زمانی که هیپوکسمی به هیپوکسی تبدیل می شود، ممکن است حس سرخوشی در فرد شکل بگیرد و می تواند شبیه مسمومیت به نظر برسد. ممکن است تغییراتی در ظاهر، رفتار، میزان و تداوم گفتار، خلق و خو یا حتی توهم و باورهای غیرعادی درباره زمان، مکان یا مردم در فرد شکل بگیرند. همچنین، قضاوت، حافظه و بینش فرد ممکن است مختل شوند.
این شرایط که به نام سیانوز شناخته می شود، نشانه ای از هیپوکسمی شدید است که نشان می دهد سلول های بدن به میزان کافی خون اکسیژندار دریافت نمی کنند. سیانوز باید بسیار جدی گرفته شود و فرد مراقبت های پزشکی فوری دریافت کند.
اگر هیپوکسمی مشکلی طولانی مدت باشد، بدن ممکن است بیش از حد گلبول های قرمز تولید کرده و این شرایط موجب افزایش غلظت خون و محدود شدن توانایی آن برای عبور از رگ های خونی کوچکتر شود. این ممکن است موجب بروز علائم اضافه از جمله احساس سوزش در اندام های انتهایی مانند بینی و انگشتان، زنگ زدن در گوش و خارش شود.
بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) با شرایطی به نام هیپوکسی مرتبط است که به واسطه کمبود اکسیژن در خون رخ می دهد. این شرایط بار کاری مضاعف بر قلب وارد می کند و موجب کندی عملکردهای بافتی می شود. همچنین، بیماری مزمن انسدادی ریه با هایپرکاپنی مرتبط است که به واسطه سطوح بیش از حد دی اکسید کربن در بدن رخ می دهد. سردردهای مرتبط با بیماری مزمن انسدادی ریه به واسطه کمبود اکسیژن در مغز در ترکیب با دی اکسید کربن بیش از حد شکل می گیرند. این سردردها بیشتر هنگام صبح پس از بیدار شدن از خواب به واسطه انباشت دی اکسید کربن در خون هنگام خواب رخ می دهند.
تنگی نفس یا دیسپنی یکی از شایعترین علائم هیپوکسمی است. افزون بر کمبود نفس، تنگی نفس ممکن است شامل احساس تنگی در قفسه سینه، تنفس سریع یا احساس ناتوانی در دریافت اکسیژن کافی باشد. جمع شدن لب ها به حالت غنچه یا سوزش سوراخ های بینی هنگام تنفس نیز ممکن است رخ دهند.
تاکیپنه اصطلاح پزشکی است که به تنفس سریع و کم عمق اشاره دارد. کمبود اکسیژن یا دی اکسید کربن بیش از حد در بدن از دلایل شایع این شرایط است. همچنین، برخی مشکلات سلامت می توانند موجب آن شوند. تاکیپنه یک بیماری نیست اما علامتی از تلاش بدن برای اصلاح مشکلی دیگر است.
نشانه های اولیه هیپوکسی شامل اضطراب، سردرگمی و بی قراری می شوند. اگر هیپوکسی درمان نشود، کم فشاری خون رخ خواهد داد. با تشدید هیپوکسی، علائم حیاتی بیمار، تحمل فعالیت و سطح هوشیاری وی کاهش خواهند یافت.
احساس سرگیجه یا سبکی سر و/یا غش یک نشانه شایع است که بدن اکسیژن مورد نیاز خود را به میزان کافی دریافت نمی کند. همچنین، ممکن است احساس شناوری یا نیاز مکرر به خمیازه کشیدن رخ دهند.
هیپوکسی حاد برخی مکانیسم های خودمختار، بیشتر در دستگاه قلبیعروقی مانند افزایش ضربان قلب در حالت استراحت، فشار خون و در دستگاه تنفسی مانند پرفشاری خون ریوی و تنفس سریع را فعال می کند.
علائم کمبود اکسیژن در چشم ها شامل تاری دید، سوزش، آبریزش بیش از حد و احساس خراشیدگی، شبیه به وجود شن می شوند. موارد خفیف به طور معمول به تورم در لایه اپیتلیال قرنیه و تاری دید موقت منجر می شوند.
علائم هیپوکسی خفیف شامل کم توجهی، قضاوت ضعیف، افت حافظه، و کاهش در هماهنگی حرکتی می شوند. سلول های مغزی به شدت نسبت به کمبود اکسیژن حساس هستند و طی پنج دقیقه پس از قطع اکسیژن مرگ آنها آغاز می شود.
در صورت مواجهه با سطوح کم اکسیژن خون چه کاری باید انجام دهیداگر هر یک از علائم بالا را تجربه می کنید با پزشک خود تماس بگیرید. و اگر به کووید-19 مبتلا شده و در خانه بستری هستید، به طور منظم سطوح اکسیژن خون را با یک دستگاه پالس اکسیمتر کنترل کنید.
مسعود مردانی فوق تخصص بیماریهای عفونی در پاسخ به این سوال که در صورت ابتلا به کرونا چگونه بفهمیم ریههایمان درگیر شده؟، گفت: چنانچه بیمار مبتلا به کرونا احساس تنگی نفس داشته باشد و روی قفسه سینه احساس فشار کند و همچنین هنگام راه رفتن دچار مشکل شود، احتمالا دچار درگیری ریوی شده است.
عضو کمیته علمی ستاد کرونا ضمن اشاره به اینکه در صورتی که بیماری با این علائم رو به رو بود حتما باید مراکز درمانی مراجعه کند تا اکسیژن خون او گرفته شود، افزود: چنانچه سطح اکسیژن خون بیمار کمتر ۹۳ باشد، پزشک معالج در خواست سیتی اسکن و عکس ریه میدهد و مشخص میشود، میزان درگیری ریوی بیمار به کرونا چه قدر است.
این فوق تخصص بیماریهای عفونی در پاسخ به این سوال که آیا ممکن است بدون نشانه خاصی ریه افراد درگیر کرونا شود؟، اظهار کرد: به طور معمول درگیری ریه همراه علامت است.
حمید عمادی در گفتوگو با میزان در این خصوص بیان کرد: بیماران مبتلا به کرونا که دچار علائمی نظیر تنگی نفس و احساس درد و سنگینی در قفسه سینه باشند و همچنین مدام نسبت به هوا احساس عطش داشته باشند، به احتمال زیاد درگیری ریوی پیدا کرده اند و باید هر چه سریع به پزشک مراجعه کنند.
وی همچنین در پاسخ این سوال که آیا ممکن است بیمار بدون علائم خاصی دچار درگیری ریوی شده باشد؟ ادامه داد: گاهی اوقات ممکن است چنین اتفاقی رخ دهد و این اتفاق بیشتر برای بیمارانی که درگیری ریوی خفیفی دارند، میافتد و اغلب درگیریهای وسیع و خطرناک با علائم همراه هستند.