اگر در کنار اهدای توپ طلا به بازیکن برگزیده سال، تندیس و جایزه‌ای به بیشترین میزان فحاشی در فضای ورزش اهدا می‌شد، بی‌تردید ما یکی از گزینه‌های فتح آن بودیم و چه‌بسا با اختلاف زیاد هر سال آن را صاحب می‌شدیم.
به گزارش عصر ایران، انتخاب کریستین رونالدو به عنوان بهترین بازیکن سال فوتبال دنیا تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های دنیا شد. در ایران هم به آن پرداختند. همین امر موجب شد فضای اینترنت به دیوار توالت‌های عمومی شبیه شود؛ آکنده از فحاشی‌ها، توهین‌های جنسی و خلاقیت در ابداع فُحش‌های دُرشت!
این اتفاق در شبکه‌های مجازی که نظارت کمتری روی آن وجود دارد، بیشتر رخ داد. در اینستاگرام به اوج رسید و برخی از طرفداران مسی و رونالدو زامبی‌وار به هر نقد و نظر مخالفی حمله کردند.
لیونل مسی و کریستین رونالدو ایرانی نیستند، حتی آسیایی هم نیستند. احتمالاً اگر نقشه کره زمین را پیش روی آنها پهن کنید چند دقیقه طول می‌کشد تا IRAN را پیدا کنند. هرگز به اینجا سفر نکرده‌اند و به احتمال زیاد در مورد تحت جمشید و سی و سه پل و جوجه‌کباب و نژاد آریایی که به آن می‌نازیم هم چیز زیادی نمی‌دانند. چرا باید بدانند؟ مثلاً ما چقدر در مورد آثار باستانی مراکش یا غذاهای محلی نیکاراگوئه یا فرهنگ و تاریخ بلژیک می‌دانیم؟
بسیاری از آنها که رگ گردنشان در حمایت از این ستاره‌ها بیرون می‌زند هم به احتمال قریب به یقین اسپانیولی نمی‌دانند، نه در پرتغال زندگی کرده‌اند، نه به آرژانتین سفر کرده‌اند، نه با این دو بازیکن قهوه خورده‌اند و نه نسبت خویشاوندی دارند! که حتی اگر داشتند باز هم مجوز فحاشی آن هم در این سطح و عمق! را به کسی نمی‌دهد. پس چرا اینقدر راحت برای دو فوتبالیست خارجی حاضریم خرخره هم را بجویم و شب با اعصابی فرسوده به رختخواب برویم؟
این حمله‌های پوچ با چه هدفی صورت می‌گیرد و چه دستاوردی دارد؟ آخرین‌بار که در فینال یورو 2016 نزدیک به 400 هزار نفرمان به صفحه دیمیتری پایت هافبک فرانسه حمله کردیم و به او فحش دادیم که چرا روی رونالدو خطا کرده است یوفا به ما مدال افتخار داد؟ پرتغالی‌ها به پاس این حمایت برایمان پیام محبت‌آمیز فرستادند؟ بخشی از جام قهرمانی یا جایزه نقدی‌شان را به حسابمان ریختند؟ چه به‌دست آوردیم جز یک شرمساری بین‌المللی که حالا در داخل وطن به آن دست می‌زنیم؟!
مسی و رونالدو و هیچ‌کدام از ستاره‌های پرتغال و فرانسه و آلمان و انگلیس و ولز و سن مارینو و ... حاضر نیستند بدون دریافت پول حتی از دور با یک رسانه فارسی گفت‌وگو کنند، چه رسد به سفر به ایران برای پاسخ به عشق این هواداران خشتک‌محور!
فراموش کردید که پائولو مالدینی دوستداشتنی که سال‌ها از دور آن همه عشق نثارش کردیم، وقتی به ایران آمد تنها به دلایل مادی حاضر نشد به برنامه 90 بیاید؟ بازیکن حرفه‌ای تکلیفش با خودش روشن است. نمی‌شود او را شماتت کرد. اما ما چرا تکلیفمان با خودمان و هموطن و هم‌زبان و هم‌فرهنگمان روشن نیست؟ چطور حاضر می‌شویم برای دفاع از رونالدو به هوادار مسی حمله کنیم و خانواده‌اش را آماج فحاشی قرار دهیم؟ یا برای اثبات توانایی فنی مسی بر رونالدو حتی مُردگان هوادار او را در گور مورد تفقد قرار بدهیم؟
فوتبال برای لذت است. اگر فکر می‌کنید فحاشی لذت است که حساب ماجرا جداست اما اینکه بازی خیره‌کننده و لذتبخش مسی و رونالدو را تا سر حد دعواهای چاله‌میدانی و فحش‌های چارواداری تقلیل می‌دهیم گناه خود ماست نه این دو نفر که دستکم پیش چشم رسانه‌ها دست در گردن هم ظاهر میشوند، به هم لبخند می‌زنند و علیه هم گفت‌وگوهای تند نمی‌کنند.
شاید اگر یک نفر فحش‌های ایرانیان به همدیگر را برای مسی و رونالدو ترجمه کند، آنها فقط پوزخند بزنند به این درجه از سادگی برخی از جوان‌های یک ملت که وقت و انرژی و هوششان را صرف ساختن فحش می‌کنند.
امید که خداوند همانطور که استعداد و هوش ذاتی را به کریستین رونالدو و لیونل مسی بخشیده است، اندکی هم شعور هواداری و لذت بردن از فوتبال و تحمل عقیده و نگاه مخالف را به این قبیل هواداران افراطی فوتبال در ایران ببخشد تا این‌طور آسان آبروی یک ملت را نبرند.
خیلی زیبا گفتید. ما مردمانی کم فرهنگیم.