در مورد دوتار نواز در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

مدیرعامل انجمن موسیقی ایران ضمن ارایه گزارشی از پیگیری روند درمان ذوالفقار بیتانه نوازنده برجسته دوتار خراسان، آخرین وضعیت این هنرمند عرصه موسیقی را تشریح کرد.

ویدیویی از یک محفل عجیب افغانی‌ها تحت عنوان دمبوره برگزار شد که ظاهراً سنت بخشی از افغان‌هاست و در آن پسران جوان و نورس در میان گروهی از مردان با نوای ساز دوتار می‌رقصد و مردان دیگر به این مردان جوان شاباش می‌دهند. درباره این محفل همواره حرف و حدیث‌های خاصی وجود داشته است. آن گونه که کانال یوتیوب افغانی، منتشر کننده این ویدیو و تعدادی دیگر از ویدیوها ادعا کرده، این محفل در روزهای اخیر در تهران برپا شده است اما برخی ناظران درباره اینکه این ویدیو در تهران ثبت شده، تردید دارند و با توجه به حضور برخی نوازنده‌ها، این احتمال می‌رود که در افغانستان ثبت شده است. تصاویر این محفل عجیب را می‌بینید.

همزمان با سیزدهمین سالگرد درگذشت اسطوره موسیقی مقامی کشور جمعی از هنرمندان و دوستداران استاد حاج قربان سلیمانی گرد مزار وی جمع شده و یاد و خاطره پیر چیره‌دست موسیقی را گرامی داشتند./عکس: حبیبه احسنی - ایرنا

رضا کوهستانی، هنرمند ممتاز عرصه موسیقی مقامی شمال خراسان شامگاه یکشنبه ۱۴ دی‌ماه در سن ۸۰ سالگی درگذشت.

استاد رمضان سلمانی (بردری) دوتارنواز و یکی از گنجینه‌های موسیقی شمال خراسان رضوی به دیار باقی شتافت.

وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی با صدور پیامی ثبت جهانی مهارت‌های سنتی ساختن و نواختن دوتار را در اجلاس کمیته میراث بشری ناملموس که در بوگوتا پایتخت کلمبیا در حال برگزاری است، تبریک گفت.

دست‌هایش را می‌برد بالا و می‌گوید: «من عثمانم. عثمان؛ زاده‌ی خواف». این را با افتخار می‌گوید؛ با غرور اما نه! هر زمان که می‌آید و از خودش حرف بزند، از دوتارش، از زندگی‌اش، یادش می‌افتد که باید از «خدا» بگوید. بگوید دوتار را خدا به او یاد داده است. بگوید پدر و مادرش مخالف ساز زدنش بودند؛ اما خدا از آنها بالاتر بود. بگوید ساز می‌زند که خودش را، که مخاطبش را به یادِ خدا بیاندازد. می‌گوید اصلا موسیقی، صدای خداست. پیرمرد، از «خدا» که حرف می‌زند؛ آدم، دلش آن دلی را می‌خواهد که خدایش این همه مهربان است و بخشنده است و حواسش به همه چیزش هست. دوتارنوازِ شهیر؛ اما تنها وقتی می‌خواهد از موفقیت‌هایش، از سفرهایش، از شهرتش و مدرسه‌ سازی‌هایش حرف ببزند، یادِ خدا نمی‌افتد. حالا که درست یک سال و ده روز است که پاهایش حرکتی ندارند، هم می‌گوید: «راضی‌ام به رضای خدا» وه که خدای او چقدر بزرگ است. «عثمان محمدپرست» حالا نامش بر تارکِ «دوتار» می‌درخشد. مثلِ حاج قربان، مثلِ یگانه و مثلِ آدم‌هایی که دیگر نیستند؛ آدم‌هایی که ساز که می‌زدند، می‌رفتند جایِ دیگر. موسیقی را می‌خواستند برای اینکه یک «شاهی» از آن درنیاورند و تنها با آن سماع کنند و جهان را مَسخر. گفت‌وگو با «عثمان» یک فرصتِ ناب است برای یادآوری چیزهایی که حالا دیگر نیست؛ درست مثلِ آن صورتِ نورانی و چشم‌های درخشان که این روزها در کمتر آدمی می‌شود دید.

نوازنده جوان موسيقي مقامي