در مورد سهیل محمودی در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

سهیل محمودی خاطره‌ای جالب از آغاسی تعریف کرد و گفت: «در کودکی من، نعمت‌الله آغاسی می‌آمد در پارک بیسیم، کنسرت رایگان برای چند هزار نفر اجرا می‌کرد. آنقدر از جانش مایه می‌گذاشت که انگار دارد برای ملکه انگلیس می‌خواند. در چهلم مرحوم آغاسی، همسر او به من گفت که تا در رادیو خداحافظی نمی‌کردی، آغاسی نمی‌خوابید. بعد هم می‌گفت، الان وقت نماز شب است. آن موقع برای نماز و روزه، به کسی در گزینش، شغل و نمره نمی‌دادند. آن موقع به نمازخوان‌ها، یک لگد هم می‌زدند!» خاطره سهیل محمودی را می‌بینید و می‌شنوید.

عکسی برای اولین‌بار از سهیل محمودی با یک دست اسلحه ژ ۳، یک دست سیگار منتشر شده که متعلق به روزهای ابتدای انقلاب اسلامی ایران است. محمودی در پاسخ به این پرسش که «جوانی شما مقارن با انقلاب۵۷ است. امروز اگر افراط و تفریط‌تان در گذشته را مرور کنید، به خودتان به صراحت، نقدهایی وارد می‌کنید با آن درجه بالای انقلابیگری. چه مسیری طی کردید که این دگردیسی، حاصل شد؟» گفت: «دیدم و خواندم. قطعا پیشینه خودم را نقد می‌کنم. طرفدار اصلاحاتم، به معنای مبنایی، نه سیاسی. به جوان‌ها هم می‌گویم با شورش به جایی نمی‌رسید. با تغییر در حوزه فرهنگ و افزایش آگاهی به جایی می‌رسید. مگر منِ ۱۷ساله در سال۵۷، چند جای ایران و دنیا را دیده بودم؟ مگر چقدر کتاب خوانده بودم؟» این تصویر و حرف‌های محمودی را می‌بینید و می‌شنوید.

سهیل محمودی در صفحه شخصی خود در فیس‌بوک از هدیه‌ای نوشته که سیدمحمد خاتمی به او داده است.

آنچه محل تأمل است، نه صرفاً ممنوع‌التصویر کردن یک چهره سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و یا یکی از مجریان و بازیگران تلویزیون است، که مسأله اساسی تسری دادن این ممنوع‌التصویری به ممنوع‌ از کار است و سپس تسری آن به ممنوعیت هر نوع فعالیتی است.