اين روزها كه صحبت از استقرار كابينه دولت دوازدهم وشاخصهاي وزيرپيشنهادي است، عده اي بر اين باورند كه وزيرآموزش وپرورش بايد چهره اي كاريزماتيك وقهرمان باشد! اصولا در تحليل رخ دادهاي اجتماعي وسياسي كم نيستند افرادي كه طرفدار نظريه ي قهرمان باوري هستند وبراي آن استدلاهايي را مطرح مي كنند. از آنجا كه قهرمان باوري قائم به شخص است داراي ضعف ذاتي است چون با رفتن شخص قهرمان دستاوردهاي آن نيز معمولا دچار اضمحلال مي شود.
قرآن هم صراحت دارد كه "اگرمحمد(ص) بميرد يا كشته شود شما به عقب بر مي گرديد؟! واسلام را رها كرده به دوران جاهليت وكفر باز خواهيدگشت وهركس به عقب باز گردد، هرگز به خدا ضرر نمي زند وخداوند بزودي شاكران را پاداش خواهد داد."مفسرين گفته اندكه:"جامعه ي اسلامي بايد چنان تشكل وانسجام داشته باشد كه حتي رفتن رهبر به آن ضربه اي نزند."
در عدم اعتقاد به قهرمان باوري همان بس كه كساني كه ازآنها براي برون رفت آموزش وپرورش از چالشها به عنوان قهرمان وسكاندار دستگاه تعليم وتربيت ياد مي شد خود نيزاز پذيرش مسووليت سرباز مي زنند دليل نسبتا قانع كننده اي است كه الزاما قهرمان ونخبه بودن مولفه كافي براي برون رفت از مشكلات آموزش وپرورش نيست.
به نظر اداره كردن دستگاه عريض وطويل آموزش وپرورش كه وسعت جغرافياي آن به گستره ايران بزرگ است،كار هيچ قهرماني نيست ازآنجاكه قهرمان وزنه برداري در يك وزن مشخصي مي تواند وزنه بزند در صورتي كه وزنه برزمين مانده دو برابر ركورد قهرمان وقهرمانان است!واصرار برورود قهرمانان ونخبگان فقط موجب هدر رفت آنان به عنوان سرمايه هاي مديريتي خواهد شد.
راه برون رفت آموزش وپرورش از بحران،تن دادن به اصلاحات ساختاري است، بايد پذيرفت كه ماموريت هاي آموزش وپرورش روزبه روز واز دولتي به دولت ديگر در حال افزايش است واين در راستاي اسناد فرادستي نيست!
آموزش وپرورش ناگزيراز تحول واصلاح ساختاري وكوچك سازي وچابك سازي است،مي بايست مبتني بر مطالعات تطبيقي آموزش وپرورش به اصل ماموريت خود يعني تعليم و تربيت برگردد.
تحول ساختاري يعني پايان دادن به "اتحاد جماهير"پراكنده آموزش وپرورش كه متشكل معاونتها وسازمان هاي زيادي است آنقدرپركندگي ساختاري و ماموريتي دارد كه هماهنگ كردن وجمع كردن ومديريت برآن حتما از توان ووقت هر وزيري خارج است.
آيا وقت آن نرسيده كارشناسان به اين فكر كنند سازمان سنگيني مانند نوسازي كه از دستگاههاي با نرخ بالا در هزينه هاي عمراني است،از آموزش وپرورش تفكيك وبه شهرداري ها يا مسكن وشهرسازي سپرد؟ وهمين طور نسبت به ماموريت هاي ديگر آن نيز فكر كرد؟ و آموزش و پرورش چنان سبك و چابك شود كه فقط به تعليم وتربيت بپردازد.
و آيا در نظامي كه توانسته قانون شوراهاي شهر و روستا را به خوبي اجرايي كرده وراه مشاركت مردم را به عنوان پارلمانهاي محلي عملياتي كند چرا نبايد قانونمند از ظرفيت اين پارلمانها در اداره مدارس استفاده كرد؟وآيااين در راستاي مشاركت واستفاده از ظرفيت انجمن اوليا و مربيان نيست؟
در مجال وفرصت هاي ديگر مي توان سوالات وپيشنهادات بيشتري را مطرح كرد.انشاالله!
*كارشناس حوزه ستادي وزارت آموزش و پرورش 
پس کی؟