به گزارش تابناک، مجيد سعيدی از پیشکسوتان فوتبال و نویسنده ورزشی در یادداشتی نوشت: يكي از منويات رهبری انقلاب در ديدار با دولت چهاردهم اين بود كه اگر در پايان دولت ۱۰ مدير جوان تربيت كنيد و تحويل دهيد كار بزرگي كرده‌ايد. مسعود پزشكيان از روزی كه سكان هدايت دولت را بر دست گرفته همواره تأكيد دارد که اوضاع نابه‌سامان كنوني نتيجه عملكرد ۴۵ ساله خودمان است!؟ نتيجه آن‌كه فوتبال ما هم از اين اوضاع نابسامان جدا نبوده و نيست.
اگر فوتبال طي ۵۰ سال گذشته با وجود امثال كی‌روش و... قهرمان آسيا نشده يا امروز فوتبال ما یک ورزشگاه آبرومند در اختيار ندارد كه مسابقه تيم ملي را در آن برگزار كند و تيم‌های مطرحی مثل استقلال و پرسپوليس با در اختيار داشتن ده‌ها ميليون طرفدار بايد براي برگزاری مسابقه داخلی دربه‌در دنبال ورزشگاه باشند و ده‌ها مسائل و مصايب موجود و البته حاكم در فوتبال كشور(!) همه بيانگر اين است كه نتوانستيم یک مربی مانند حشمت مهاجراني براي هدايت تيم ملی تربيت‌وپرورش دهيم يا در سطوح مديريت امثال كامبيز آتاباي، مصطفي مكری، حسين مبشر يا هوشنگ ديده‌بان در اختيار داشته باشيم.
اگر به‌طور مقطعی امثال داريوش مصطفوی يا محسن صفايی‌فراهانی داشتيم (كه خدمات شاياني به فوتبال ما داشتند) به‌دليل برخوردهای حذفي ناشی از نگرش‌هاي سياسی شاهديم رشد و توسعه در فوتبال متوازن صورت نگرفته است. در حقيقت به موازات شكوفايی امثال علي دايی، كريم باقری، مهدوی‌كيا و… در سطح بين‌المللی نتوانستيم مربی و مدير در تراز آنها تربيت كنيم. در واقع ناترازی صرفاً در حوزه مديريت و مربيگري نيست بلکه در بخش سخت‌افزار با فقر روبه‌رو هستيم.
به مديران سرخابی و مربيان آنها نگاه كنيد. براي یک لحظه اعضای هيئت‌مديره آنها را از نظر بگذرانيد. اسامی، ويژگی و كاركردهای اعضای هيئت رئيسه فدراسيون فوتبال را براي يک لحظه در ذهن مرور کنید. چه نتيجه‌ای می‌گيريد؟
حشمت مهاجرانی كه سال‌هاست در دوبی اقامت دارد و فعاليت چندانی در فوتبال ندارد، اما همواره مورد تكريم مقامات فوتبال امارات قرار گرفته، اما ما با سرمايه‌های مديريتی خود چه كرده‌‌ايم؟ مصطفوی امروز كجاست؟ چرا از فكر و تجارب او بهره نمي‌بريم؟ چرا محمد دادكان مغضوب است؟ فلسفه مديريت دانش در مورد تجارب صفايی‌فراهانی چه تعريفي دارد؟ چرا امروز امیر عابديني كه می‌تواند پرسپوليس را متحول كند بايد در منزل تماشاگر باشد؟ بازنشسته شده‌اند؟ قبول! اما آيا فكر و تجارب آنها برای تربيت نسل جوان و انتقال دانش كارا و مفيد نيست؟
سال ۲۰۰۸ دوره‌هاي HRD و HRM در ژاپن برگزار شد که در بخش مديريت و رهبري در كنار استادی كه وظيفه تدريس داشت، ميز پنلي بود كه ۴ پرفسور با سن و سال بالاي ۸۰ سال نحوه آموزش مدرس را زير نظر داشتند تا در انتهای دوره سطح كلاس و استاد را ارزيابي و حين برگزاری كلاس مطالبي را كه لازم بود يادآوري كنند. اما در كشور ما پيشرفت را به‌جای مشاركت جمعی در حذف می‌دانيم؟! (به غلط تبديل به فرهنگ شده است)
وفاق هم كه اين روزها شعارش داده مي‌شود در عمل بي‌معناترين واژه است. تغيبر نگرش فرهنگ مي‌خواهد و باور. با شعار! تحول و توسعه اتفاق نمي‌افتد. نه در فوتبال، نه در سياست، نه اقتصاد یا محيط زيست. اميركبير هيچ‌گاه شعار نداد...!
داشته باشد مه یک عده مفت مفت پول در بیاورند و بعد طلبکار هم باشند