از یک‌سو آیت‌الله علم‌الهدی که فریاد می‌زند ماه رمضان یک عده زن و دختر را می‌برند تماشای والیبال با مردها بالا و پایین بّپرَند، جای شان تهِ جهنم است و از سوی دیگر خیلی از دوستان‌مان که با عینک بدبینی به همین حضور 300نفره خانم‌ها معترض اند. معترض به انتخاب گزینشی.
هر دو احتمالا به یک هدف می‌رسند: ممنوع‌الورود ماندن بانوان به استادیوم‌های ورزشی. آیا ما هم همین را می‌خواهیم؟ قطعا همه ما می‌دانیم در چه شرایطی زندگی می‌کنیم.
مشکلات یک‌شبه به‌وجود نیامده که یک‌شبه حل شود. همین‌که آگاهیم و آگاهی می‌دهیم، همین که رفتار مدنی داریم و غیرمدنی رفتار نمی‌کنیم نکته مهمی است. بسیاری، از همین گشایشِ کم، گشایشِ گزینشی، گشایشِ نیم‌بند هم برافروخته‌اند. نمی‌پذیرند. حکم صادر می‌کنند.
از یاد نمی‌برم سال گذشته تعداد بانوانِ گزینش‌شده به 100نفر هم نمی‌رسید و دخترانی که بیرون استادیوم برای حضور آمده بودند، برخی بازداشت هم شدند. امسال تعداد بانوان حاضر در ورزشگاه به عدد 300نفر رسید و چون مشکلی ایجاد نشد، این تعداد بیشتر خواهد شد.
دنیا متوقف نمی‌ماند. مثل روزهایی که در همین کشور ورزش کردن بانوان هم اشکال داشت. مطالبه‌گر باشیم و عقب نرویم اما با هیجان‌های کاذب و زیرسئوال بردن همان‌ها که در استادیوم هستند، اصل کار را زیرسئوال نبریم. به همین‌ها که رفتند توهین نکنیم.
مثل روز برای من روشن است روزی در همین کشور تعداد بانوان از مردان حاضر در استادیوم هم بیشتر و شور و نشاطی مضاعف به ورزش تزریق خواهد شد.
بسیار متین و دقیق و حسابگرانه گفتی. درست است که هنوز تا رسیدن به خواست قلبی همه ورزش دوستان بافرهنگ راه زیادی باید طی کنیم، اما همین قدر حرکت رو به جلو هم جای خوشحالی و دلگرمی دارد. همین قدر که بینندگان خارجی بازی ها دیگر نمیتوانند بگویند چه کشوری که هیچ زنی در ورزشگاه آن دیده نمیشود، جای امیدواری است. یادمان نرود میلیونها نفر در سراسر دنیا این مسابقات را میبینند و معیار درکشان از این کشور همان است که به چشم میبینند. 