این روزها اصلاح طلبان در مورد دولت نظرات متفاوتی دارند، دسته ای نظیر «بهزاد نبوی» و «عبدالواحد موسوی لاری» که به نوعی می توان آنها را طیف های عملگراتر این جریان برشمارد، اعتقاد دارند که همچنان باید با دولت تدبیر و امید همراهی و از حسن روحانی حمایت کرد، چون سرنوشت جریان اصلاحات در انتخابات آتی مجلس و انتخابات ریاست جمهوری 1400 به عملکرد دولتی بستگی دارد که با حمایت همه جانبه این جریان در رأس امور قرار گرفته است.
به گزارش «تابناک»؛ دسته دیگر نیز در میان اصلاح طلبان هستند که اعتقاد دارند همین الان هم برای کنار کشیدن چهره های اصلاح طلب از دولت و انتقاد جدی از اقدامات قوه مجریه دیر است و بهتر بود از سال گذشته اصلاح طلبان، چنین اقداماتی انجام می داد. این افراد شامل چهره هایی نظیر «سعید حجاریان»، «عباس عبدی» و بیشتر چهره های تئوری پرداز جریان اصلاحات هستند.
در فاصله یک سال به برگزاری انتخابات مجلس یازدهم، ایده های مختلفی برآمده از این دو دیدگاه از سوی اصلاح طلبان مطرح می شود که در یکی از آنها اخیرا عنوان شده «ممکن است اگر شرایط مثل گذشته باشد، اصلاح طلبان نتوانند در انتخابات شرکت کنند و لیست انتخاباتی ندهند. بدین معنا که احتمال دارد اصلاح طلبان برای یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، که اسفندماه سال آینده (۹۸) برگزار میشود، لیست انتخاباتی ندهند.»
«علی صوفی» رئیس ستاد انتخاباتی اصلاحطلبان در شهر تهران برای انتخابات سال ۹۴ به انتقادات گسترده به این جریان سیاسی در پی عملکرد فراکسیون امید و حمایت از حسن روحانی در انتخابات سال ۹۶ اشاره دارد. عضو شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان میگوید: شورای عالی سیاستگذاری با مأموریت انتخابات سال ۹۸ تشکیل شده و کمیتههای تخصصی خود را نیز در همین جهت فعال کرده، اما ممکن است اگر شرایط مثل گذشته باشد اصلاح طلبان نتوانند در انتخابات شرکت کنند و لیست انتخاباتی ندهند.
وی در پاسخ به این که یعنی ممکن است اصلاحطلبان به اضطرار هم لیست ندهند، گفت: بله؛ احتمال آن است که به اضطرار لیست ندهیم. وزیر دولت اصلاحات در پاسخ به این پرسش که یعنی میخواهید انتخابات سال ۹۸ را تحریم کنید، تصریح کرد: خیر؛ تحریم انتخابات نیست چرا که همه اصلاحطلبان در انتخابات شرکت کرده و رأی میدهند، اما احتمال دارد لیست ندهیم؛ این به معنی تحریم انتخابات نیست.
هرچند این موضوع به تازگی چند بار از سوی چهره های اصلاح طلب عنوان شده که آنها شاید نخواهند برای انتخابات سال 98 لیست بدهند و صرفا در انتخابات شرکت خواهند کرد و به گزینه های موجود رأی خواهند داد، این مسأله می تواند به نوعی شروع یک بازی سیاسی و حرکت انتخاباتی از سوی اصلاح طلبان باشد.
اینکه اصلاح طلبان چنین مسأله ای را به عنوان یک استراتژی و حرکت انتخاباتی مطرح کرده باشند، موضوع این گزارش نیست. دلیل نگارش این متن تاکتیکی است که اصلاح طلبان بر اساس آن می خواهند از همین پاسخگویی حداقلی احزاب و جناح ها هم اجتناب کنند. دقیقا شبیه کاری که در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 و 96 و مجلس دهم آن را کردند و حالا حاضر نیستند در قبال آن مسئولیتی را بپذیرند.
محمد رضا باهنر رئیس جبهه پیروان خط امام و رهبری در خصوص سخنان اخیر برخی در جریان اصلاحات و دعوای که بر سر نخواستن دولت با اعضای حزب اعتدال و توسعه به راه انداخته اند، گفته: «اصلاح طلبان در دورۀ دوم آقای روحانی یک سازی را کوک کردند و آنکه آقای روحانی با تمام قد از نیروهای اصلاحطلب در دولتش استفاده نکرد، این بحث را داشتند و این توقع را داشتند که مثلاً دولت آقای روحانی یک دولت کاملاً اصلاح طلب به معنایی که خودشان تلقی میکنند باشد؛ ما که میدانیم تصور ما این است و همیشه هم گفتیم بالاخره خاستگاهِ آقای روحانی، خاستگاهِ اصلاح طلبی نبوده حالا در این گیرودارهای سیاسی و این حرفها، شاید یک جاهایی هم بشود به آقای روحانی حق داد بالاخره ایشان هم در سال ۹۲ و هم در سال ۹۶ از آرای اصلاح طلبان رئیس جمهور شد معنایش این نیست که در آرای روحانی هیچ رأی اصولگرایی نیست، اما یک تعداد رأی اصولگرا هم است، ولی رأی برنده رأی اصلاح طلبی بود.»
او در این خصوص خواستار مسئولیت پذیری جریان اصلاحات شده و توضیح داده است: «مسئولیت دولت و مجلس کاملاً به عهدۀ اصلاح طلبان است و در این تردیدی نیست باید پاسخگوی مشکلات باشند و البته باید به دولت کمک کنند و فرار به جلو نباید بکنند، فکر نکنند اگر مثلاً دولتِ آقای روحانی عدم موفقیتش زیاد شد، آنها برنده میشوند، نه باید تلاش کنند. بله اگر نقد یا راهنمایی یا کمکی میتوانند به دولت بکنند، باید بکنند.»
طبیعتا همان طور که اصولگرایان در نهایت نتوانستند از مسئولیت پذیری در قبال دولت احمدی نژاد شانه خالی کنند، اصلاح طلبان هم نخواهند توانست مسئولیت دولت تدبیر و امید و حداقل فراکسیون امید در مجلس دهم را نپذیرند. اینکه اصلاح طلبان بخواهند بدون ارائه لیست انتخاباتی صرفا حضور در انتخابات 98 و یا 1400 داشته باشند؛ معنایش چیزی جز تجربه دوباره آنچه در سال های 92 و 96 اتفاق افتاد و آنها امروز حاضر نیستند در قبال آن مسئولیت بپذیرند، نیست.