به گزارش تابناک ورزشی، برد ایران نه حسرت المپیکی نشدن را از دل‌ها پاک کرد و نه در رده‌بندی مسابقات دردی از تیم دوا کرد، اما آنچه پیروزی بر آمریکا بر همه ثابت کرد شایستگی بازیکنان بود.
در ۸ بازی گذشته که ایران حتی برای باخت به تیمی مانند ترکیه هم «نه» نگفت، بازیکنان در صف اول انتقادات بودند؛ که البته بعضی از آنها به جا و درست است. با این حال زیر سؤال بردن کیفیت آنها و تأکید روی این موضوع که باید تیم تغییر کند، از هیچ نظر قابل قبول نیست. بیشتر بازیکنان ایران حدود ۲۳ تا ۲۷ ساله هستند و نسبتاً تجربه خوبی هم کسب کردند، پس کنار گذاشتن آنها در مقطع فعلی عقلانی نیست.
متأسفانه تصمیم‌های نادرست در سال‌های اخیر سبب شده کار تیم ملی به جایی برسد که مقابل ترکیه و بلغارستان هم در کسب امتیاز ناکام بماند؛ چه برسد به پیروزی! انتخاب بهروز عطایی و حتی مائوریسیو موتا پائز روند سقوط والیبال ایران را تسریع کرد و این ناکامی‌ها نتیجه کار امروز و دیروز نیست و ریشه‌های آن قوی‌تر از چیزی است که بتوان آن را گردن یکی دو بازیکن جوان انداخت.
برد مقابل آمریکا همان چیزی بود که تیم ملی به آن نیاز داشت؛ همان جرقه برای بازگرداندن آبرو و غرور از دست رفته والیبال ایران. نباید فراموش کرد که ایران در ۷ بازی آخر خود در لیگ ملتهای ۲۰۲۳ نیز شکست خورده بود و تیم ملی در مجموع دو دوره تورنمنت ۱۵ باخت پیاپی را تجربه کرد! ناکامی در انتخابی المپیک و البته از دست دادن جام قهرمانی آسیا در خانه اعتبار والیبال ایران را تحت تأثیر قرار داده است و متأسفانه برخی در داخل به جای آن که مسببان این شکست‌ها را نقد کنند، همه چیز را گردن بازیکنان انداختند.
شاید در سه بازی باقیمانده ایران نتیجه‌ای جز باخت به دست نیاورد، اما برد مقابل تیم کامل آمریکا و مربی دوست داشتنی‌اش، یعنی جان اسپراو ثابت کرد اگر این استعدادها و بازیکنان توانمند در چرخه درستی قرار بگیرند و مدیریت فدراسیون به جای نتیجه‌گرایی به فکر آینده باشد، حال و روز والیبال ایران اینگونه نمی‌ماند.
