ونزوئلا، راهگشای ایران برای عبور از دوران تحریم

به گزارش تابناک به نقل از ایسنا، کاظم معتمدخواه، کارشناس مسائل آمریکای جنوبی در یادداشتی در این باره می نویسد: ایران کشور وسیعی است با تمدنی بزرگ که در طول سالهای متمادی توانسته مشکلاتی عظیم را پشت سر گذاشته و با اقتدار و سربلند همچون دماوند، راست قامت بایستد. تاریخ گواه آن است که ما حملات بزرگی از لشگر اسکندر مقدونی تا قوم مغول، از حمله اعراب تا اشغال انگلیسی ها و جنگ 8 ساله با عراق را تجربه کرده ایم و هرگز زانو نزده ایم و حتی فرهنگ و منش خود را به آنها هدیه داده ایم. اما این روزها، این شیر آرام گرفته بین سواحل خزر تا خلیج فارس و دریای عمان، درگیر مصائب سخت و مشکلات بزرگی است از خشکسالی و قهر طبیعی تا تورم و تحریم های ناعادلانه ... و در همه اینها آنچه این کشور را ایستاده نگه داشته، همت و تلاش مردمان آن بوده که نمی خواسته اند خللی در عزم فولادین آنها برای بقاء و توسعه کشورشان بوجود آید.
مطمئنا این روزگار نیز به پایان خواهد رسید و مشکلات برطرف می گردد اما سئوال اینجاست که برای حل این مشکلات، ما و مسئولین چه راهکاری در پیش روی داریم؟
ایران بیش از 85 میلیون نفر جمعیت دارد که برای تامین نیازمندی های اولیه خود، می بایست آب، خاک، منابع مالی و تجهیزات کشاورزی مختلفی را به کار گیرد و این درحالی است که 61 درصد از مساحت کشور ما در اقلیم خشک و فراخشک قرار گرفته که 3 برابر میزان جهانی آن (19.6 درصد) است و در تقسیم بندی های اکوسیستمی، 43.7 میلیون هکتار از زمین های ایران در زمره اکوسیستم بیابانی می باشد.
از سوی دیگر ایران، کشوری در حال توسعه است که صنایع آن پس از انقلاب اسلامی 57 برابر شده و از 1503 واحد به بیش از 85 هزار واحد در حوزه صنعت، معدن و تجارت در سال 1399 رسیده است. این میزان واحد صنعتی نیازمند مواد اولیه می باشد که مطمئنا بسیار بیشتر از ظرفیت تولیدی در داخل است و بایستی از خارج تامین گردد.
اما برای کسب این محصولات کشاورزی و منابع معدنی، نیازمند داشتن روابط آزاد و تجاری با سایر کشورها هستیم تا از طریق آنها این کمبودها را جبران کنیم. به صورت سنتی ما بیشترین روابط را تاکنون با اروپا و آمریکا داشته ایم، ولی آنها بدلائل سیاسی ما را تحت تحریم قرار داده اند. آنها حضور مقتدرانه ما را در منطقه خودمان نمی پذیرند و نمی خواهند ایران قدرتی تاثیر گذار در آسیای غربی باشد. برای همین سیستم بانکی، تجاری و فروش نفت ما را تحت کنترل هوشمند قرارداده و کشورها و شرکت هایی را که بخواهند با ما روابط تجاری داشته باشند، تحریم می کنند. این موضوع باعث گردیده که طرف های تجاری ما در جهان، کاهش یافته و نتوانیم با همه کشورها بصورت عادلانه و دوجانبه روابط تجاری و مالی داشته باشیم.
برای مقابله با این تحریم ها، یک سیاست خارجی قوی دنبال زمین بازی خودش می گردد. 3 هدف در 3 لایه را می توان برای همکاری و تجارت تجربه کرد: اول نزدیکترین سرزمین ها مانند همسایگان( آسیای میانه و قفقاز، پاکستان و افغانستان و یا عراق). مزیت آن نزدیک و کم هزینه تر بودن تجارت با آنهاست اما مشکل حساسیت منطقه و زیاد بودن رقبا می باشد. دوم کشورهای دورتر که بعضا مورد منازعه هم نباشند مانند کشورهای آفریقایی، اما بیشتر این کشورها زیرساخت لازم برای کسب اهداف ما را ندارند و اما سوم، کشورهای دوری که اگرچه فاصله دارند اما زیرساخت و شرایط کار با ما را دارا باشند. به قاطعیت می توان گفت: ونزوئلا یکی از همین اهداف مطلوب بشمار می رود که اگرچه با ما فاصله جغرافیایی زیادی دارد اما اکثر زمینه ها و زیرساخت های لازم، جهت بدست آوردن خواسته های ما را دارد.
ونزوئلا، سرزمینی با آب و هوای معتدل ( میانگین هوای 25 درجه ) با داشتن آب فراوان( که 1250 میلیمتر میانگین بارندگی سالانه داشته و بیش از ۱۰۰۰ رودخانه که مهم‌ترین آن، طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد)، زمین های بکر ( با 30 میلیون هکتار) قابل کشت و مراتع گسترده برای پرورش دام، زمین هایی که می توان در آن دانه های روغنی، برنج، سویا و.. را کاشت و به ایران صادر نمود. در دشت های این کشور آنچه نیاز است ماشین آلات، کود و بذر مناسب است و می توان به نیابت از ایران در آن کشت فرا سرزمینی نمود و محصول را به واردات کشاورزی ایران و هرکجای جهان صادر نمود.
ونزوئلا هشتمین کشور از نظر منابع طبیعی در جهان ( با داشتن بالغ بر ۱۴.۳ تریلیون دلار ذخایر منابع طبیعی دنیا) دارای منابع و ذخائر مختلف از جمله نفت (این کشور زمانی پنجمین صادرکننده نفت خام، سومین تولیدکننده اوپک بوده و از نظر میزان ذخایر نفت رتبه اول و گاز رتبه هشتم را در جهان دارا می باشد)، طلا ( با عیار بالا )، بوکسیت، سنگ آهن و ... می باشد که با توجه به تحریم های ناعادلانه آمریکا، اکنون با مشکلات بسیاری برای صادرات منابع خود مواجه است و ایران بعنوان یکی از مستقل ترین کشورهای جهان که می تواند بدون مجوز کشورهای غربی برای خرید و فروش کالاهایش تصمیم بگیرد، سالهاست که در کنار ونزوئلا قرار دارد و علاوه بر امکان خرید منابع طبیعی آن، می تواند به پیشرفت و توسعه این کشور نیز کمک نماید.
با توجه به اینکه روابط سیاسی ایران و ونزوئلا در طول 20 سال گذشته ( از دوران چاوز تا امروز و با دولت مادورو ) در شرایط بسیاری خوبی قرار داشته و در عالی ترین سطوح بوده است، روابط اقتصادی دوکشور نیز می تواند برآن استوار گردد. ونزوئلا این امکان را دارد که کالاها و خدمات مورد نیاز خود در زمینه پتروشیمی، دارو، منسوجات، کمک های فنی، تجهیزات مختلف و.. را از ایران وارد نماید و ما هم می توانیم با کشت فراسرزمینی و همچنین دامپروری در ونزوئلا، مواد مورد نیاز کشور را تولید و وارد نماییم.
ایران و ونزوئلا اکنون دارای بزرگترین زیرساخت های تجارت بین دوکشور هستند که کمتر مورد مشابهی را برای آن می توان یافت:
1- از نظر زیرساخت حقوق تجاری دوجانبه، تمام موافقتنامه ها و یادداشت تفاهم های اساسی و لازم به امضاء و تصویب دوطرف رسیده و تمام امکانات جهت حمایت از بازرگانان فراهم گشته است؛
2- خط هوایی مستقیم بین دوکشور برای تردد تجار و گردشگرانی که بخواهند از ونزوئلا دیدار کنند، برقرار بوده و اتباع ایرانی برای سفر به این کشور تا یک ماه نیاز به روادید ندارند. هم اکنون شرکت کنویاسا در هفته یک یا دو پرواز مستقیم کاراکاس – تهران دارد.
3- خط کشتیرانی برای انتقال کالاهای مورد نیاز دوکشور نیز برقرار است و هزینه و زمان حمل آن را بسیار کوتاه و مناسب کرده است.
4- سالهاست که برای تسهیل در تجارت بازرگانان دوکشور بانکی تحت عنوان "بانک بین المللی توسعه" در کاراکاس و "بانک مشترک ایران و ونزوئلا " در تهران تاسیس گردیده که به تجار دوکشور برای انتقال پول و همچنین کمک در سرمایه گذاری محدود، یاری می رساند.
5- حدود یکسال است که فروشگاهی ایرانی بنام "مگاصیص" در شهر کاراکاس دایر می باشد و بیش از 5000 قلم کالا ایرانی و ونزوئلایی را عرضه می نماید. این فروشگاه مرکز خوبی برای نمایش و فروش کالاهای ایرانی است و می تواند مرکزی برای هماهنگی و ارائه کالاهای ما باشد.
می گویند وقتی کریستف کلمب برای باردوم عازم آمریکا شد و در سرزمین ونزوئلا پیاده گردید، اعلام کرد که بهشت موعود اینجاست. این کشور زیبا با منابع خدادادی و ثروت طبیعی بسیار، می تواند بهترین یار ما در گذر از دوران سخت تحریم باشد. ما می توانیم با صادرات کالا به این کشور و تولید برخی اقلام مورد نیاز در این سرزمین حاصلخیز، کمبود آب، خاک و شرایط زیست محیطی خود را جبران نماییم و از منابع آن برای کارخانجات و مراکز تولیدی خود بهره ببریم. با این شرط که امروز اقدام کنیم و به فردا موکول ننماییم زیرا در دنیای کنونی نمی توان فردا را پیش بینی نمود و منتظر آیندگان شد.