احسان حدادی در خصوص تعویق بازی‌های آسیایی هانگژو اظهار داشت: ابتدا باید بگویم هیچ‌گاه در ورزش سلام نکردم که خداحافظی کنم. اگر روزی ورزش نکنم از جامعه ورزش، کمیته ملی المپیک و روسای فدراسیون تشکر می‌کنم و ادامه نمی‌دهم. خداحافظی در ورزش یعنی گریه، آویزان کردن کفش و بوسیدن زمین که به نظر من اینها قشنگ نیست و برای ورزشکاران باید مراسم خداحافظی گرفته شود. مگر یک خواننده موقع خداحافظی از کارش میکروفن را می‌بوسد؟ این ویژه ورزشکاران است که خداحافظی آنها غمگین است و افسرده می‌شوند، چون خداحافظی در ایران به معنای رفتن از دید است.
وی در خصوص تعویق بازی‌های آسیایی گفت: برای بازی‌های آسیایی برنامه داشتم و امیدوار بودم مسابقات انجام شود تا پنجمین طلای بازی‌های آسیایی را بگیرم و از معدود ورزشکارانی باشم که 5 طلا گرفته است. بازی‌های آسیایی چه در سال 2023 و چه در سال 2026 برگزار شود، می‌خواهم در ورزش قهرمانی بمانم و فعالیت کنم. به مردم قول دادم بعد از نتیجه ضعیف توکیو طلای بازی‌های آسیایی را بگیرم.
ملی‌پوش دوومیدانی کشورمان در پرتاب دیسک در واکنش به هجمه‌ها علیه خودش از جمله سفر به آمریکا، گفت: مدارک هزینه‌هایی که برای المپیک توکیو برای من انجام شد، در فدراسیون موجود است. بودجه فدراسیون 9 میلیارد است و چطور 20 میلیارد تومان هزینه من شده است؟ این موضوع درست نبود. وقتی در یک رشته فقط یک نفر باشد که مدال المپیک گرفته، وقتی مدال نگیرد هجمه‌ها زیاد می‌شود. چرا در کشتی اینگونه نیست. در برخی رشته ها شاید بیشتر از این برای هر فرد هزینه شود. با مدالی که گرفتم بودجه 1.5 میلیاردی فدراسیون را 10 میلیارد کردم و فکر می‌کنم زیاده خواهی نکردم.
حدادی خاطرنشان کرد: در مورد عمل خار پاشنه من گفتند، زگیل بوده و چرا به آلمان می‌روم، در حالی که به درخواست خود دوستان در کمیته المپیک عمل جراحی را در آلمان انجام دادم. اینها حاشیه‌هایی بود که برای من ساخته شد و به فال نیک می‌گیرم. حتما ورزشکار خوبی هستم که در 37 سالگی مرا می‌زنند. اینکه از روی قصد و غرض بگویند هزینه میلیاردی می‌شود، درست نیست.
وی در مورد انتقادات از سفر مجددش به آمریکا گفت: دو مسابقه در امریکا در پیش دارم. گفتند که فیل من هوس آمریکا کرده است اما عاشق کشورم هستم. اگر قرار بود بروم در همین سن هم آمریکایی‌ها برایم لَه‌لَه می‌زنند، چون عاشق دومیدانی هستند و می‌خواهند سوء‌استفاده کنند. در آمریکایی‌ها بارها پیشنهاد دادند اما قبول نکردم. از سال 2008 فقط بیست میلیون دلار ضرر از تبلیغات داشتم، چون ایران تحریم بوده است اما عاشق ایران هستم.
وی با اشاره به مهاجرت برخی از ورزشکاران گفت: این عزیزانی هم که می‌روند عاشق کشور هستند و به خاطر نبود امکانات می‌روند اما آنها را به شرایط سیاسی وارد می‌کنند که دیگر نتوانند به کشور بازگردند و ورزشکاران ما هم از این مسایل اطلاع ندارند. هیچ‌کس آن طرف دلش برای ما نسوخته است. آنها فقط به نخبگان گرین کارت می‌دهند. مربی من آمریکایی است و به همین خاطر باید بروم وگرنه ترجیح من این بود که در ایران تمرین کنم. ورزش تنها چیزی که برای من داشت، 20 سال دوری از خانواده و پدر و مادرم بوده است. امیدوارم مدال من ادامه داشته باشد و جوانانی که امروز وارد این رشته می شوند این راه را ادامه دهند.
