به گزارش تابناک به نقل از ایسنا، تا حالا این سوال را از خود پرسیده‌اید که مثلا ۵۰ سال آینده، روستاهای مازندران چه شکلی خواهند شد، آیا آن بافت سنتی و قدیمی، شیر، کره، ماست محلی و اصلا، بوی خوب زندگی فارغ از هرگونه شلوغی‌های زندگی شهری، در آن وجود خواهد داشت یا روستاها نیز راه شهر را در پیش خواهند گرفت.
آیا مثلا ۵۰ سال دیگر هم می‌توانیم چشم بسته راه منزل روستائی‌مان را پیدا کنیم یا دیگر اثری از این راه‌ها باقی نخواهد ماند یا به عنوان مثال، این جنگل‌هایی که خانه‌های چند صد میلیاردی در ارتفاعات دست نیافتنی غرب مازندران وجود دارد، می‌توانند در برابر تیغ‌های تیز اره‌های فرصت‌طلبان و سودجویان مقاومت کنند.
این مثال‌ها تنها گوشه‌ای از رشد گسترده ویلا در اراضی کشاورزی و جنگلی در روستاها است که موجب شده تا کارشناسان به این نکته اذعان کنند تا چپند سال آینده، اراضی بکر کشاورزی و جنگلی وجود نخواهد داشت.
در این میان برخی برنامه‌ها و دستورالعمل‌های سازمانی نیز بی‌فایده بوده و نتیجه‌ای در بر نداشته است، به عنوان مثال، مهدی رمضان‌زاده عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران به این موضوع اعتقاد دارد که سیاستی برای گردشگری جنگلی در مازندران وجود ندارد.
وی می‌گوید که، الگوی بوم‌گردی جنگل به دلیل جذابیت‌های موجود، می‌تواند موجب احیا و تجدید حیات بسیاری از تولیدها، فرهنگ، صنایع دستی، شیوه زندگی در کنار جنگل، دامپروری، تولید گوشت، لبنیات، اشتغال و غیره شود اما تجاوز نکردن به منابع طبیعی از سوی صاحبان اقامتگاه‌های گردشگری، تخریب محیط، آتش سوزی، انباشت زباله و غیره بخشی از مواردی است که در بوم‌گردی جنگلی باید بر روی آن به طور کامل نظارت داشت.
وی به غول مخفی تغییر کاربری در اراضی بکر مازندران نیز اشاره می‌کند، رمضان‌زاده می‌گوید: با وجود این‌که برخی اعتقاد دارند غول مخفی ویلاسازی در مازندران سربرآورده اما من معتقدم هم‌چنان خاموش مانده است چرا که بسیاری از اراضی حاشیه جنگل که به فروش رسیده هنوز اقدام به ساخت و ساز نکرده‌اند و فاجعه‌ای در آینده با شدت بسیار زیاد، خود را نشان می‌دهد.
با این وجود و در حالی که کارشناسان تجاوز و به جنگل و اراضی کشاورزی در روستاها را به موضوعات گردشگری مرتبط می‌دانند، موضوعی که رمضان‌زاده آن را نمی‌پذیرد، وی می‌گوید که، در مازندران جنگل‌خواری‌های زیادی صورت می‌گیرد و این امر به پیش از انقلاب بر می‌گردد، اما نمی‌توان تمام آن را به بحث گردشگری نسبت داد، شهرک‌های نوظهور محصور در خشکی در حاشیه ساحل که از مرکز مازندران به غرب پیش از انقلاب به وجود آمد به بهانه گردشگری نبود اما مشکلات زیادی را به وجود آورده است.
امروزه ما در مازندران شاهد ویلاها و خانه‌های چند میلیاردی یا چند صد میلیون تومانی هستیم که شاید سالانه حدود ۱۰ روز هم میزبان صاحبان خود نباشند اما روز به روز در حال افزایش هستند، حتی در برخی شهرهای مازندران به خصوص در بخش‌های ساحلی ساخت و سازها صرفا برای رفع نیاز غیربومیان انجام می شود و نوع ساخت، امکانات و قیمت گذاری نیز برپایه مشتریان غیربومی تنظیم و مهیا می گردد.
اکنون بسیاری از روستاهای استان نیز محل سکونت غیربومیانی شده است که روزگاری به عنوان مسافر و گردشگر در آن قدم می زدند. حتی بافت جمعیتی بخشی از روستاهای استان نیز تغییر یافته است و تعدادی از آنها هم با مدیریت غیربومی اداره می شوند. از این دست روستاها در مناطق مرکزی و غربی استان فراوان هستند.
امروزه، مسئله تفکیک و خرید و فروش زمینهای مستعد و مرغوب کشاورزی و تغییر کاربری غیرقانونی به عنوان یک معضل ملی و یک تهدید بزرگ خصوصاً در شمال کشور، مطرح است و با وجود صراحت قانون، کماکان شاهد سهل‌انگاری و بی‌توجهی به قوانین هستیم.
به دلیل قوانین نابود کننده کسب و کار تقریبا هیچ مجوز کسب و کار تولیدی در داخل بافت روستاها داده نمی شود. پس جوانان چاره ای ندارند که راهی حاشیه شهرها شوند. روستاها تبدیل به خانه سالمندان شده است. به جای مردم بومی روستا، ویلا نشینها ساکن شده اند. 
همسايه ها ازم شكايت كردن كه چرا دام در روستا نگهداري مي كنم 
