به گزارش تابناک به نقل از ال پائیس، "کورینا آمور" ایمونولوژیست اسپانیایی زمانی که تنها ۲۷ سال سن داشت پایان نامه دکتری انقلابی‌ای ارائه کرد که درمانی تجربی برای از بین بردن سلول‌های مسئول پیری و سرطان را پیشنهاد می‌کرد.
در جوانی، سیستم دفاعی بدن انسان می‌تواند این سلول‌های آسیب دیده به نام سلول‌های پیر را از بین ببرد، اما با ادامه زندگی سیستم ایمنی نمی‌تواند با آن مقابله کند و سلول‌های پیر شروع به تجمع می‌کنند. تیم آمور به رهبری "اسکات لو" زیست شناس آمریکایی راهبردی برای استخراج گلبول‌های سفید خون معروف به لنفوسیت‌های "تی" از بیمار و مهندسی مجدد آن در آزمایشگاه برای از بین بردن سلول‌های پیر ابداع کردند. اثبات مفهوم او در موش‌ها دو سال پیش در مجله علمی معتبر "نیچر" منتشر شد.
این پژوهشگر ۲۹ ساله به لطف برنامه‌ای برای دانشمندان جوان آینده دار به تازگی گروه تحقیقاتی خود را به نام آزمایشگاه "آمور" در آزمایشگاه معتبر Cold Spring Harbor در نیویورک تاسیس کرده است. لنفوسیت‌های تی اصلاح شده معروف به CAR-T در حال حاضر با موفقیت برای درمان لنفوم‌ها و لوسمی‌های خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما تیم تحت رهبری آمور نخستین گروهی بود که نشان داد می‌توان از آن برای از بین بردن سلول‌های پیر نیز استفاده کرد.
در ادامه پاسخ‌های او به پرسش‌های خبرنگار "ال پائیس" را خواهید خواند:
برخی از روش‌های درمانی برای از بین بردن سلول‌های پیر با دارو‌ها توانسته‌اند طول عمر موش‌ها را افزایش دهند. اولین بار در موش‌های اصلاح شده ژنتیکی دیده شد که اگر سلول‌های پیر آنان را بردارید عمر طولانی تری خواهند داشت. علاقه زیادی به تلاش برای تکرار این نتایج با دارو‌هایی که می‌توان به انسان داد وجود داشته است. یکی از اولین مطالعات با دارو‌هایی به نام Dasatinib و Quercetin صورت گرفت و بهبودی مشاهده شد. موش‌های حاضر در آزمایش ۳۶ درصد بیش‌تر عمر کردند. ما قصد داشتیم بررسی کنیم که آیا سلول‌های لنفوسیت‌های تی اصلاح شده ما انسان‌ها نیز می‌توانند همین کار را انجام دهند یا خیر. ما شاهد پیشرفت‌های بزرگی در افزایش سن بوده ایم.
در بررسی‌ها ما مقداری افزایش در طول عمر دیده‌ایم، اما بیش‌تر در مدت زمانی که موش‌ها سالم بودند. به عنوان مثال، در سطح متابولیک، این موش‌ها تحمل گلوکز بسیار بهتری دارند. با افزایش سن، ما انسان‌ها ممکن است به دیابت نوع ۲ مبتلا شویم، اما موش‌ها این گونه نیستند و در شرایط بدنی بهتری قرار دارند.
بسیاری می‌پرسند آیا می‌توان پیری را با درمان‌هایی که سلول‌های پیر را هدف قرار می‌دهند کنترل کرد؟ به شخصه فکر می‌کنم با سنین بسیار بالاتر از نظر کیفیت زندگی‌ای که در حال حاضر داریم شاهد پیشرفت‌های زیادی خواهیم بود. با این وجود، من فکر نمی‌کنم که ما حداکثر طول عمری را که به عنوان یک گونه داریم افزایش دهیم. فکر می‌کنم امید به زندگی در سطح ژنتیکی تعیین می‌شود. اگر بتوانیم تا ۱۰۰ سال یا قدری بیش‌تر با کیفیت زندگی خوب، احساس خوب، بیرون رفتن روزانه و مستقل بودن زندگی کنیم این برای من رضایت بخش خواهد بود. این وضعیت برای من پیشرفت بسیار مهمی خواهد بود.
گروه‌های دیگری از حیوانات از نظر ژنتیکی اصلاح شده‌اند تا تمام سلول‌های پیر در آنان از بین برده شود و به طول عمر بیش تری دست یابند، اما این افزایش چندان قابل توجه نبوده و در حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد طول عمر بیش‌تر بود.
اگر سلول‌های پیر ما از بین بروند ما کندتر پیر خواهیم شد و طولانی‌تر زندگی خواهیم کرد، اما به هر حال در مقطعی فوت خواهیم کرد. من فکر می‌کنم می‌توان عمر انسان را تمدید کرد. به نظر من ۱۲۰ تا ۱۳۰ سال منطقی خواهد بود. فکر می‌کنم تمرکز بر آنچه واقعا می‌توانیم انجام دهیم یعنی افزایش کیفیت زندگی از به حداکثر رساندن طول عمر مهم‌تر است. با این وجود، این که بگوییم ما هرگز فوت نخواهیم کرد این خواسته بیش از حدی خواهد بود.
در این باره که آیا درمان با لنفوسیت‌های تی اصلاح شده در برابر سلول‌های پیر می‌تواند به طور گسترده برای عموم ارائه شود باید توجه داشت چیزی که در مورد لنفوسیت‌های تی اصلاح شده وجود دارد آن است که شما همیشه باید سلول‌ها را از بیمار جدا کرده و دوباره آن را تزریق کنید. صادقانه بگویم این یک فرآیند بسیار گران است. هدف نهایی که همه به دنبال آن هستند دریافت یک درمان استاندارد است درمانی جهانی که می‌توانید آن را به هر بیمار تزریق کنید، اما این کار دشواری به نظر می‌رسد. این درمان پیچیده اکنون برای افرادی است که به شدت بیمار هستند.
برای مثال، در اسپانیا لنفوسیت‌های تی اصلاح شده را در بیمارستان کلینیک بارسلون یا در بیمارستان لاپاز در مادرید مورد استفاده قرار می‌دهند، اما این آخرین گزینه برای بیمارانی است که پیش‌تر تمام خطوط درمانی را گذرانده اند. این استراتژی برای از بین بردن سلول‌های پیر دارای ظرفیت بالقوه در برخی بیماری‌های مزمن مانند فیبروز ریوی است که بیماران آن به اندازه یک بیمار مبتلا به سرطان متاستاتیک پانکراس زندگی می‌کنند. این یک نیاز بالینی است، اما برای جهانی شدن، این نوع درمان‌ها باید هزینه بسیار کمتری به همراه داشته باشند و برای هر بیمار چندان خاص نباشد. این یک رشته گران قیمت برای کار است. یک آزمایش روی موش می‌تواند ده یا بیست هزار دلار هزینه به همراه داشته باشد. می‌توانید تخمین بزنید که برای انسان چه هزینه سنگینی را به همراه خواهد داشت.
یکی از مشکلات لنفوسیت‌های تی اصلاح شده آن است که استفاده از آن در برخی بیماران طوفان سیتوکین یا همان واکنش بیش از حد دفاعی بدن انسان را ایجاد می‌کند. در مورد تحقیقات ما این موضوع مشاهده شد، اما بستگی زیادی به دوز داشت. ما مشاهده کردیم که می‌توانیم دوز را کاهش دهیم و به همان اندازه موثر بودن آزمایش را مشاهده کردیم بدون آن که مسمومیتی به همراه داشته باشد که شایع‌ترین عارضه جانبی در این نوع از بیماران است. اگر درمان با استفاده از لنفوسیت‌های تی اصلاح شده موثر باشد و عوارض جانبی به همراه نداشته باشد ممکن است بتوان از آن برای درمان بسیاری از بیماری‌های مزمن از جمله فیبروز کبدی، فیبروز ریوی، دیابت استفاده کرد و فکر می‌کنم می‌تواند کاربرد‌های زیادی داشته باشند. در مورد توانایی لنفوسیت‌های تی اصلاح شده برای درمان سرطان ما از آن برای درمان سرطان ریه در موش‌ها استفاده کردیم و بسیار خوب عمل کرد.
