با این آمار همه چیز برای مرگ و میر ناشی از ایدز فراهم است!

روز جهانی‌اش را که از تقویم ملی‌مان خارج کرده‌ایم، آموزش درباره‌اش را که نمی‌گذاریم به مدارس راه بیابد، راه آگاهی بخشی دیگری هم که درباره‌اش نیندیشیده‌ایم و همه اینها در حالی است که موج سوم این بلای خانمان‌برانداز از راه رسیده و در حال شدت گرفتن است؛ تنها مانده بود از بی اطلاعی دو‌سوم جمعیت مبتلایان نسبت به بیمار بودنشان مطلع شویم که شدیم!

به گزارش «تابناک»، به فاصله سال‌ها از شیوع بیماری مرگبار (نگوییم مهلک!) ایدز در کشور و در حالی که موج سوم شیوع این بیماری در کشورمان آغاز شده و می‌تازد، رئیس اداره پیشگیری از ایدز وزارت بهداشت، آمار و ارقامی ارائه می‌دهد که بی‌شباهت به بمبی ساعتی نیست.

آن گونه که دکتر عباس صداقت می‌گوید، بنا بر آخرین آمار در سال ۹۳، ۲۹ هزار نفر در کشور مبتلا به اچ آی وی هستند؛ اما حدود ۶۰ هزار مبتلا به ایدز وجود دارد که به هر دلیلی ثبت نشده؛ این‌‌ همان بمب ساعتی است که عمل کردنش می‌تواند اثرات بسیار شومی برایمان‌ داشته باشد، به ویژه آنکه می‌دانیم این بیماری دوران نهفتگی دارد و دلیل شناسایی نشدن مبتلایان به اچ آی وی ممکن است همین باشد.

رئیس اداره پیشگیری از ایدز و بیماری‌های غیر واگیر وزارت بهداشت در این باره گفت: نیمی از جمعیت کشور را جوانان و نوجوانان تشکیل می‌دهند و از آنجایی که این قشر بسیار کنجکاو هستند و تمایل به امتحان کردن رفتارهای مخاطره آمیز در آن‌ها بالاست، بنابراین آسیب پذیر‌تر از سایر قشرها در برابر بیماری‌هایی مثل HIV هستند.

وی که در نشست سلامت جوانان سخن می‌گفت، افزود: بر ‌اساس آخرین آمار که هر سه ماه یک بار انجام می‌شود تا پایان پاییز ۹۳ ابتلای ۲۹ هزار مورد اچ‌آی‌وی در کشور ثبت و ضبط شده است و این‌ها مواردی بودند که به مراکز پیشگیری و تشخیصی اچ‌آی وی مراجعه کرده و تحت پوشش قرار گرفته و برایشان پرونده سازی شده است. بر‌اساس آخرین مدل سازی که از طرف سازمان بهداشت جهانی اعلام شده، احتمال ۸۰ تا ۹۰ هزار مورد ابتلا به اچ‌آی وی در کشور وجود دارد و اگر فرض کنیم ۳۰ هزار مورد شناسایی شده‌ ،‌تخمین می‌زنیم که حدود ۶۰ هزار مورد ابتلای ثبت نشده در کشور وجود دارد.

صداقت در خصوص سن ابتلا به اچ‌آی‌‌وی در کشور گفت: بیشترین گروه سنی مربوطه شامل ۲۵ تا ۳۴ سال است؛ یعنی ۴۶ درصد موارد را شامل می‌شود که اگر فرض شود به طور متوسط ۴ تا ۵ سال طول می‌کشد تا هر فرد متوجه شود مبتلا به اچ‌آی‌وی شده و برای درمان اقدام کند، بنابراین می‌توانیم اعلام کنیم که سن ابتلا به اچ‌آی وی در کشور ۲۰ تا ۳۰ سال است.

وی در ادامه گفت: نظام مراقبت در منطقه مدیترانه شرقی که شامل ۲۲ کشور است، در ایران نیز‌ منحصر به فرد پیاده می‌شود. آخرین مطالعه در مورد آگاهی جوانان و نوجوانان در‌بارخ شناسایی راه‌های انتقال اچ‌آی‌وی و راه‌های نادرست انتقال صورت گرفته که بنا بر این مطالعه، میزان آگاهی جوانان حدود ۴۰ درصد برآورد شده است، در حالی که در سال ۸۹ تنها ۱۸ درصد جوانان از راه‌های انتقال و پیشگیری اچ‌آی‌وی مطلع بودند، ولی هنوز این نکته منفی وجود دارد که نیمی از جوانان از راه‌های انتقال و پیشگیری از اچ‌آی‌وی آگاه نیستند.

صداقت با بیان اینکه هیچ ارگان و سازمانی به تنهایی قادر به کنترل اچ‌آی‌وی نیست، گفت: همه ارگان‌هایی که به نوعی کار ارائه خدمات برای جوانان را بر عهده دارند، موظفند برای آگاه سازی جامعه، خانواده‌ها و به خصوص جوانان پیشگام باشند و در کنار آن وزارت بهداشت با ایجاد دسترسی به امکانات پیشگیرانه و مراقبت و درمان پیشگام‌اند.

حالا اگر به سخنان این مقام مسئول، این نکته را اضافه کنیم که موج سوم شیوع این بیماری در کشورمان، از طریق روابط جنسی است، بی‌اطلاعی بیش از دو‌سوم مبتلایان به این بیماری و ناآگاهی ۶۰ درصد طیفی که در خطر ابتلا به آن هستند، معنای متفاوتی خواهد یافت، به ویژه آنکه می‌بینیم برای آگاه‌سازی این طیف، لازم به آموزش ایشان در مدارس است که برای آن تقریبا هیچ برنامه‌ای نداریم.

اگر به این مهم، حذف روز جهانی ایدز از تقویم ملی کشورمان را اضافه کنیم که مجال تلنگر زدن را از جامعه دریغ کرده، سخت است ‌به مهار این بیماری ابراز امیدواری کنیم؛ آن هم در شرایطی که می‌دانیم اعتیاد به مخدرهای صنعتی افزایش یافته و برخی ناهنجاری‌های اجتماعی هم متأسفانه باب شده که در اثر آن‌ها بروز رفتارهای پر خطر در جوانان رو به افزایش گذاشته و همه این موضوعات احتمال ابتلا به ایدز را در جوانان بالا‌تر برده است.

این در حالی است که متأسفانه حتی برای سرایت نکردن این بیماری به خانواده‌ها هم برنامه‌ای ـ مانند تست پیش از ازدواج ـ نداریم تا به نظر برسد که همه چیز را به حال خود‌‌ رها کرده‌ایم! اینجاست که جا دارد بگوییم «همه چیز برای مرگ و میر ناشی از ایدز فراهم است!» تا بلکه این افعال معکوس واکنشی ایجاد کرده و منجر به شکل‌گیری مقابله‌ای مؤثر با خطری شود که چون هنوز رخ نداده، نگرانمان نکرده است!