سرانجام پس از کش و قوسهای بسیار، مجوز جذب ۱۲ هزار پرستار صادر شد؛ اتفاقی که قرار بود چندین ماه قبل رقم بخورد!
به گزارش «تابناک»؛ ویروس کرونا و بیماری کووید ۱۹ در کنار همه آسیبهایش، حکم سنگ محکی جدی را داشت که تمام معایب و مزایای نظامهای بهداشت و درمان در جهان را آشکار کرد؛ سنگ محکی که مثلا در ایران نشان داد، ساختار شبکه درمان چه اتفاق مبارکی بوده که در کشورمان رقم خورد و پیگیری اموری مانند اجرای نظام ارجاع، پزشک خانواده و نسخه نویسی الکترونیک تا چه اندازه ضروری و حتی حیاتی است.
از جمله نکات دیگری که کرونا موجب شد، بیش از پیش به چشم بیاید و مورد توجه قرار گیرد، کمبودهایی بود که با آن مواجه بودیم؛ از تخت بیمارستانی و امکانات زیرساختی در مراکز درمانی تا کمبود شدید پرسنل و به طور ویژه، پزشک متخصص در مناطقی از کشور و پرستار، در سراسر کشور؛ کمبودهایی که در سایه غفلتهای طولانی مدت به وجود آمده و از آنجا که یکی از تهدیدهای پیش روی بشر، همه گیری بیماریهایی مانند کروناست، میبایست به سرعت رفع و رجوع شوند.
در این راستا بود که برخی اقدامات در دستور کار قرار گرفت که از جمله آنها، جذب کادر درمان بود؛ کادر درمانی که کووید ۱۹ نشان داد چه عنصر مهمی در نظام بهداشت و درمان هستند و البته ثابت کرد، چه ساده ممکن است در نتیجه اشتباهات از دست بروند؛ اشتباهاتی از جمله عدم تامین مالی ایشان که کوچ این نیروهای ماهر و متخصص را به سرعت افزایش داد و به گواه آمار، زیانی هنگفت به کشور وارد آورد.
از جمله تدابیر مسئولان برای جبران مافات و افزایش ظرفیت کادر درمان کشور، طرح استخدام ۲۵ هزار تن در زیرمجموعه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در سال جاری بود که بخش بزرگی از آن به حوزه پرستاری، حوزهای که کمبودها در آن بسیار چشمگیرتر است، اختصاص یافت؛ چیزی حدود ۵۰ درصد ظرفیت اعلام شده و به طور دقیق تر، ۱۲ هزار نفر.
البته به گفته معاون پرستاری وزارت بهداشت، از این ۱۲ هزار نفر، نزدیک به ۹ هزار کارشناس پرستاری در حوزه درمان جذب خواهند شد و مابقی در سایر حوزهها مانند پیشبیمارستانی، بهداشت و... به کار گرفته میشوند و در نتیجه، کمبود شدید پرستار در کشور رفع نخواهد شد و لازم است که روند جذب در آینده هم ادامه داشته باشد و حتی افزایش بیابد، چون بنا بر آمارهای ارائه شده، فاصله بسیاری با استانداردهای جهانی و حتی کشوری در این حوزه داریم.
آن گونه که بررسیها نشان میدهد، استانداردهای برخی کشورهای پیشرفته در این حوزه، تا چهار پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی است، در حالی که استاندارد تعیین شده در کشور ما، ۱.۸ پرستار به ازای هر تخت است و وضعیت فعلی، به روایتی ۰.۸ و به روایتی دیگر، ۰.۹۵ پرستار به ازای هر تخت را نشان میدهد. اعدادی که فاصله زیادی حتی با استاندارد کشورمان دارند تا جایی که میشود گفت معادل تعداد پرستاران شاغل در کشور و حتی بیش از آن، کمبود پرستار داریم.
با این تفاسیر، جای شگفتی دارد که قانون گذار و متولیان امر، به وجود سپری شدن بیش از نیمی از سال، مصوبه جذب پرستار را اجرایی نکرده اند و چنین تعلل عجیب و طولانی مدتی را شاهدیم. تعلل در اجرای مصوبهای که معاون پرستاری وزیر بهداشت پیشتر وعده شروع اجرای آن، یعنی برگزاری آزمون استخدامی در تیرماه را داده بود، بعدتر اعلام شد که ممکن است در مردادماه محقق شود و حالا آبان به نیمه نزدیک میشود که تازه وزیر بهداشت خبر داده، مصوبه اجرایش را دریافت کرده اند.
خبری که بهرام عین الهی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در یکی از سخنرانی هایش در سفر استانی به کردستان بیان کرده و با توجه به روند اجرای مصوبه، بعید است به سال جاری قد دهد، مگر اینکه مراحل جذب به صورت فشرده برگزار شود. این را یک منبع آگاه به «تابناک» میگوید و تاکید دارد: فرآیند جذب با برگزاری آزمون آغاز میشود که دست کم فراخوان، نام نویسی و برگزاری آن به بیش از دو ماه زمان نیاز دارد و بعد میبایست زمان چند هفتهای اعلام نتایج را به آن افزود و همچنین فرایند گزینش را در نظر گرفت که ۴ تا ۶ هفته زمان میبرد و فرایند استخدامی مرحله انتهایی کار است.
روندی که با یک حساب سرانگشتی و با فرض اینکه فراخوان جذب در همین روزهای آتی منتشر شود، در بهترین حالت بیش از چهار ماه به طول خواهد انجامید و در خوش بینانهترین حالت، اواخر اسفندماه نهایی خواهد شد که با توجه به نزدیک بودن پایان سال مالی و مسائلی که بر آن مترتب میشود، بعید است به جذبی منجر شود و احتمالا ادامه پروسه به سال ۱۴۰۳ منتقل خواهد شد؛ آن هم در شرایطی که رقم خوردن این اتفاق برای سال جاری برنامه ریزی شده است!
وضعیت بغرنجی که با توجه به کمبود شدید پرستار و ضرورت تکرار این فرآیند جذب در سال آتی و حتی سالهای بعد، به انتقال عواقب تعلل صورت گرفته در سال جاری به آینده و اثرگذاری آن بر ادامه روند رفع کمبود نیروی انسانی در نظام بهداشت و درمان کشور منجر خواهد شد و خدا میداند اگر بحران دیگری مانند کرونا ولو در ابعاد کوچکتر از راه برسد، چه فرجام ناخوشایندی برای این برنامه ریزی به دنبال خواهد داشت؛ برنامهای در اجرا که اسیر بی برنامگی محض شده است!