به گزارش تابناک اقتصادی؛ فرشید فرزانگان رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و امارات با اشاره به رشد تولید ناخالص داخلی امارات از سال ۱۹۷۵ تا سال ۲۰۰۰ اظهار داشت: در این مدت، رشد تولید ناخالص داخلی امارات از ۱۰ میلیارد دلار به ۱۰۰ میلیارد دلار رسید ولی از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰ تولید ناخالص داخلی به ۴۰۰ میلیارد دلارافزایش یافته است که رشدی ۴۰۰ درصدی را نشان می‌دهد.
فرزانگان افزود: کشورهای محدودی هستند که حداقل سالی ۷ درصد رشد را تجربه می‌کنند و این رشد را در طول یک نسل تکرار می‌کنند، اثر آن در جامعه قابل رویت می‌شود و هر بیننده‌ای که در داخل و خارج کشور باشد آن را حس می‌کند. به عنوان مثال تحول دوبی و امارات را به خوبی می‌توان طی ۲۰ سال اخیر در منطقه دید.
وی اظهار داشت: جواب مساله ما هم همین جا است که این کشورها چه ویژگی هایی دارند که تولید ناخالص داخلی آنها افزایش مداوم می یابد. در مثالی دیگر ژاپن را داریم که بعد از جنگ جهانی دوم تولید ناخالص داخلی‌اش ۲۵ سال مداوم رشد ۷ درصدی داشت، از این طرف ۴ کشور آسیایی هنگ کنگ، سنگاپور، تایوان و کره را داریم که می گفتند این ها اقتصاد خاصی دارند، اقتصادشان کوچک است، مالت را داریم که اقتصادش ۵۰۰ هزار نفر بیشتر جمعیت ندارد، چین را با آن جمعیت بیش از یک میلیاردی داریم؛ پس این به کوچکی و بزرگی نیست به یک رفتار اقتصادی، مدل و رویکرد اقتصادی مربوط است که هر فرد و کشوری این مدل را پیاده کرده کشوری موفق بوده است.
سئوال : ما چگونه می توانیم موفق به رشد مداوم ۷ درصدی بشویم؟ ویژگی های مشترک این اقتصاد های با رشد بالا چیست؟
فرزانگان در پاسخ به این سوال گفت: اولین ویژگی که همه این اقتصادها با رشد بالا و مستمر داشتند وجود یک استراتژی منسجم برای رشد بوده است. استراتژی منسجم برای رشد یعنی یک تعهد بلند مدت به این مهم که تصمیمات پوپولیستی نگیرند و به جای آن تصمیمات ریشه‌ای اتخاذ شود. متاسفانه همیشه در همه جای دنیا سیاست دستش را روی تصیمیمات پوپولیستی می گذارد برای اینکه رای و منصب خود را داشته باشد. تصمیمات سطحی باشد و به جای سرمایه گذاری حساب شده بین مردم پول پخش کند و بودجه محدود را به همه بدهد و زیر بارتصمیمات و جراحی های لازم ولی سخت نروند. یک جراحی اقتصادی برای همه تبعات دارد، نیاز به تحمل درد دارد. نیاز به یک سند چشم اندازی دارد که واقعا عملیاتی باشد و ورای دولت‌ها باشد و حاکمیتی پیاده شود و دولت ها مجبور باشند که به این سند چشم انداز اعتنا کنند و اطاعت کنند. این اولین شرط است.
وی افزود: دومین شرطش این است که از ظرفیت های خودمان در زنجیره ارزش جهانی استفاده کنیم، مثلا در کشور خودمان پتروشیمی ها و معدنی ها هستند، پس این ها ظرفیت های ماست، ما در صنعت جهانی خودرو، خودرو ساز نبودیم ما قرار بود قطعه سازی کنیم برای تولید خودرو، این ظرفیتی هست که ما بسترش را نداشتیم، اگر ما به ظرفیت های خود توجه کنیم و در مسیر تامین نیاز مشتری جهانی قرار بگیریم و خودمان را در مجرایی قرار دهیم که نیاز جهانی را تامین کنیم، موفق تر عمل خواهیم نمود.
فرزانگان یادآور شد: مدلی که مالزی انجام داد، در مورد بردهای الکترونیکی و مدلی که سنگاپور در نظام بانکی و مالی انجام می دهد میتواند برای ما الگو باشد. آنها خودشان را در معرض نظام اقتصادی جهانی قرار داده اند، همین دو شرط مهم، رویکردی است که همه کشورهای موفق انجام دادند اما متاسفانه ما دیوارهای تجارت با دنیا را هر روز قطورتر و بلندتر می‌کنیم.
رییس اتاق ایران و امارات تصریح کرد: درک من اینست که توسعه یک ماتریکس است که در آن شاخص های اندازه‌گیری باید دارای نمره بالایی باشد تا پیشرفت کنیم وگرنه با رتبه ۱۴۰ کسب و کار، ۱۳۴ ثبات اقتصادی و... وضعیتمان همین است. با این حال قرار نیست این فاصله‌ها را نادیده بگیریم و البته یک دفعه و یک شبه این فاصله‌ها را پرکنیم. ما اگر اولویتمان اقتصادی بشود و آن عزمی که باید در حاکمیت و دولت داشته باشند فراهم شود نباید تا این حد به اخبار بد و منفی توجه کنیم بلکه باید برنامه ای عملیاتی طراحی کنیم در بعضی از شاخص ها هم امکان بهبود آن میسر است نسبت به آن اقدام مناسب و دامنه دار و با ثباتی صورت پذیرد.
