مونا و ندا دو کودک ۱۶ و ۲ ماهه، ۲۵ روز را در آلاچیق یکی از باغ های شهریار گذرانده اند و در این مدت توسط مادر و فردی ناشناس مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
به گزارش مهر سیما ۳۴ ساله مصرف کننده شیشه بوده و چند سالی است که اعتیاد شدیدی دارد که البته ادعا می کند که ترک کرده ولی شرایط وی نشان دهنده این است که همچنان مصرف کننده است. سیما علاوه بر داشتند اعتیاد، بیمار روانی است و این موضوع به تایید پزشکان رسیده است.
بابک ۴۰ سال دارد، وی نیز همانند همسرش اعتیاد دارد و مصرف کننده مواد صنعتی و سنتی است و به رغم اینکه چند بار در کمپ بستری شده اما همچنان مواد مصرف می کند.
چندی پیش بابک به دلیل بیماری همسرش، زندگی خود را رها و از شهریار به تهران می آید به امید اینکه زندگی جدیدی را در تهران آغاز کند. پس از این اتفاق، همسرش سیما برای پیدا کردن بابک به تهران می آید و به رغم پیگیری ها ولی نتواست آدرس و یا نشانی از همسر خود پیدا کند.
سیما پس از اینکه نتوانست همسر خود را پیدا کند مجدداً به شهریار برگشت و بعد از بازگشت فرزندان خود را با همکاری فرد ناشناس مورد آزار و اذیت قرار داد.
مونا و ندا پس از بازگشت مادر آزار بسیاری دیدند و این در حالی است که آثار جراحت بر بدن و صورت آنها مشخص است.
این دو کودک در طی این مدت بیشترین آزار را از سوی مادر و فرد ناشناس که به گفته سیما پسر عمه وی است!، متحمل شده اند.
بر روی بدن و صورت مونا و ندا آثار کبودی دیده می شود که نشان از این دارد که طی ۲۵ روز به شدت مورد آزار قرار گرفته اند.
در همین رابطه محبوبه حسن مددکار موسسه خیریه مهر آفرین به خبرنگار مهر می گوید: بعد از اطلاع از وضعیت خانواده اقدامات لازم برای حمایت از دو کودک آغاز شد.
وی تصریح کرد: با توجه به شرایط جسمی کودکان؛ با اورژانس سازمان بهزیستی تماس برقرار شد که بعد از حضور آنها، مونا و ندا از مادر جدا و به شیرخوارگاه منتقل شدند.
حسن، ضمن تأکید بر اینکه مونا و ندا هم اکنون تحت درمان قرار دارند، افزود: طی گزارشی که از بهزیستی دریافت شده است مادر این کودکان چندین بار به سازمان بهزیستی مراجعه کرده است و درخواست داشته که کودکانش را به وی بدهند اما مسئولان بهزیستی عنوان کردند که با توجه به شرایط مادر فعلا کودکان در شیرخوارگاه نگهداری می شوند.
سلام. اگر انسان خون گریه کند کم است. اینکه این موجودات چطور دلشان می آید با فرزندانشان این رفتار های وحشیانه را داشته باشند بحثی ست و اینکه این به ظاهر مادر هنوز آزاد است و با قید کلمه "فعلا" بچه ها را به وی نمی دهند بحثی دیگر. چند بار در موارد مشابه، بچه های نازنین را به این دیوانگان برگردانده اند و موجب مرگ آنها شده است؟ چرا نباید در جامعه ما برای این گونه کودکان سرپناه و امنیت کافی برای زندگی فراهم شود؟ مگر کشور ما کم ثروت دارد، پس سهم کودکان رنج کشیده این سرزمین از ثروت آن چیست؟