر آمریکای جنوبی مدرن دیده می‌شود. در اواخر عمر، بولیوار از اوضاع منطقه زادگاه خود ناامید شد و جمله معروف «همه کسانی که به انقلاب خدمت کردند دریا را شخم زده‌اند» را به زبان آورد.

ریشه نام خانوادگی

نام بولیوار از اشراف‌زاده‌های ساکن روستای کوچک لا پوبلا د بولیوار در باسک اسپانیا، آغاز گرفته شده‌است. خانواده مادری پدر بولیوار از خانواده آردانزا بود. مادر بزرگ مادرش از خانواده‌های ساکن جزایر قناری بوده‌است.

قرن شانزدهم

خانواده بولیوار در قرن شانزدهم به ونزوئلا آمد. اولین فرزند این خانواده بولیوار در آمریکای جنوبی، سیمون بولیوار بود که از سال ۱۵۵۹ تا ۱۵۶۰ با استاندار سانتو دومینگو زندگی و کار کرد. هنگامی که حاکم ونزوئلا توسط پادشاهی اسپانیا در سال ۱۵۶۹ مجدداً منصوب شد، سیمون بولیوار هم با او رفت. او به عنوان یک مهاجر در ونزوئلا، اسپانیا، در جامعه محلی برجسته بود و او و فرزندانش املاک و مستاجران و موقعیت‌های خود را در کابیدو محلی دریافت کردند.

هنگامی که کلیسای کاراکاس در سال ۱۵۶۹ ساخته شد، خانواده بولیوار یکی از اولین کلیساهای اختصاصی را داشتند. مهم‌تر از این ثروتی بود که او از مزارع نیشکر بدست می‌آورد. بخش دیگری از ثروت بولیوار از معادن نقره، طلا و مس حاصل می‌شد. معادن کوچک طلا اولین بار در سال ۱۶۶۹ در ونزوئلا استخراج شد و بدنبال آن معادن مس نیز کشف و استخراج شد. بولیوار از طرف مادرش (خانواده پالاسیوس)، معادن مس آروا را در کوکوروت به ارث برد. بردگان بومی آمریکایی و آفریقایی کار اصلی را در این معادن انجام می‌دادند.

قرن هفدهم

در پایان قرن هفدهم، استخراج مس در ونزوئلا بسیار رونق گرفت و این فلز به عنوان مس کاراکاس شناخته شد.

بسیاری از معادن مس در تملک خانواده بولیوار بود. در سال ۱۷۲۸پدر بزرگ بولیوار خوان د بولیوار مارتینز دویله گاس ۲۲۰۰ دوکاتس را بخاطر واگذاری معدن توسط فیلیپ پنجم پادشاه اسپانیا به صومعه سانتا ماریا اهدا کرد. پادشاه اسپانیا ولی هرگز اسناد مالکیت معدن را بنام او صادر نکرد و به این دلیل خرید معدن به موضوع حل نشده‌ای تبدیل شد که در طول عمر بولیوار باقی بود و تنها در زمانی خاتمه یافت که ونزوئلا از استعمار اسپانیا خارج شد. بولیوار تمامی ثروت شخصی اش را به انقلاب اختصاص داد. او در جریان انقلاب یکی از ثروتمندترین افراد در آمریکای لاتین بود ولی هنگام مردن یکی از فقیرترین افراد این کشور بود.