مریم شاکری روانشناس کودک و نوجوان اظهار کرد: والدین همیشه نگران امنیت و سلامت کودکان خود هستند و یکی از مسائل چالش‌برانگیز در تربیت فرزندان، تعیین سن مناسب برای اجازه دادن به آنها برای رفت و آمد به بیرون از خانه به تنهایی است. تصمیم‌گیری در این مورد به عوامل متعددی وابسته است، از جمله میزان بلوغ کودک، محیط زندگی و اعتماد به نفس کودک.
او ادامه داد: تصمیم برای اجازه دادن به کودکان برای رفت و آمد به تنهایی به بیرون از خانه، یکی از مراحل مهم در رشد و استقلال آنهاست. این موضوع به سن کودک، میزان بلوغ و رشد اجتماعی و عاطفی او بستگی دارد. در بسیاری از جوامع، والدین به طور طبیعی این سوال را می‌پرسند که آیا فرزندم به اندازه کافی بالغ است تا بتواند به تنهایی از خانه خارج شود؟
شاکری تصریح کرد: به‌طور کلی، سن مناسب برای رفت و آمد کودک به بیرون از خانه بدون همراه، در کودکان مختلف متفاوت است. برخی از کودکان در سنین پایین‌تر از ۱۰ سالگی می‌توانند به خوبی از عهده این کار برآیند، در حالی که برخی دیگر ممکن است تا سنین بالاتر نیاز به نظارت و همراهی والدین داشته باشند.
او گفت: یکی از عوامل کلیدی در این تصمیم‌گیری، محیط زندگی کودک است. اگر کودک در محیطی زندگی می‌کند که امن است و خطرات کمی در آن وجود دارد، ممکن است والدین زودتر تصمیم به اعطای آزادی بیشتر به کودک بگیرند. اما در محیط‌های پرخطر یا مناطق شلوغ شهری، والدین ممکن است ترجیح دهند تا سنین بالاتری منتظر بمانند.
شاکری بیان کرد: علاوه بر این، اعتماد به نفس کودک و توانایی او در تصمیم‌گیری‌های مناسب نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. کودکانی که توانایی‌های اجتماعی خوبی دارند و می‌توانند در مواقع اضطراری به درستی واکنش نشان دهند، احتمالاً در سنین پایین‌تر می‌توانند به تنهایی به بیرون بروند. از سوی دیگر، کودکان با اعتماد به نفس کمتر یا کودکانی که در مواجهه با مشکلات به راحتی دچار استرس می‌شوند، ممکن است نیاز به نظارت بیشتری داشته باشند.
او گفت: همچنین، قوانین محلی نیز در این تصمیم‌گیری موثر هستند. در برخی کشورها، سن قانونی برای ترک خانه به تنهایی مشخص شده است و والدین باید به این قوانین احترام بگذارند. در کشورهایی که چنین قوانینی وجود ندارد، تصمیم‌گیری به طور کامل به عهده والدین و مراقبان کودک است.
شاکری تصریح کرد: یکی از راه‌های آماده‌سازی کودک برای این مرحله، آموزش مهارت‌های ضروری مانند عبور ایمن از خیابان، شناخت افراد غریبه و آگاهی از شماره‌های اضطراری است. والدین می‌توانند با ایجاد موقعیت‌های کنترل شده، به کودکان خود اعتماد به نفس بیشتری بدهند و آنها را برای رفت و آمد به تنهایی آماده کنند.
او گفت: در نهایت، هر کودکی منحصر به فرد است و توانایی‌ها و نیازهای متفاوتی دارد. بنابراین، والدین باید با در نظر گرفتن تمام جوانب و ویژگی‌های فرزند خود، به طور فردی تصمیم بگیرند. این تصمیم‌گیری نیاز به تعادل بین فراهم آوردن آزادی برای رشد استقلال کودک و تضمین امنیت او دارد.
